สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 167

อย่างไรก็ตามเสียงอีกด้านนั้นหมดหนทางจริงๆ: "หม่านเฉิน พ่อกับผู้เฒ่าฉินสนิทกันก็จริง แต่พ่อเองก็ไม่รู้ว่าผู้เฒ่าฉินเป็นอะไร ไม่ว่ายังไงจะขอยังไง เขาก็ปฏิเสธอย่างเดียว เขาบอกว่าวันนี้จะไม่ออกจากบ้านเลย เหมือนว่าเขาจะตัดสินใจแล้ว พ่อเชิญเขามาไม่ได้"

เมื่อพูดจบก็ตัดสายไป

หัวหม่านเฉินตกตะลึง เสียงของเขาแหบ

"นี่...ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?" ซูกวงพูดปากสั่น

ซูเหยียนเบิกตากว้าง เขาจ้องมองไปที่หลินหยาง: "คุณ...คุณหรอ?" คุณโทรเมื่อกี้หรอ?"

"ไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน!"

ด้านหัวหม่านเฉินตะโกนออกมาทันที

แต่กลับได้ยินหัวหม่านเฉินพูดอย่างรุนแรง: "หลินหยางเขาเป็นใครกัน? ถึงจะมาสั่งหมอเทวดาฉินได้? ใครจะเชื่อ? เสี่ยวเหยียน! มันก็แค่เรื่องบังเอิญ! แค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น!"

"หรือ...หรอ?" ซูเหยียนไม่ค่อยมั่นใจ

หัวหม่านเฉินสูดหายใจลึก กดความโกรธของตัวเองเอาไว้ และเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม: "เสี่ยวเหยียน คุณไม่ต้องกังวล ผมจะโทรไปถามพ่ออีกครั้ง แม้ว่าผู้เฒ่าฉินจะไม่ว่างวันนี้ พรุ้งนี้เขาก็ต้องว่าง"

"แต่สถานการณ์ของคนไข้ ทนได้ไม่ถึงพรุ้งนี้แล้ว" แพทย์คนนั้นพูดขึ้นมา

"ทนไม่ได้ก็ทำให้ทนให้ได้!"

หัวหม่านเฉินจ้องไปที่แพทย์คนนั้นด้วยสายตาเยือกเย็น

แพทยคนนั้นหายใจติดขัด ไม่กล้าส่งเสียงอีก

หัวหม่านเฉินหยิบโทรศัพท์และเดินออกไปจากห้อง โทรไปหาพ่อของตัวเอง

"พ่อ ไม่มีทางเลยหรอ?" หัวหม่านเฉินกดเสียงถาม

"หม่านเฉิน พ่อบอกกับลูกแล้ว ผู้เฒ่าฉินเหมือนจะโมโหมาก เหมือนพ่อไปทำอะไรผิด พ่อคิดว่าก่อนที่พ่อจะโทรหาเขาต้องมีคนโทรหาเขาก่อนแน่ๆ แล้วบอกว่าไม่ให้เขาลงมือช่วยพ่อ! ไม่งั้นคงไม่เป็นอย่างนี้ พ่อเองก็ไม่อยากทำให้เขาโกรธ ฉินไป่ซงทำไมทำอย่างนี้?"

ลมหายใจของหัวหม่านเฉินสั่นไหว เขามองไปทางด้านในห้อง สีหน้าย่ำแย่อย่างมาก

เขาตัดสายอีกครั้ง หันหน้าและเดินเข้าไป

"พี่หัว ลุงว่ายังไงบ้า?" ซูเหยียนรีบถาม

"เสี่ยวเหยียน พ่อของผมติดต่อกับผู้เฒ่าฉินแล้ว ผู้เฒ๋าฉินมีเรื่องด่วนวันนี้จริงๆ วันนี้อาจจะมาไม่ได้ แต่พรุ้งนี้ไม่แน่ ผมจะพยายามให้เขามาให้ได้" หัวหม่านเฉินยิ้ม

เขาแค่พูดว่าพยายาม แต่ไม่ได้บอกว่าแน่นอน คำพูดนี้มีช่องโหว่ เมื่อซูเหยียนได้ยินก็ต้องเข้าใจว่าพรุ้งนี้ผู้เฒ่าฉินต้องมาอย่างแน่นอน แต่ความจริงแล้วพรุ้งนี้ผู้เฒ่าฉินไม่มา เขาอาจจะหาเหตุผลอื่นมาแทนก็ได้

ตอนนี้มีสิ่งเดียวที่เขาต้องทำคือพยายามรักษาหน้าของตัวเองต่อหน้าซูเหยียน ไม่ให้หลินหยางได้หน้าไป

แต่สำหรับหลินหยางแล้ว การละครเล็กๆ นี้ของหัวหม่านเฉิน ทำไมเขาจะมองไม่ออก

"ขอบคุณพี่หัวมาก" ซูเหยียนยิ้ม

"เสี่ยวเหยียน หมอบอกแล้วว่า สถานการณ์ของแม่ทนได้ไม่ถึงพรุ้งนี้ อีกทั้งฉินไป่ซงคงไม่มาแน่ คุณยังจะหวังกับเขาหรอ?" หลินหยางพูด

"เขาหวังกับเขา? แล้วจะให้หวังกับคุณหรอ? ที่คุณโทรเมื่อกี้มันอะไรกัน? คุณบอกว่าคุณรู้จักฉินไป่ซง ทำไมคุณไม่เรียกฉินไป่ซงมาหล่ะ? ทั้งยังบอกเขาไม่ต้องมา"​ ซูเหยียนมองหลินหยางอย่างเยือกเย็น

"ผมไม่ให้ฉินไป่ซงมา เพราะรู้สึกว่าเขามาแล้วก็ยังไม่ปลอดภัยอยู่ดีเท่านั้น" หลินหยางส่ายหน้า

"เฮอะ ผู้เฒ่าฉินยังไม่ปลอดภัยพอหรอ? คุณจะบอกว่าผู้เฒ่าฉินรักษาคุณป้าไม่ได้หรอ? มาๆๆๆ งั้นคุณว่าผู้เฒ่าฉินไม่มาแล้วคุณจะเชิญใครมา? ลั่วเป่ยหมิงหรอ? หรือว่าคุณผู้เฒ่าฉีจ้งกั๋วหรอ? เหอะๆ ไม่ต้องพูดถึงคนเหล่านี้ว่าจะรักษาคุณป้าได้ไหม คุณว่าคุณสามารถเชิญพวกเขาได้ไหมก่อนเถอะ! ขยะอย่างคุณจะเชิญใครมาได้?" หัวหม่านเฉินยิ้มอย่างเยือกเย็น

"ผมไม่เรียกคนเหล่านี้มาหรอก ผมบอกแล้วว่าแม้แต่ฉินไป่ซงยังรักษาไม่ได้ แล้วผมจะเรียกคนพวกนี้มาทำไม?"

อวดดี

อวดดีเกินไป!

คิดว่าตัวเองเป็นใคร?

คราวนี้ไม่เพียงแต่แพทย์คนนั้นและซูกวงจะโกรธ แต่ซูเหยียนเองก็ทนไม่ไหวเช่นกัน

หัวหม่านเฉินไม่โมโห เขายิ้มและถาม: "เก่งขนาดนั้นเลย? มาๆ งั้นคุณว่า คุณจะเรียกใครมารักษาคุณป้าหล่ะ?"

หลินหยางหลับตาและพูดสามคำ

"หมอเทวดาหลิน!"

เมื่อคำพูดนี้ออกมา บรรยากาศในห้องก็แข็งตัว