สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1563

เยี่ยนจิงยังไงก็คือเยี่ยนจิง

ผู้ที่สามารถสร้างรากฐานที่นี่ได้ จะมีสักกี่คนที่ไม่ใช่คนใหญ่คนโต?

แม้ว่าหลินหยางจะเป็นผู้แข็งแกร่งและมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว อีกทั้งความสามารถทางการรักษาก็เป็นที่น่าทึ่ง ทว่าผู้เฒ่าหม่านก็ไม่ใช่คนที่ยอมอ่อนข้อง่ายๆ หมอเทวดาที่ความสามารถมากและน่าทึ่งเขาก็เห็นมาแล้วนักต่อนัก และผู้ที่มีอำนาจบารมีคนใหญ่คนโตเขาก็เห็นมาแล้วมากมาย

หมอเทวดาหลินแห่งเจียงเฉินแค่คนเดียว ไม่ทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมาได้หรอก

"ข่มขู่? หมอเทวดาหลิน ถ้าคุณคิดแบบนั้นก็ตามใจ นี่ไม่ใช่ความคิดของผม ตอนนี้ผมคิดแค่ว่าคุณจะทำตามที่ผมบอกหรือเปล่าเท่านั้น! หมอเทวดาหลิน ผมเห็นว่าคุณเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ประสบความสำเร็จทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายอะไร ผมแต่ให้คุณก้มหัวให้ นี่ไม่ได้ทำให้คุณสูญเสียอะไรเลยสักนิด ถ้าเป็นคนอื่น หากวันนี้ไม่ตายก็คงพิการ!" ผู้เฒ่าหม่านกล่าวสีหน้านิ่งเฉย

"ถ้าเป็นแบบนั้น งั้นคุณลงมือได้เลย!" หลินหยางกล่าวออกไปตรงไปตรงมาและเบื่อจะพูดด้วยแล้ว

"หมอเทวดาหลิน คุณเลือกแบบนี้จริงๆ เหรอ?"

"ผมพูดตรงๆ แล้วกัน หากคุณปล่อยผมออกไปแบบนี้ก็คงเป็นไปไม่ได้! คนคนนี้กล้าทำร้ายน้องสาวของผม วันนี้ผมจะต้องจัดการเขาให้เข็ด และที่เขาเข้าไปเรียกคุณออกมาก็ถือว่าจะได้ไม่เสียเวลาไปมากกว่านี้ หากคุณคิดจะปกป้องเขา งั้นวันนี้ผมจะจัดการคุณไปด้วยพร้อมๆ กัน!" หลินหยางจุดบุหรี่และแววตาของเขาเผยให้เห็นความอาฆาต

เมื่อประโยคนี้พูดออกไป ผู้เฒ่าหม่านก็หัวเราะลั่น

"ฮ่าๆๆๆ น่าสนใจ! น่าสนใจมาก! นานหลายปีแล้วที่ผมไม่เคยเจอคนรุ่นใหม่ที่กล้าหาญขนาดนี้! หมอเทวดาหลิน! คุณน่าสนใจมากจริงๆ ผมรู้ว่าคุณเป็นผู้ที่มีศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ ว่ากันว่าความสามารถยอดเยี่ยมมากและยอดฝีมือทางด้านการต่อสู้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ แต่วันนี้...หัวของคุณอาจหลุดออกจากบ่าแล้วล่ะ!"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ผู้เฒ่าหม่านก็โบกมือ

กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังของเขาพากันกรูออกมา และชายคนหนึ่งที่มีปานคนสูงอายุก็ก้าวเดินออกมาข้างหน้า

"นี่คือ? เย่ชิง? ปรมาจารย์เย่จง?" ปิงชางจุนร้องอุทานออกมาและดวงตาเบิกกว้าง

"อ้อ? มีคนรุ่นใหม่ยังรู้จักฉันอีกเหรอ ไม่เลวๆ!"

ชายชราคนนั้นมองไปยังปิงชางจุนและจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นแววตาของเขาก็เผยให้เห็นประกายครู่หนึ่ง "ถือเป็นต้นกล้าที่ดี! ดี! ดีมาก! ดูไปแล้วต่อไปพวกคุณคงก้าวหน้าไปเกินกว่าเราแล้ว แต่ตอนนี้นายอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันก็ได้!"

"เย่ชิง ปรมาจารย์เย่ชิงอะไรนี่คือใครกัน?"

หลินหยางดูดบุหรี่และถามขึ้นมาอย่างไม่สนใจ

"อาจารย์ ปรมาจารย์เย่ชิงได้เป็นปรมาจารย์มากว่าสามสิบปีได้ ตามการแบ่งแยกระดับปรมาจารย์แล้ว เขาน่าจะอยู่ในลำดับสูงสุด ความสามารถทางด้านการต่อสู้ของเขาได้ไปถึงระดับขึ้นสูงสุด และพละกำลังของเขาก็มากกว่าผม การที่ผมเรียกเขาไปแบบนั้นไม่ถือว่าเกินไปเลยจริงๆ เพียงแต่ปรมาจารย์เย่ชิงออกมาปรากฏสู่ภายนอกน้อยครั้งมากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาเจอเข้าที่นี่" ปิงชางจุนดึงสติได้และกล่าวแนะนำ

"อ้อ ถึงว่าทำไมผู้เฒ่าหม่านถึงกล้าเหิมเกริมขนาดนี้ ที่แท้คนข้างกายของเขาก็เป็นคนมีความสามารถแบบนี้นี่เอง" หลินหยางพยักหน้า

"อาจารย์ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ แม้ว่าปรมาจารย์เย่ชิงจะแข็งแกร่งกว่าผม แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะสามารถจัดการเขาได้" ปิงชางจุนกล่าวสีหน้าจริงจัง

"ไม่ต้อง ฉันจัดการเอง"

หลินหยางกล่าวเสียงเรียบ

ผู้เฒ่าหม่านหัวเราะชอบใจ "หมอเทวดาหลิน ดูแล้วลูกน้องของคุณก็พอจะฉลาดอยู่บ้างนะ แต่ไม่รู้ว่าคุณรู้ชื่อเสียงกิตติมศักดิ์ของปรมาจารย์เย่ชิงบ้างหรือเปล่า ผมว่าคุณอย่าบังคับให้ปรมาจารย์เย่ชิงต้องลงมือเองเลยนะ! ไม่งั้นหากปรมาจารย์เย่ชิงโมโหขึ้นมาละก็ในเยี่ยนจิงแห่งนี้คงไม่มีใครช่วยคุณได้แน่ๆ!"

"ปรมาจารย์? ผมก็อยากจะเห็นเหมือนกัน"

หลินหยางกล่าวเสียงเรียบ จากนั้นหันไปพยักหน้าให้กับจ้านอี้ตาว

จ้านอี้ตาวรับรู้และรีบก้าวเท้าเดินออกมา

จนถึงตอนนี้ ปรมาจารย์เย่ชิงเพิ่งจะรู้ว่าข้างกายของหลินหยางมีชายชราที่ไม่ธรรมดาอยู่หนึ่งคน

เย่ชิงเบิกตากว้างและจ้องมองจ้านอี้ตาวอยู่นาน

ยิ่งมองก็ยิ่งคุ้นหน้า

ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน!

"เป็นไปไม่ได้...ไม่ใช่คนนั้นหรอก?"

หัวใจของเย่ชิงเต้นแรงมากและใจเขาเต้นแรงอย่างต่อเนื่อง ราวกับรู้จักชายชราซูบผอมเป็นไม่เสียบกระดูกที่อยู่ตรงหน้า

"หมอเทวดาหลิน ผมก็คิดว่าคุณจะลงมือเองซะอีก คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเรียกให้ตาแก่พิการนี่ออกมา ทำไม? คุณอยากให้มีคนตายในเงื้อมมือของผม แล้วแจ้งตำรวจงั้นเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้น งั้นความคิดของคุณช่างไร้เดียงสาซะเหลือเกิน" ผู้เฒ่าหม่านหัวเราะอย่างเยือกเย็น

แต่หลินหยางเบื่อจะอธิบายและได้พูดอย่างเฉยเมย "จับตัวเฉิงคู่ออกมา"

"ครับ คุณหลิน"

จ้านอี้ตาวพยักหน้าและเดินด้วยไม้ค้ำยันออกไป

แม้ว่าเขาจะเดินไม่ตรงและดูแล้วไม่สบายตาเท่าไรนัก แต่ท่าทางของเขาแน่วแน่และเคร่งขรึมมาก โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่เฉียบแหลมราวกับนกอินทรี ทำให้คนไม่กล้าสบตาด้วย

"กล้ามากนักนะ!"