สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1613

การกระทำนี้ของหลินหยางทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

คนเหล่านี้เป็นคนของสมัชชาใหญ่เชียวนะ!

หลินหยางกลับกล้าเรียกให้คนมาปิดล้อมพวกเขาแบบนี้?

แบบนี้ไม่เรียกหาที่ตายหรือไง?

ทันใดนั้นสถานการณ์ก็เกิดความโกลาหลขึ้นมา!

เมื่อเห็นห้องทำงานมีผู้คนหนาแน่น คุณกุ้ยขมวดคิ้วและกล่าวว่า “หมอเทวดาหลิน คุณหมายความว่ายังไง?”

“คุณกุ้ย อย่าได้โกรธไปเลยครับ ผมก็ทำไปด้วยความลำบากใจเช่นกัน หากคุณรู้ว่าตระกูลหลินได้ทำร้ายผมมาสองสามครั้งแล้ว และการหายตัวไปของผู้นำไป๋ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับผมเลย แต่สมัชชาใหญ่ก็ยังมาเพื่อทดสอบผม! อีกทั้งได้ส่งคนของสมัชชาใหญ่และกลุ่มธุรกิจซางเหมิงมายังเจียงเฉินอีกจำนวนมาก ทำให้เกิดความไม่สงบขึ้น! ถ้าผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ งั้นผมคงนอนไม่หลับแน่” หลินหยางกล่าว

“หมอเทวดาหลิน ฉันยอมรับว่าที่เราทำไมไม่เหมาะสมเท่าไร แต่ฉันก็บอกเหตุผลมาแล้ว ทำไมคุณถึงยังคิดว่าเราเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลหลินอีก?” คุณกุ้ยถามด้วยความแปลกใจ

“ดูเหมือนว่าคุณกุ้ยคงไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ งั้นผมจะเล่าให้ฟัง”

หลินหยางได้เล่าเรื่องที่ตระกูลหลินพยายามยุแหย่ความสัมพันธ์ระหว่างหลินหยางและสมัชชาใหญ่ทั้งหมดให้ฟัง

แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเล่าทั้งหมด และที่เล่ามาก็ได้ผ่านการแก้ไขดัดแปลงมาแล้ว

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินหยางเล่ามา คุณกุ้ย คุณชายหวงและคนอื่นๆ ก็ต่างเข้าใจได้ทันที

“ดูเหมือนว่าหมอเทวดาหลินก็คิดว่าเราก็ถูกตระกูลหลินยั่วยุและมาหาเรื่องคุณที่เจียงเฉิน?” คุณกุ้ยกล่าว

“ฮึ หมอเทวดาหลินคุณคิดว่าเราเป็นคนแบบนั้นเหรอ? เพียงแค่ตระกูลหลิน คิดจะมาควบคุมเรางั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!” ชายวัยรุ่นกล่าว

“อ้อ? หมายความว่า ผมใส่ร้ายพวกคุณงั้นเหรอ?” หลินหยางถามด้วยความแปลกใจ

“หมอเทวดาหลิน เราไม่โง่เหมือนหลงเจียงเฟิงหรอกนะที่จะถูกยุแหย่ได้ง่ายๆ! คนอย่างหลงเจียงเฟิงเป็นใคร? เขาคู่ควรจะมาเทียบกับเราเหรอ? ส่วนตระกูลหลินที่เป็นเศษเสี้ยวเล็กๆ เราไม่สนใจหรอก!” ชายวัยรุ่นกล่าว

“แบบนั้นเหรอ? ขอโทษด้วยๆ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ผมเข้าใจพวกคุณผิดไป!”

หลินหยางแสดงสีหน้าหวาดกลัวและรีบโบกมือขึ้นมา “มัวทำอะไรกันอยู่? รีบแยกย้ายกันไปได้แล้ว!”

“ครับ ประธานหลิน!”

ทุกคนต่างถอยออกไปจากห้องทำงาน

หลินหยางรีบเดินเข้ามาจับมือ “ต้องขอโทษทุกคนด้วย เป็นเพราะผมผิดเอง! ที่เข้าใจทุกคนผิดไป! เอางี้ ทุกคนอย่าได้รีบร้อนกลับกันไปก่อน! ผมขอเป็นคนเลี้ยงอาหารทุกคนเพื่อเป็นการไถ่โทษ ดีไหมครับ?”

“ไม่ดีกว่า ในเมื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่เข้าใจแล้วก็ไม่มีอะไร! เรายังมีธุระอีก ต้องขอตัวลา” คุณกุ้ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“งั้นผมไปส่งทุกคน!”

“ไม่เป็นไร!”

คุณกุ้ยหันมากล่าวอย่างมีมารยาทและเดินก้าวออกไป

และขณะเดียวกัน ชายชุดดำของสมัชชาใหญ่ที่อยู่หน้าประตูก็ผลักประตูเข้ามาและรีบวิ่งเข้าไปกระซิบข้างหูของคุณกุ้ย

สีหน้าของคุณกุ้ยเปลี่ยนไปและชำเลืองมองชายชุดดำ ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องทำงาน

คุณชายหวงและไป๋ฮั่วสุ่ยตัวปลอมต่างสงสัยและรีบเดินตามออกไป

ไม่นาน คนของสมัชชาใหญ่ก็พากันกลับออกไป

หม่าไห่มองผู้คนที่จากไปอยู่นาน ก่อนจะดึงสติกลับมา

“หม่าไห่ ส่งคนไปเฝ้าสังเกตคนเหล่านี้! และเมื่อออกไปจากเจียงเฉินแล้วให้รายงานมาที่ผม” หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“ไม่ต้องกังวลครับคุณหลิน ผมจะรีบส่งคนติดตามไป แต่...ประธานหลิน ผมมีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจเท่าไรนัก” หม่าไห่ถาม

“คุณพูดมาสิ”

“ประธานหลิน คุณดูออกได้ยังไงว่าผู้หญิงคนเมื่อสักครู่ไม่ใช่ไป๋ฮั่วสุ่ย? คุณดูออกถึงเทคนิคการปลอมตัวของเขาเหรอ?” หม่าไห่มองไปที่เขาอย่างระมัดระวัง

“ไม่ เทคนิคการปลอมตัวของผู้หญิงเมื่อสักครู่ทำได้สมบูรณ์แบบมาก และแทบไม่มีร่องรอยให้เห็น ผมก็นับว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการปลอมตัว แต่พูดตามตรงแล้ว เทคนิคการปลอมตัวของผมสู้เขาไม่ได้เลยสักนิด! หากไม่ใช่เป็นผู้มีความรู้ด้านการปลอมตัวละก็ ผมไม่มีทางแยกออกได้เลย!”

“งั้นประธานหลินดูออกได้ยังไงครับ?”

“อันที่จริงง่ายมาก! ผู้หญิงเมื่อสักครู่นี้เธอมีอาการโรคหัวใจ! เธอเกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจพิการตั้งแต่กำเนิด แต่ไป๋ฮั่วสุ่ยตัวจริงไม่ได้มีโรคนี้ ฉะนั้นผมจึงรู้ได้ว่าเธอเป็นตัวปลอม” หลินหยางกล่าว

หม่าไห่ตกตะลึงและจ้องมองหลินหยางอย่างไม่เชื่อสายตา และในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความนับถือและมหัศจรรย์

หากรู้ว่าหลินหยางไม่ได้สัมผัสหรือแตะต้องตัวผู้หญิงคนนั้นเลย อีกทั้งทั้งสองต่างระยะห่างของกันและกันพอสมควร