สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1616

ภายในห้องนั้นว่างเปล่า และมีเพียงศพที่อยู่บนเตียง

และนั่นก็คือศพของปิงชางจุน

จากร่องรอยที่หลงเหลืออยู่ก็พอรู้ได้ว่าหมอเทวดาเหยาได้ทำการช่วยชีวิตเขาไปแล้ว

และร่องรอยบาดแผลและอาการบาดเจ็บที่ปิงชางจุนได้รับนั้นน่าสยดสยองอย่างมาก ทำให้ทักษะการรักษาของพวกเขาไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้

หลินหยางยื่นมือออกไปที่ศพของปิงชางจุนเพื่อทำการตรวจสอบ

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง สีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดอย่างมาก เยือกเย็นราวกับน้ำแข็งที่เข้ามาปกคลุม

"อาจารย์!"

หมอเทวดาเหยาที่ยืนอยู่หน้าประตูได้จ้องมองหลินหยางอย่างระมัดระวัง

"อีกฝ่ายพยายามทำให้เกิดร่องรอยบาดแผลบนร่างกายของปิงชางจุน ที่พวกเขาทำแบบนี้บนร่างกายของปิงชางจุนหลายแห่งก็เพื่อขัดขวางไม่ให้พวกคุณช่วยชีวิตเขา!" หลินหยางกล่าว

แม้ว่าบริเวณเหล่านี้ล้วนเป็นบาดแผลที่สำคัญอันตรายถึงชีวิต หากเป็นบริเวณอื่นได้รับบาดเจ็บจนอันตรายถึงชีวิต แม้แต่หมอเทวดาเหยาก็สามารถรักษาให้หายได้ แต่หากเป็นบริเวณเหล่านี้...ก็ยากอย่างมาก หากรู้ว่าการโจมตีบริเวณเหล่านี้ยากยิ่งกว่าการรักษาช่วยชีวิตบริเวณอื่นหลายสิบเท่า

"อาจารย์ งั้นตอนนี้...ควรทำยังไงดี? ปิงชางจุนยังมีโอกาสรอดไหม?" หมอเทวดาเหยาถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

หลินหยางไม่พูดอะไรและใช้เข็มเงินฝังเข็มไปที่ร่างกายของปิงชางจุน

เขาฝังเข็มอย่างระมัดระวัง แต่ละเข็มที่ปักลงไปนั้นทำด้วยความใส่ใจและระมัดระวังอย่างมาก

แต่หลังจากการฝังเข็มไปกว่าร้อยเข็ม ปิงชางจุนกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบสนองและร่างกายของเขายังคงเยือกเย็น...

ทว่าหลินหยางกลับเหนื่อยหอบและแทบยืนไม่อยู่

"หมอเทวดาหลิน!"

หนงถังกงและคนอื่นๆ มาถึงและตะโกนไปยังหลินหยางที่กำลังเหนื่อยหอบ

และเมื่อเห็นร่างกายของปิงชางจุนที่เต็มไปด้วยเข็มเงิน ทุกคนต่างรู้สึกผิด

และจากนั้นก็เห็นหลินหยางที่ยังไม่ละความพยายามและเดินเข้าไปยื่นมือออกมาทำการกดไปที่หน้าอกของปิงชางจุน

ดูเหมือนว่ากำลังปั๊มหัวใจช่วยชีวิต

แต่เขาได้หมดลมหายใจลงแล้ว การทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์อะไรสักนิด

"หมอเทวดาหลิน ขอโทษด้วย ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง!"

แววตาของหนงถังกงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาเม้มริมฝีปากและเดินไปข้างหน้าเพื่อโค้งคำนับศพของปิงชางจุน

หลินหยางไม่พูดอะไรและยังคงทำต่อไป

หนงถังกงอดไม่ได้และกล่าวต่อ "หมอเทวดาหลิน! ผมรู้ว่ามันยากที่จะรับได้ แต่เขาได้จากไปแล้ว! ผมรู้ว่าคุณรู้สึกโกรธมากในใจ เอางี้ ถ้าคุณมีอะไรคุณก็มาลงที่ผม! และผมจะเป็นเจ้าภาพงานศพของเขาเอง ผมไม่มีทางคิดหนีไปไหนแน่นอน!"

หลินหยางยังคงทำการรักษาของเขาต่อไปด้วยสีหน้านิ่งเฉย โดยไม่สนใจเสียงที่ดังขึ้นรอบๆ ตัวเลยสักนิด

หนงถังกงยังต้องการจะพูดอะไรอีก แต่เมื่อเห็นท่าทางที่แน่วแน่ของหลินหยาง สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะยืนมองอยู่เฉยๆ

เป็นแบบนี้อยู่กว่าครึ่งชั่วโมงกว่าหลินหยางจะหยุดพัก

"ผมฝังเข็มให้เขา นวดและให้ยาเขา เพราะผมยังมีความหวังในตัวเขา" หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าซีดเผือดและเหนื่อยหอบ

"อาจารย์หมายความว่า? เขา...เขายังมีโอกาสรอดชีวิต?" หมอเทวดาเหยากล่าวอย่างเหลือเชื่อ "เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสตามเส้นชีพจร หัวใจและสมอง และการบาดเจ็บบริเวณจุดสำคัญนี้ไม่มีทางรักษาให้หายได้...แบบนี้คุณสามารถช่วยชีวิตเขาให้ฟื้นขึ้นมาได้ด้วยเหรอ?"

"ยากที่จะช่วย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าช่วยไม่ได้ เพียงแต่โอกาสทำสำเร็จมีน้อยมาก" หลินหยางกล่าว

"จริงเหรอ?"

หมอเทวดาเหยามองไปที่หลินหยางอย่างตกตะลึงและเหลือเชื่อ จากนั้นก็รีบถาม "มีโอกาสรอดกี่เปอร์เซ็นต์?"

หลินหยางครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะพูดออกมา "ไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์!"

เมื่อหนงถังกงได้ยินเข้าก็เงียบขรึม

ไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์...

งั้นก็หมายความว่าไม่มีทางทำสำเร็จ