สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1561

ฉะนั้นตอนนี้เขาแทบไม่เหลือเค้าความเย่อหยิ่งและเหิมเกริมเลยสักนิด สิ่งที่เขาคิดก็คือความสามารถและศิลปะการต่อสู้ของเขายังคงอยู่ และออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย

จั่วเสินอู่ในตอนนี้ แม้แต่ลำไส้ของเขาก็เขียวช้ำไปทั่วทั้งตัว

"หมอเทวดาหลินขอร้องล่ะ...ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ ผม...ไม่กล้าสร้างปัญหาให้แบบนี้อีกแล้ว! ผม...ต่อไปผมจะไม่มาให้เจออีก! ต่อไปจะเคารพนับถือคุณและไม่ก่อเรื่องอะไรให้อีกแล้ว..." จั่วเสินอู่ตะโกนออกมาจนตัวสั่น เห็นแล้วเหมือนกับขอทานยังไงยังงั้น

หลินหยางชำเลืองมองจั่วเสินอู่และหันไปถามจ้านอี้ตาว "คุณรู้จักอาจารย์ของเขา?"

"เคยเจอกันไม่กี่ครั้งครับ"

"สนิทกันไหม?"

"อืม...นิดหน่อยครับ"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเพื่อเห็นแก่คุณ ผมจะปล่อยเขาไปแล้วกัน!" หลินหยางโบกมือ

จั่วเสินอู่ดีใจมาก "ขอบคุณมากหมอเทวดาหลิน! ขอบคุณมากจริงๆ!"

แม้ว่าจ้านอี้ตาวจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยอมปล่อยมือเขาแต่โดยดี

"ไสหัวไปซะ" หลินหยางกล่าว

"ครับ ครับ...หมอเทวดาหลิน ผมไปเดี๋ยวนี้ครับ...ไปเดี๋ยวนี้เลย..." จั่วเสินอู่รีบกล่าวและเดินออกไปด้วยอาการตัวสั่น

เขายังไม่ทันเดินออกจากประตูห้อง จ้านอี้ตาวก็เปล่งเสียงออกมา

"หยุดก่อน!"

จั่วเสินอู่หันมาด้วยอาการตัวสั่น

จากนั้นจ้านเสินอู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "ฟังนะ วันนี้ไม่ฆ่านาย! เป็นเพราะความใจดีของคุณหลิน! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่ว่านายจะพบเจอคุณหลินที่ไหนก็ต้องก้มศีรษะโค้งคำนับให้อย่างนอบน้อมและเคารพ ให้เหมือนกับเคารพพ่อของตัวเอง ไม่งั้นฉันจะทำลายศิลปะการต่อสู้และตัดขาตัดขาของนายทั้งหมด! เข้าใจไหม?"

"อ๋า?" จั่วเสินอู่สีหน้าเคร่งเครียด

"ทำไม? ไม่ยอมงั้นเหรอ?"

"ไม่ๆๆ...ผมยอม ผมยอมแล้ว...ผมจะทำตามที่พูดมา! ต่อไปนี้คุณหลินจะเปรียบเสมือนคุณพ่อ เปรียบเสมือนอาจารย์ของผม!! ผมจะไม่มีทางก้าวร้าวแน่นอน!" จั่วเสินอู่รีบกล่าว

"ไสหัวไป!"

"ครับ...ครับ..."

จั่วเสินอู่จากไปอย่างน่าอับอาย

"ฮึ! ขี้ขลาดซะจริงๆ! ตาแก่นั่นตาบอดหรือไงทำไมถึงรับคนอย่างเขาเป็นศิษย์ได้?" จ้านอี้ตาวด่าทอ

ปิงชางจุนที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไร

คนคนนี้อย่างน้อยก็เป็นถึงผู้ปราดเปรื่องเทียนเจียวลำดับที่ห้า จะว่าเขาขี้ขลาดได้ยังไง? เป็นเพราะคุณแข็งแกร่งเกินไปไม่ใช่เหรอ?

"อาจารย์ ผู้อาวุโสท่านนี้...เป็นใครเหรอครับ?" ปิงชางจุนกลืนน้ำลายและอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

ขณะที่หลินหยางกำลังจะตอบ กริ๊งๆ...

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

ดึกดื่นป่านนี้แล้วใครกันนะโทรเข้ามา?

หลินหยางรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและเมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็อดตกใจไม่ได้

คนที่โทรเข้ามาคือเหลียงซวนเหม่ยแห่งตระกูลเหลียง น้องสาวของหลินหยาง...

เมื่อกดรับสาย

"ซวนเหม่ย ทำไมเหรอ?" หลินหยางถาม

"พี่ พี่อยู่ที่ไหน?" น้ำเสียงของซวนเหม่ยสั่นสะท้าน

"พี่อยู่ที่โรงแรม เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" หลินหยางถาม

"ฉันจะไปหาพี่เดี๋ยวนี้!" เหลียงซวนเหม่ยรีบกล่าวและวางสายไป

หลินหยางรู้สึกแปลกใจและมองไปรอบๆ ห้องพักที่ถูกจั่วเสินอู่จัดการจนพังเละไปหมด จากนั้นจึงกล่าวออกมา "สั่งให้คนมาจัดการที่นี่ให้เรียบร้อย ผมจะไปรอน้องสาวที่ล็อบบี้ อาจจะมีอะไรเกิดขึ้น"

"ครับอาจารย์"

"คุณหลิน ผมตามคุณไปด้วยดีกว่า เวลาแบบนี้คุณไม่ควรออกไปไหนเพียงลำพัง จะได้ไม่เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น"

"อืม"

หลินหยางมุ่งหน้าไปที่ชั้นหนึ่งของโรงแรม

เพิ่งจะออกจากลิฟต์ชั้นหนึ่งก็มีคนคว้ามือของหลินหยางและกล่าวว่า "พี่ ไปกับฉันเดี๋ยวนี้!"

"ไป? ไปไหน?"

"พี่ไม่ต้องถามอะไรมาก ตามฉันมาก็พอ!"

เหลียงซวนเหม่ยรีบกล่าว

หลินหยางขมวดคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตามเหลียงซวนเหม่ยไป