สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1716

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ซูเหยียนที่กำลังจะเดินไปอดไม่ได้ที่จะชะงักงัน จากนั้นรีบพูดขึ้นว่า“หลินหยาง! คุณ…..คุณพูดบ้าบออะไร? พวกเราเตรียมของล้ำค่าที่ไหนกันล่ะ? คุณอย่าพูดเลอะเทอะ!ระวังเดี๋ยวพวกเราจะลงภูเขาไปไม่ได้หรอก!”

“สบายใจเถอะเสี่ยวเหยียน ของล้ำค่านะเหรอ พวกเรามี กลัวอะไรล่ะ?”หลินหยางยิ้มแล้วพูดขึ้น

“พวกเรามีที่ไหนกัน?”

“ผมซื้อมาจากถนนกู่หวานหลายชิ้น ยังอยู่ที่ตัว น่าจะไม่มีปัญหาอะไร”

“คุณ….”ซูเหยียนร้อนใจจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา

ที่นี่มันคือสถานที่แบบไหน หลินหยางคนนี้ยังแยกแยะไม่ออกเหรอ?

ฝ่ายตรงข้ามเป็นกลุ่มคนที่ไม่มีเหตุผล ถ้าทำให้พวกเขาไม่พอใจขึ้นมา อย่างนั้นจุดจบไม่ใช่ว่ามันน่าสังเวชมากเลยเหรอ?

ซูเหยียนกัดฟันกรอดจ้องเขม็งใส่หลินหยาง ภายในใจรู้สึกเสียใจภายหลังอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้ที่พาผู้ชายคนนี้มาด้วย

แต่ในเวลานี้ เธอก็ห้ามไว้ไม่ได้แล้ว

“อ้อ? คุณมีของล้ำค่าอะไรเหรอ?”ผู้อาวุโสใหญ่หรี่ตาจ้องมองหลินหยาง “ผมจะบอกคุณให้นะ คุณอย่ามาตบตาผม! ถ้าคุณกล้ามาตบตาผม ผมจะตัดแขนตัดขาคุณ โยนทิ้งลงภูเขา!”

ซูเหยียนได้ยิน ถึงกับหน้าซีดเผือด

แต่ทว่ากลับได้เห็นหลินหยางคลำหาของอยู่บนตัวสักพักหนึ่ง เป็นเวลานานก็ยังควักอะไรออกมาไม่ได้ จนตอนสุดท้ายได้หยิบแหวนวงหนึ่งออกมา แล้วยื่นส่งไป

“ผู้อาวุโส คุณว่าแหวนวงนี้…เป็นยังไงบ้างครับ?”

“อ้อ?”

ผู้อาวุโสใหญ่เห็นแล้วสายตาก็จับจ้องมองไปทางแหวนที่สุกสกาวอยู่บนมือของหลินหยาง

คนบริเวณโดยรอบต่างพากันมองดูด้วย

ทุกส่วนของแหวนเปล่งประกาย ด้านบนมีอัญมณีหนึ่งเม็ด คิดไม่ถึงว่าอัญมณีจะเปล่งประกายแสงเจ็ดสีออกมา มันมหัศจรรย์มาก

ซูเหยียนค่อนข้างแปลกใจ เธอไม่ได้สังเกตว่าบนนิ้วของหลินหยางยังได้มีการสวมใส่แหวนที่มหัศจรรย์แบบนี้ด้วย

ผู้อาวุโสใหญ่เอียงคอส่งสายตา

ลูกศิษย์ที่อยู่ด้านข้างรีบวิ่งมาเอาแหวนไปมอบให้ผู้อาวุโส

ผู้อาวุโสใหญ่ดูอยู่พักใหญ่ๆ ตรวจสอบดูอย่างละเอียด กลับได้เห็นด้านในอัญมณีมีแสงแฉลบผ่าน เหมือนกับมีมังกรแหวกว่ายอย่างคลุมเครือ มันน่ามหัศจรรย์มาก

ผู้อาวุโสใหญ่หายใจถี่ยิบ รีบพูดขึ้นว่า“ล้ำค่า! ล้ำค่ามาก ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ!”

ซูเหยียนได้ยิน รู้สึกประหลานใจมาก

“คุณเอาแหวนนี้มาจากไหน?”

“ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนที่ผมว่างผมเดินไปหยิบเลือกมันมาได้จากถนนกู่หวาน”หลินหยางยิ้มและพูดขึ้น

“ซื้อมาเท่าไหร่เหรอ?”

“สองร้อยหยวน”

“สอง…..สองร้อยหยวน? อย่างนี้คือคุณบังเอิญ?”ซูเหยียนพูดด้วยความตื่นตะลึง

“เป็นยังไง?สามีของคุณดวงไม่เลวใช่ไหมล่ะ?”หลินหยางยิ้มและพูดขึ้น

ซูเหยียนกรอกตาขาวมองบนใส่เขา ท่าทางแบบนี้ ช่างสง่างามจริงๆ เธอมองไปที่หลินหยางภายในใจอดไม่ได้ที่จะสั่นไหว

เขาสูดลมหายใจเบาๆ ถามผู้อาวุโสใหญ่ขึ้นว่า“เป็นยังไงครับ? ผู้อาวุโสใหญ่ แหวนวงนี้เข้าตาคุณไหม?”

“ดีมาก! มันดีมาก! !”สีหน้าผู้อาวุโสใหญ่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม รีบพยักหน้า

“อย่างนั้นเรื่องดินแดนดอกชิงหลานฮวาล่ะครับ”หลินหยางรีบถามขึ้น

“ไม่ต้องรีบร้อน สหายท่านนี้ ขอถามหน่อยว่าคุณคือใคร?”ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มเล็กน้อยถามขึ้น ท่าทีดีขึ้นมาก

“อ้อ ผมชื่อหลินหยาง เป็นสามีของเธอครับ”หลินหยาง

“คุณคือสามีของเด็กผู้หญิงคนนี้เหรอ?”

“ใช่ครับ”

“อย่างนั้นคุณก็เป็นนักธุรกิจเมืองเจียงเฉิน?”

“เอ่อ…ไม่ใช่ครับ ภรรยาของผมทำธุรกิจ ผมไม่ใช่ครับ ผมทำงานที่ร้านขายยาของคนอื่นครับ”หลินหยางพูดขึ้น

“พอพูดมาอย่างนี้ คุณก็ไม่ได้นับว่าเป็นนักธุรกิจ?”

“ประมาณนั้นครับ….ทำงานเป็นลูกจ้าง….”