สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1573

ปรมาจารย์หมากรุกโกรธมากและตวาดออกมา "แกกล้าดียังไง! ที่กล้าขัดคำสั่งของฉัน! แกคิดว่าฉันเป็นใคร?"

"คุณเป็นใครผมไม่อยากรู้ ผมรู้เพียงแค่ตอนนี้ผมกำลังแข่งขันประลองความเป็นความตายกับเขาคนนี้ ถ้าเขาไม่ตายก็ต้องเป็นผมที่ตาย ผมและเขาต้องมีใครคนใดคนหนึ่งที่ต้องตาย การประลองนี้จึงจะจบลง และมาพูดแบบนี้ก่อนที่การแข่งขันจะจบลง ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!"

เมื่อพูดจบ หลินหยางก็ปักเข็มเงินมีพิษนั้นไปที่ร่างกายของหลินกู่ทันที

"ไม่!!"

หลินเฟยอิงร้องอุทานสุดเสียง

"ผู้ดูแลหลิน!"

คนของตระกูลหลินต่างร้องอุทานออกมา

ทุกคนต่างตกตะลึง

ยอดเขาเยียนหลงเต็มไปด้วยความโกลาหล

ไม่มีใครเชื่อว่าหลินหยางจะกล้าลงมือต่อหน้าปรมาจารย์หมากรุกข่งเช่นนี้...

เหลียงซวนเหม่ย เซี่ยกั๋วไห่ เซี่ยโยวหลาน ฟางหงและคนอื่นๆ ต่างทึ่ง

ปิงชางจุนเสมือนถูกฟ้าผ่า เขาตื่นตระหนกอย่างมาก

"คุณหลินไม่เชื่อคำพูดคนอื่นและมีความคิดเป็นของตัวเอง" จ้านอี้ตาวกล่าวขึ้นมาอย่างนิ่งเฉยและลูบเคราของเขาก่อนจะยิ้มออกมา

หลินกู่ที่ได้รับพิษเข้าไปร่างกายของเขาก็กระตุกทันที แววตาของเขาเหม่อลอยและมีเลือดสีแดงคล้ำออกมาจากปาก

"รู้ไหมว่านี่คือยาพิษอะไร?"

หลินหยางเดินเข้ามาใกล้เล็กน้อยและกล่าวน้ำเสียงแหบแห้ง

"พิษ...อะไร?" เสียงของหลินกู่สั่นและถามออกมาอย่างอ่อนล้า

"พิษแหลมหาว!"

"พิษแหลม??..." ดวงตาของหลินกู่เบิกกว้างและมือของเขาพยายามคว้าตัวหลินหยาง แต่เขากลับไม่มีแรงเลยแม้แต่นิดเดียว

"ไม่...เป็นไปไม่ได้...พิษแหลม...เป็นของตระกูลหลิน...เป็นพิษลับเฉพาะของตระกูล...นอกจากคนเก่าคนแก่ของตระกูลหลินแล้ว...ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับพิษนี้...แม้แต่ผมก็ไม่รู้..คุณรู้วิธีการใช้พิษนี้ได้ยังไง? ไม่...เป็นไปไม่ได้?"

"หรือจะเป็น...เขตหวงห้าม?"

"ไม่...ภายในเขตหวงห้ามไม่มีบันทึกเกี่ยวกับพิษชนิดนี้..."

"หมอเทวดาหลิน คุณ...คุณเรียนรู้วิธีใช้พิษแหลมหาวได้ยังไง?"

หลินกู่คำรามราวกับเสียสติยังไงยังงั้น

หลินหยางยังคงจ้องมองเขาอย่างเคร่งขรึม จากนั้นกล่าวอย่างนิ่งเฉย "เหตุผลง่ายมาก เพราะผมก็ออกมาจากตระกูลหลินไงล่ะ"

เมื่อพูดจบ หลินกู่อ้าปากค้างและจ้องมองหลินหยางอย่างเหม่อลอย ราวกับดวงวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไป

เขายกมือขึ้นและชี้ไปที่หลินหยางอย่างยากลำบาก และอ้าปากเหมือนจะพูดอะไร

ทว่า...เขาในตอนนี้กลับพูดอะไรไม่ได้

พลังของพิษร้ายนั้นขับเคลื่อนและแพร่กระจายเข้าไปในร่างกายของเขาราวกับกระแสไฟฟ้าและเข้าไปทำลายระบบการทำงานทุกส่วนของร่างกายเขาโดยตรง!

นี่คือพิษร้ายชนิดหนึ่งที่ไม่อาจต้านทานได้!

ผู้ที่ถูกพิษนี้เข้าไป ใครก็ยากที่จะรักษาให้หายได้!

แม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของตระกูลหลินจะยอดเยี่ยมไร้ที่ติ ก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเขาให้รอดจากพิษร้ายชนิดนี้ได้

และในที่สุด ภายใต้การจับจ้องของหลินหยาง หลินกู่ได้ล้มลงนอนกับพื้นและหมดลมหายใจในที่สุด

ยอดเขาเยียนหลงเงียบสงัดขึ้นทันที

หลายคนจ้องมองฉากนี้กันตาค้าง แต่ละคนต่างทำอะไรไม่ถูกและรับไม่ได้

ทุกคนต่างพูดไม่ออก

ทุกคนต่างไม่กล้าแสดงความคิดเห็น

เป็นเวลานาน จากนั้นหลินหยางหันกลับมาช้าๆ และหันไปยังเจียงหนานซง "หัวหน้าเจียง! หลินกู่ตายไปแล้ว คุณประกาศได้แล้วว่าใครเป็นผู้ชนะในการประลองแข่งขันในครั้งนี้!"

เจียงหนานซงดึงสติและจ้องมองหลินหยางด้วยอาการสั่น

เขาไม่โง่หรอกนะ

สถานการณ์แบบนี้เขายังจะประกาศอะไรอีก และจากนั้นจึงได้หันไปที่ปรมาจารย์หมากรุกข่ง

และปรมาจารย์หมากรุกข่งก็ไม่ได้โกรธเหมือนอย่างตอนแรก

จู่ๆ เขาก็ใจเย็นลงและยังคงนั่งอยู่บนรถเข็น จากนั้นสังเกตมองหลินหยางอย่างเงียบๆ ราวกับกำลังหาอะไรบางอย่าง

ท่าทางการแสดงออกที่เคร่งขรึมแบบนี้ กลับทำให้คนอื่นยิ่งหวาดกลัว

เหมือนกับวันที่มีพายุกระหน่ำซัดเข้ามา

หลายคนต่างสวดมนตร์ภาวนาให้หลินหยาง

เพราะเขาได้มีเรื่องกับคนใหญ่คนโตขนาดนี้ หมอเทวดาหลินในตอนนี้ก็เหมือนที่ตายไปแล้วไม่ต่างกัน

"คุณท่านข่ง! อย่าโกรธไปเลยนะครับ! คุณหลินเป็นคนรุ่นใหม่ไฟแรง ยังอ่อนต่อโลก จึงได้ทำเรื่องโง่เขลาแบบนี้ ได้โปรดให้โอกาสเขาอีกครั้งเถอะนะครับ!"