สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1644

"แค่กๆ...แค่กๆๆ...."

กู่ซานไออีกครั้งและคนที่อยู่ข้างๆ ก็รีบหยิบยาและลูบหลัง

นางพยาบาลส่วนตัวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทำการตรวจสอบเล็กน้อยก่อนจะย้ำเตือนว่าห้ามโมโหและพักผ่อนเยอะๆ

ทว่ากู่ซานกับไม่สนใจ

"วันนี้หากฉันไม่ได้จัดการนังเด็กผู้หญิงคนนี้ งั้นต่อไปคนอื่นคงกล้ามาเหิมเกริมต่อหน้าฉันแน่ๆ!" กู่ซานกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด และพูดออกมาเพียงนิดเดียวก็ไอออกมาอย่างรุนแรงอีกครั้ง

"แม่! ใจเย็นๆ นะครับ อย่าต้องทำร้ายร่างกายตัวเองเพราะผู้หญิงสกปรกคนนี้เลย!"

"ใช่ครับอาจารย์ พักผ่อนให้เยอะๆ นะครับ รักษาสุขภาพของตัวเองก่อนดีกว่า!"

ผู้คนรอบๆ ต่างพูดเกลี้ยกล่อม

"หยุดพูดมากได้แล้ว! จัดการให้ฟันของผู้หญิงคนนี้หลุดจากปากให้หมดแล้วโยนออกไปข้างนอก! วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เธอได้มีที่ยืนอยู่ที่เยี่ยนจิงอีกต่อไป แม้แต่คนในตระกูลเหลียงก็ปกป้องเธอไม่ได้! หากใครคิดกล้าปกป้องเธอ! ฉันจะจัดการไปพร้อมกันเลยคอยดู!" กู่ซานตวาด

"ครับ!"

มีคนตอบรับ

ส่วนคนอื่นๆ กลับไม่กล้าพูดอะไร

ผู้หญิงแก่คนนี้ช่างโหดร้ายอย่างมาก! ไม่คิดจะเหลือที่ให้คนอื่นได้มีชีวิตอยู่ต่อไปเลย!

นี่เป็นอาจารย์ที่น่าเคารพยกย่องเหรอ?

นิสัยและการลงมือแบบนี้ ใครจะกล้าลองดีกับเธอได้?

"อาจารย์ ให้หนูจัดการเองค่ะ!"

หวงเยี่ยนหงลุกขึ้นอีกครั้งและตะโกนออกมาอย่างโมโห "ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายร่างกายหนูไม่พอ แถมยังคิดจะกรีดใบหน้าของหนูอีก! ให้หนูเป็นคนถอนฟันของเธอออกมาให้หมดปากดีกว่าค่ะ!"

บรรดาเพื่อนนักเรียนต่างมองไปที่หวงเยี่ยนหงอย่างตกตะลึง

กู่ซานพยักหน้า "ได้! เยี่ยนหง ในเมื่อเธอต้องการระบายความโกรธ งั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเธอ!"

"ค่ะ!"

หวงเยี่ยนหงหรี่ตาลงและยิ้มอย่างชั่วร้าย จากนั้นก็ยกเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ แล้วเดินไปที่เหลียงซวนเหม่ย

"อาจารย์...ให้...ให้โอกาสเหลียงซวนเหม่ยอีกครั้งได้ไหมคะ..."

สวีถิงที่อยู่ข้างๆ ตกใจจนตัวสั่น แต่เมื่อเห็นทุกคนทำแบบนี้กับเหลียงซวนเหม่ย ทำให้สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะยืนข้างเหลียงซวนเหม่ยและตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน

"สวีถิง? ทำไมเหรอ? เธอคิดจะช่วยซวนเหม่ยเหรอ?" หลัวเซวียนที่อยู่ข้างๆ กล่าว

"ฉัน...ฉันเปล่า...ฉันแค่อยากบอกว่า....เอ่อ..." สวีถิงหวาดกลัวจนพูดตะกุกตะกัก

"พูดไม่ออกก็หุบปากไปซะ ไม่มีใครหาว่าเธอเป็นใบ้หรอก ถ้าเธอคิดจะช่วยนังแพศยาคนนี้ละก็ งั้นประเดี๋ยวเธอก็จะมีจุดจบแบบเดียวกับซวนเหม่ย!" หวงเยี่ยนหงตะโกนด่าทอ

สวีถิงสะดุ้งและรีบถอยหลังออกไป

ครอบครัวของเธอในเยี่ยนจิงนั้นนับว่าธรรมดาและไม่ได้มีอำนาจใดๆ การมาเยี่ยมกู่ซานในครั้งนี้ก็เพื่อหยิบยืมผลประโยชน์คอนเน็คชั่นจากกู่ซาน เพื่อที่เธอจะได้ใช้ชีวิตได้ดีกว่าเดิม หากคิดจะเป็นศัตรูกับคนเหล่านี้ละก็ เธอคงไม่กล้าอย่างแน่นอน

"ซวนเหม่ย เธอยอมจำนนเถอะนะ ยอมรับผิดเถอะ ไม่งั้น...ฉัน...ฉันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้นะ..." สวีถิงกระซิบบอกอย่างร้อนใจ

เหลียงซวนเหม่ยหน้าซีดเผือดและไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมา

คิดให้เธอยอมจำนน นั่นเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน

แต่ถึงขั้นนี้แล้วหากไม่ยอมจำนน จุดจบจะต้องน่าสะพรึงกลัวแค่ไหนกัน?

"เอาล่ะ เหลียงซวนเหม่ย ยอมรับซะเถอะ! ใครบอกให้เธอไม่เคารพอาจารย์ล่ะ? ครั้งนี้ฉันจะเคาะฟันบนครึ่งแรกของเธอให้แตกละเอียดก่อน จากนั้นค่อยตบฟันล่างอีกครึ่งหนึ่งของเธอ! เธอทนหน่อยนะ อย่าร้องล่ะ! ช่วยไม่ได้ เธอหาเรื่องเอง!"

หวงเยี่ยนหงกล่าวอย่างมีความสุข จากนั้นก็ยกเก้าอี้ขึ้นมาเตรียมจะเหวี่ยงไปที่ปากของเหลียงซวนเหม่ย

ขณะนี้เอง

กริ๊งๆ...กริ๊งๆๆ...