สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1671

เอี๊ยด!

รถเก๋งฮอนด้าสีดำจอดอยู่ริมถนนริมชายฝั่ง

หญิงวัยกลางคนในเสื้อโค้ทรีบลงจากรถ หยิบกล้องส่องทางไกลและมองเข้าไปในระยะไกล

ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนซีดลงนับครั้งไม่ถ้วนเมื่อเธอเห็นเปลวไฟที่ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าและระเบิดอย่างต่อเนื่องในระยะไกล

"แนวป้องกันชายฝั่งถูกทำลาย? เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้..."

"นั่นเป็นถึง...เรือรบ "ซามูไร" ที่หน่วยรบเคลื่อนที่เร็วประจำการอยู่? มันกลับ...จมดิ่งลง?"

"ทำไมถึงเป็นแบบนั้น?"

"ทำไม?"

หญิงวัยกลางคนวางกล้องส่องทางไกลลงและถอยหลังออกไปหลายก้าวด้วยสีหน้าย่ำแย่ และแทบยืนไม่ไหว

"ไม่ได้! จะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้! ไม่งั้นหมอเทวดาหลินต้องเข้าประเทศมาได้แน่ ถ้าเป็นแบบนั้นดินแดนซากุระของเราต้องอับอายขายขี้หน้าอย่างมากแน่! ทุกคนต้องพากันหัวเราะพวกเราแน่!"

"ตอนนี้มีเพียงต้องเชิญบุคคลท่านนั้นปรากฏตัวออกมาแล้ว!"

หญิงวัยกลางคนพึมพำกับตัวเองและหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดเบอร์

จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากข้างๆ

"คุณซากุระโกะ ไม่ต้องเชิญแล้ว เราได้มาถึงแล้ว!"

หญิงวัยกลางคนตกตะลึงและรีบหันไปมอง

จากนั้นก็พบว่ามีผู้หญิงและผู้ชายยืนอยู่ข้างเธอสองคน

ทั้งสองแต่งกายด้วยชุดลำลอง แต่ออร่าที่ปล่อยออกมาจากทั้งสองคนก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนหายใจไม่ออก

"ท่านโยริฮิ ท่านมิอุระ?" หญิงวัยกลางคนดีใจและรีบทำความเคารพ "ได้โปรดทั้งสองท่านรีบลงมือโดยเร็วและจัดการกำจัดเจ้าหมอนั่น ห้ามให้เขาเข้ามาในประเทศได้!"

"คนที่อยู่ข้างล่างนั่นจัดการไม่ได้เหรอ? พวกคุณทำให้ผมผิดหวังมาก พวกคุณได้ทำลายเกียรติและชื่อเสียงของประเทศเราไปหมดแล้ว!" โยริฮิกล่าวและเดินไปข้างหน้าพร้อมกับกล่าวว่า "แต่ไม่ต้องกังวลไป ในเมื่อเรามาถึงแล้ว! เขาจะต้องไม่มีทางมีชีวิตอยู่ต่อไปได้นานหรอก!"

"มีท่านทั้งสองอยู่ฉันก็โล่งใจค่ะ" หญิงวัยกลางคนถอนหายใจอย่างโล่งอกและรีบกล่าวว่า "เชิญท่านทั้งสองรีบลงมือตอนนี้เลยเถอะค่ะ ไม่งั้นหน่วยซามูไรที่สาม....ต้องทนไม่ได้แน่..."

"ต้องการฆ่าชายคนนั้นง่ายออกจะตายไป แต่วันนี้เราไม่มีสิทธิ์ลงมือ!" ผู้หญิงที่ชื่อมิอุระกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ไม่มีสิทธิ์ลงมือ? ท่านทั้งสองหมายความว่าอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจเลย..." หญิงวัยกลางคนถามด้วยความสงสัย

จากนั้นก็เห็นโยริฮิมองไปยังยอดเขาที่อยู่ด้านข้าง

หญิงวัยกลางคนมองตาม ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็ตื่นตระหนก ร่างกายสั่นสะท้านและคุกเข่าลงกับพื้น

"ท่านยามาตะ? ท่าน...มาที่นี่ด้วยเหรอคะ?"

ปรากฏว่ามีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ที่บนยอดเขา และข้างหน้าของเขาก็มีโต๊ะน้ำชาวางอยู่ เขาดื่มชาอย่างสบายๆ ท่ามกลางความมืด โดยไม่สนใจหญิงวัยกลางคนเลย