สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1678

บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยความเงียบสงัด

ทุกคนต่างตกตะลึงและจ้องมองไปยังหมอเทวดาหลินที่ตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างเหลือเชื่อ

ส่วนจงชวนได้ขนลุกไปแล้ว หัวใจของเขาแทบหลุดออกมาและเขาก็ได้เสียสติไปแล้ว....

เป็นเวลานาน สายตาของเขามองปยังชายชราที่นอนอยู่กับพื้นอย่างอดไม่ได้ และสมองของเขาก็ระเบิด!

ไม่ได้ดูผิดไป

คือท่านยามาตะ!

เทพผู้พิทักษ์ของดินแดนซากุระ!

"ท่าน....ยามาตะ...."

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ท่านยามาตะ...ก็ถูกหมอเทวดาหลินโจมตีอย่างย่อยยับ?"

"เป็นไปไม่ได้! ฝันไปแน่ๆ! ต้องฝันไปแน่ๆ!"

จงชวนพึมพำและสีหน้าก็ซีดเผือด จากนั้นก็มีเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลเต็มหน้าผาก

"ผมไม่ได้มาช้าไปใช่ไหม!" หลินหยางหันไปถามคนที่อยู่ข้างๆ "ตอนนี้กี่โมงแล้ว?"

"แปด...แปดโมงห้าสิบเก้า คุณหลิน..." นักข่าวต่างประเทศที่อยู่ข้างๆ กล่าวด้วยอาการตัวสั่น

"พอดีเลย ยังเหลือมีเวลาอีกหนึ่งนาที!"

หลินหยางกระโดดขึ้นไปบนเวทีราวกับใบไม้ที่พลิ้วไหวโดยไม่สนใจชายชรา "จงชวน ขึ้นมาสิ ถึงคราวของคุณแล้ว!"

เมื่อพูดจบจงชวนก็ตกใจจนขาอ่อนและทรุดลงกับพื้น

สู้กับหมอเทวดาหลิน?

บ้าไปแล้วหรือ?

ไม่ต้องพูดถึงทาคาฮาชิ อิมูระที่ถูกหมอเทวดาหลินจัดการจนมีสภาพไม่เหมือนคน! ตอนนี้แม้แต่เทพผู้พิทักษ์ดินแดนซากุระอย่างท่านยามาตะก็ถูกหมอเทวดาหลินจัดการอย่างย่อยยับคามือ!

เขาจะกล้าดียังไงไปต่อสู้กับคนที่มีความแข็งแกร่งขนาดนี้?

จงชวนยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับเขยื้อนอยู่นานด้วยความหวาดกลัว

"คุณจงชวน ถึงคราวของคุณแล้ว!"

"ขึ้นเวทีไปสิ ไปจัดการสั่งสอนหมอเทวดาหลินสักหน่อย!"

ให้เขาได้รู้ว่าศิลปะการต่อสู้ของประเทศเราร้ายกาจมากแค่ไหน!"

คนหนุ่มสาวที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ต่างพากันร้องตะโกน

จงชวนโกรธจนจ้องมองพวกเขา ทว่าเขากลับไม่กล้าพูดอะไร

บรรดานักข่าวต่างพากันจับภาพไปที่ทางนั้น

"หมอเทวดาหลิน!"

ขณะนี้เอง นักข่าวจากจีนคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาคุกเข่าอยู่ข้างหลินหยางและร้องตะโกน "หมอเทวดาหลินได้โปรดเรียกคืนความยุติธรรมกลับมาให้พวกเราด้วย!"

"หืม? เกิดอะไรขึ้น?"

หลินหยางขมวดคิ้วและหันไปมอง

จากนั้นก็เห็นนักข่าวคนนั้นชี้ไปที่นักข่าวที่นอนหมดสติข้างๆ และกล่าวว่า "หมอเทวดาหลิน! จงชวนเขาไม่เห็นใครในสายตา เราเพียงแค่โต้เถียงเขากลับไม่กี่คำ เขาก็จัดการเตะต่อยจนเพื่อนร่วมงานของผมขาหักทั้งสองข้าง เขาเหิมเกริมและหยาบคายมาก หมอเทวดาหลินได้โปรดคืนความยุติธรรมดาให้เราด้วยครับ! ฮือๆๆๆ..."

นักข่าวเสียใจอย่างมากและร้องไห้ออกมา

หลินหยางมองไปยังนักข่าวที่ขาหักด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เขาหันหลังกลับไปและจ้องมองไปที่จงชวน "คุณเป็นคนทำเหรอ?"

"ไม่...ไม่ใช่ เมื่อสักครู่เกิดเรื่องที่ทำให้แตกตื่นขึ้น และเขาคนนั้น...ก็ถูกคนอื่นเหยียบจนบาดเจ็บเท่านั้นเอง...ใช่ บังเอิญได้รับบาดเจ็บเท่านั้น..." จงชวนโบกมือและฝืนยิ้มออกมา

"คุณจงชวน คุณกลัวใช่ไหม? ขึ้นไปสิ!"

"จัดการเขาให้เข็ด จัดการเขาให้สาสมไปเลย!"

กลุ่มวัยรุ่นญี่ปุ่นยังคงตะโกนออกไปอย่างเกรี้ยวกราด

จงชวนอดไม่ได้และกัดฟันกรอดด่าออกมา "หุบปากเดี๋ยวนี้!"

ทุกคนต่างสะดุ้งและตกตะลึง

จงชวนเป็นอะไรไป?

"พอได้แล้ว คุณรีบขึ้นไสหัวขึ้นมาบนเวทีได้แล้ว การประลองแข่งขันของเราได้เริ่มขึ้นแล้ว" หลินหยางกล่าว

"ประลองแข่งขัน เอ่อ...หมอเทวดาหลิน วันนี้ผมรู้สึกไม่สบายเท่าไร เรื่องการประลองแข่งขัน...เลื่อนเป็นวันหลังแล้วกัน...วันหลัง...." จงชวนแสดงสีหน้าลำบากใจและฝืนพูดออกมา

เมื่อพูดจบทุกคนในนั้นก็ต่างพูดกันต่างๆ นานา

"เลื่อนเป็นวันอื่น?"

"คุณจงชวน คุณไม่สบายตรงไหนเหรอ?"