สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1704

ตระกูลเฉียว

ชายวัยกลางคนเดินไปที่หน้าน้ำพุอย่างเชื่องช้า

ขณะนี้ร่างที่อยู่ในน้ำพุก็ได้หมดลมหายใจไปแล้ว

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะและเลือดก็ไหลออกมาปะปนกับสายน้ำ แขนขาดทั้งสองข้างและกระดูกทั้งร่างกายก็แตกละเอียด

ชายวัยกลางคนหันหน้าหนีและคนข้างๆ ก็รีบเดินไปแก้มัด

"เอาไปโยนให้สุนัขกิน!"

"รับทราบครับ!"

และศพก็ถูกลากออกไป

ชายวัยกลางคนนั่งไขว่ห้างบนก้อนหินมอส หลับตาและฟังเสียงน้ำตก

ขณะนี้เองก็มีคนกลุ่มหนึ่งของตระกูลเฉียววิ่งเข้ามา

"คุณท่าน...เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"

"นายคงไม่ได้บอกฉันว่า เฉียวหู่และเฉียวเป้าก็ไม่ได้กลับมา?" ชายวัยกลางคนค่อยๆ ลืมตาและกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย "พวกเขาเป็นถึงยอดฝีมือระดับพื้นดิน เจียงเฉินเมืองเล็กๆ แค่นี้ คงไม่สามารถทำได้ใช่ไหม?"

คนของตระกูลเฉียวลังเลเล็กน้อยและก้มศีรษะลง "คุณท่าน...พยัคฆ์หู่และพยัคฆ์เป้าไม่ได้กลับมาจริงๆ ครับ!"

"หืม?"

ชายวัยกลางคนลุกขึ้นและหันไปมองชายคนนั้น "พวกเขาไปไหนกัน? ถูกหมอเทวดาหลินจับตัวไป? หรือว่าถูกฆ่า?"

"ไม่ทราบครับ...พวกเขาเข้าไปยังที่พักของหมอเทวดาหลิน จากนั้นก็ขาดการติดต่อมาหนึ่งวันแล้ว และไม่มีทีท่าจะออกมา และที่พักของหมอเทวดาหลินก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ!" ชายคนนั้นกล่าว

ชายวัยกลางคนได้ยินเ้ขาก็เงียบขรึม

จากนั้นชายคนนั้นก็หยิบจดหมายออกมาและยื่นออกไป

"นี่คืออะไร?" ชายวัยกลางคนถาม

"ตอนที่ผมกำลังจะออกมาก็มีคนนำจดหมายฉบับนี้มาให้พวกเรา บอกว่าต้องให้คุณท่านเป็นคนเปิดเอง" ชายคนนั้นกล่าว

"งั้นก็ไม่ต้องเดาแล้ว ต้องเป็นจดหมายของหมอเทวดาหลินแน่ๆ ดูท่าเขาคงรู้แผนการของเราหมดแล้ว...ฮึฮึ น่าสนใจ"

ชายวัยกลางคนยิ้มและแกะจดหมายออก

คนอื่นๆ ต่างสังเกตสีหน้าของชายวัยกลางคนอย่างระมัดระวัง

ทว่ากลับเห็นสีหน้าของเขาแน่นิ่งราวกับน้ำที่อยู่ในบ่อน้ำที่เหือดแห้ง