สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1631

เมื่อเขาคนนี้ขึ้นบนเวที สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่เขา

เขาเป็นชายวัยกลางคนที่สวมชุดศิลปะการต่อสู้สีดำคนหนึ่ง

ชายคนนั้นสวมแว่นดำ มีผมสีขาวขนาบข้างและท่าทางเคร่งขรึมดุดัน บริเวณหน้าอกของเขามีป้ายห้อยอยู่

นั่นก็คือป้าเครื่องหมายของสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งเยี่ยนจิง

"คุณต้องการมาท้าประลองผมงั้นเหรอ? ผมให้โอกาสคุณลงมือ เพราะหลังจากนี้คุณจะไม่มีโอกาสได้ลงมืออีกและพ่ายแพ้อย่างราบคาบ" จงชวนกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ

จากนั้นชายคนนั้นก็ส่ายหน้า

"คุณจงชวน ผมไม่ได้มาท้าประลองกับคุณ ผมชื่อเฝิงซิน เป็นตัวแทนจากสมาคมศิลปะการต่อสู้ของเยี่ยนจิง!"

"สมาคมศิลปะการต่อสู้? คุณขึ้นมาบนเวทีแต่กลับไม่ท้าประลอง งั้นคุณจะขึ้นมาทำไม?"

"ผมมีคำถามที่อยากจะถามคุณจงชวน ไม่รู้ว่าคุณจงชวนพอจะตอบคำถามผมได้ไหม?" เฝิงซินกล่าว

จงชวนขมวดคิ้วและไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร จากนั้นครุ่นคิดอยู่นานและกล่าวออกมา "ผมมาที่นี่เพื่อประลองแข่งขันศิลปะการต่อสู้ ไม่ได้มาเพื่อพูดคุยกับคุณ ถ้าคุณมีธุระก็รอให้ผมแข่งขันให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน!"

จงชวนไม่ใช่คนโง่ หากเขาพูดอะไรผิดไปต่อหน้าคนจำนวนมากแบบนี้ จะไม่กลายเป็นจุดอ่อนให้กับฝ่ายตรงข้ามหรอกเหรอ

ถึงตอนนั้นเหตุการณ์ที่กำลังดำเนินไปอย่างราบรื่นคงไม่พังเละหรอกเหรอ?

ดูเหมือนว่าเฝิงซินก็พอจะรู้ว่าจงชวนไม่มีทางสนทนากับเขาง่าย จากนั้นเขาจึงตะโกนต่อไป "คุณจงชวน คุณคิดจะท้าประลองหมอเทวดาหลินที่นี่! คุณมีแผนการชั่วร้ายอะไรใช่ไหม?"

เมื่อประโยคนี้พูดออกมาก็ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

"แผนการชั่วร้าย? แผนการอะไร?"

"หรือว่าเขาวางแผนมาเป็นอย่างดีแล้ว?"

คนจำนวนมากต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา

สีหน้าของจงชวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เฝิงซินมาถึงก็เปิดเรื่องขึ้นแบบนี้!

ครั้งนี้หากไม่จัดการสั่งสอนเขาสักหน่อย คนอื่นคงคิดว่าเขารู้สึกผิดแน่

"คุณอย่าคิดใส่ร้ายผมแบบนี้นะ! ทำไม? หมอเทวดาหลินของพวกคุณไม่กล้ามา? ก็เลยส่งคุณมาก่อกวนผมงั้นเหรอ?" จงชวนกล่าว

"หมอเทวดาหลินจะมาหรือไม่มาผมไม่รู้ แต่ผมขอถามคุณว่า! ทำไมจู่ๆ คุณถึงคิดจะทำการแข่งขันขึ้นมาตอนนี้ ทำไมดึกดื่นขนาดนี้แล้วกลับยังมีนักข่าวจำนวนมากมาที่สนามกีฬาใจกลางเมืองเพื่อทำการถ่ายทอดสดการแข่งขันระหว่างคุณและหมอเทวดาหลิน? ผมคิดว่านี่เป็นแผนการที่คุณคิดเอาไว้ก่อนแล้ว! และที่คุณมาที่นี่ก็เพียงเพื่อวางแผนจัดการหมอเทวดาหลินใช่ไหม?" เฝิงซินตะโกนเสียงดัง

เสียงของเขาดังมากพอที่ข่าวทุกช่องและทุกแพลตฟอร์มที่ถ่ายทอดสดอยู่ได้ยินอย่างชัดเจน

และในชั่วพริบตาช่องทางการถ่ายทอดสดก็ร้อนระอุดุเดือด

"อะไรกัน? คิดจะวางแผนจัดการหมอเทวดาหลินงั้นเหรอ?"

"เรื่องจริงเหรอเนี่ย?"

"ฉันว่าแล้วว่าคนพวกนี้ไม่ได้มาดีแน่ๆ!"

"ฮึ จู่ๆ ก็คิดมาท้าประลองกับหมอเทวดาหลิน เดิมทีก็น่าแปลกใจอยู่แล้ว ตอนนี้ดูท่าทุกอย่างก็พอชัดเจนขึ้นมาแล้ว"

"น่ารังเกียจที่สุดเลย!"

บรรดาเพื่อนๆ ในโลกโซเชียลในประเทศต่างด่าทอ

ทว่าบรรดาผู้คนในโลกโซเชียลทั่วโลกต่างเฝ้าจับตาดูโดยไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ

เพราะถึงยังไงนี่ก็เป็นเพียงคำพูดของเฝิงซินที่ไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้

ทำให้จงชวนหัวเราะชอบใจ

เขาจับจ้องไปที่เฝิงซินและกล่าวว่า "พวกคุณมันก็แค่เศษขยะ ไม่กล้าสู้กับผมก็พูดมาตรงๆ! ทำไมต้องพูดเรื่องไร้สาระมากมายขนาดนั้น? ที่นี่มีคนดูอยู่จำนวนมาก แถมยังมีนักข่าวจากต่างประเทศที่คอยเฝ้าสังเกตการณ์ ท่ามกลางสายตานับหมื่นนับแสนขนาดนี้ ผมจะคิดวางแผนจัดการหมอเทวดาหลินได้ยังไง?"

เฝิงซินสะดุ้ง

จงชวนตะโกนขึ้นอีกครั้งต่อหน้าทุกคน ต่อหน้ากล้องทุกตัว "หรือว่าประเทศที่ยิ่งใหญ่นี้! กลับไม่มีใครกล้าคิดขึ้นมาประลองแข่งขันกับผม? กล้าแต่จะใช้คำพูดมาจู่โจมทำลายผม? ทำให้ผมเสียหาย? คิดแต่จะหนีงั้นเหรอ?"

"ใช่!"

"คนในประเทศนี้ขี้ขลาดกันหรือไง?"

"ถ้ากลัวจริงละก็ งั้นก็พูดมาตามตรงเลย ไม่ต้องอ้อมค้อม!"

"คนรอดูมากมายขนาดนี้ คุณจงชวนจะวางแผนจัดการหมอเทวดาหลินได้ยังไง? หรือว่าเขาจะทำอะไรได้ท่ามกลางสายตาของเราทุกคนงั้นเหรอ?"

นักข่าวจากต่างประเทศจำนวนหนึ่งแสดงความคิดเห็นอย่างอดไม่ได้

และคนของประเทศเพื่อนบ้านที่อยู่ในสนามกีฬาก็ตะโกนโห่ร้องออกมาเสียงดัง

สีหน้าของเฝิงซินเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย