สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 173

"คุณชาย คุณชาย คุณจะต้องรักษาผมให้หายนะ ผมทำตามคำสั่งของคุณไปขัดขวางหมอเทวดาหลินแล้ว ผมไปสั่งสอนหลินหยางคนนั้นแล้ว ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับผม คุณจะต้องรักษาผมให้หายนะ" พี่หล่างตะโกนเสียงดังลั่น

หลังจากสิ้นเสียง สีหน้าของหัวหม่านเฉินเปลี่ยนไปแล้ว

ซูเหยียนและซูกวงก็ดูตกใจมากเหมือนกัน

"คุณ…คุณกำลังพูดอะไรของคุณ? ผมไม่รู้จักคุณ! รีบปล่อยมือผมเดี๋ยวนี้!"

หัวหม่านเฉินรีบสะบัดแขน เนื่องจากออกแรงมากเกินไป

แคระ!

กระดูกข้อมืออีกข้างหนึ่งของพี่หล่างหักโดยตรง

"อ้า! !"

พี่หล่างส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

"คุณทำอะไรของคุณ?"

หมอที่อยู่ด้านข้างพูดตำหนิเขา หลังจากนั้นพาตัวพี่หล่างเข้าห้องฉุกเฉินโดยตรง

"ฮืม? ที่แท้คุณเป็นคนสั่งให้เขาไปหยุดผม?" หลินหยางแกล้งทำเหมือนเข้าใจทุกอย่างแล้ว เขาพูด "ผมว่าแล้วทำไมอยู่ดีๆถึงมีคนขับรถมาชนผม ยิ่งไปกว่านั้นยังมีพวกนักเลงคิดจะลงมือกับผม โชคดีที่ผมมีบอดี้การ์ดเยอะ ไม่อย่างนั้นผมคงมาไม่ทันช่วยจางชิงหยู่แน่นอน!"

"คุณคุณกำลังพูดไร้สาระอะไร? ผมไม่รู้จักคนคนนั้นด้วยซ้ำ" หัวหม่านเฉินกัดฟันพูด

"พี่หัว ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่?" ซูเหยียนก็รู้สึกถึงความผิดปกติ จึงถามขึ้นอีกครั้ง

"คนคนนั้นต้องเป็นคนที่ประธานหลินจ้างมาแสดงแน่นอน เสี่ยวเหยียน คุณอย่าไปเชื่อเขา!" หัวหม่านเฉินเหงื่อชุ่มเต็มหน้าผาก

เขาไม่เคยคิดว่าประธานหลินจะทำแบบนี้ ถึงขั้นสั่งให้คนของเขามาเล่นงานเขาอีกที

"มีบันทึกการใช้โทรศัพท์และข้อความ"

หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "บนโทรศัพท์ของคนคนนั้นยังมีบันทึกการโทรและข้อความที่คุณส่งหาเขา จะลองเทียบดูหรือเปล่า?"

ลมหายใจของหัวหม่านเฉินหยุดชะงัก พูดอะไรไม่ออกทันที

"อีกอย่าง คุณบอกว่าคุณสั่งให้คนขับรถไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้จางชิงหยู่ ผมขอถามคุณหน่อย คุณสั่งให้คนขับรถของคุณไปจ่ายเงินเมื่อไหร่" หลินหยางถาม

หัวหม่านเฉินพูดอะไรไม่ออกไปสักพัก หลังจากนั้นพูดด้วยความโกรธ "มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?"

"ถ้าไม่เกี่ยวกับผมแล้วถามไม่ได้เหรอ?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ซูเหยียนได้ยินคำพูดประโยคนี้ เธอรีบหันไปมองทางหัวหม่านเฉินเพื่อรอคำตอบทันที

"ผมผมสั่งให้คนขับรถไปจ่ายเงินเมื่อเช้า"

"แต่ในสามวันที่ผ่านมา กล้องวงจรปิดของทางโรงพยาบาลไม่เคยมีภาพคนขับรถของคุณไปจ่ายเงินเลย แบบนี้มันหมายความว่ายังไง?" หลินหยางถามอีกครั้ง

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ หัวหม่านเฉินรู้สึกอึ้งจนถอยหลังไปหลายก้าว เขามองไปทางประธานหลินด้วยความตกตะลึงและพูดอะไรไม่ออก

ซูเหยียนก็เพิ่งจะเข้าใจทุกอย่าง

คนขับรถไม่เคยไปจ่ายเงินด้วยซ้ำ แบบนี้มันยังจะหมายความว่ายังไงอีก? มันก็หมายความว่าหัวหม่านเฉินรู้แต่แรกแล้วว่าหลินหยางจ่ายเงินแล้ว แต่เขาก็ยังจะบอกว่าตัวเองเป็นคนจ่ายเงิน แบบนี้ไม่เท่ากับกำลังโกหกซูเหยียนเหรอ?

ที่แท้ทั้งหมดมันก็เป็นแผนของหัวหม่านเฉิน!

"พี่หัว ที่ประธานหลินพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า? คุณโกหกฉันมาโดยตลอด?" ซูเหยียนกัดริมฝีปาก ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ

หลังจากได้ยินคำถามของซูเหยียน หัวหม่านเฉินเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้ว บนหน้าผากเริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นไม่หยุด

"ผม…ผม…" หัวหม่านเฉินไม่รู้จะหาข้ออ้างยังไง เขายืนอ้ำอึ้งอยู่ตรงที่เดิมพูดอะไรไม่ออกสักอย่าง

"ฉันคิดไม่ถึงว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้?"

ซูเหยียนโกรธจนหน้าแดง เธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอเข้าใจหลินหยางผิดมาโดยตลอด

ไม่ว่าจะเป็นค่ารักษาก็ดีหรือประธานหลินคนนี้ก็ดี ล้วนแต่เป็นฝีมือของหลินหยางทั้งหมด แต่หัวหม่านเฉินกลับไร้ยางอายแย่งความดีความชอบไปทั้งหมด

ไร้ยางอายที่สุด!

หลินหยางคงจะรู้สึกเจ็บปวดมากเลยมั้ง?

บนใบหน้าของซูเหยียนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะไปพูดตำหนิหัวหม่านเฉินแล้ว ในมุมมองของเธอ หัวหม่านเฉินปั่นหัวเธอมากขนาดนี้ เธอไม่สามารถเชื่อใจคนคนนี้ได้อีกแล้ว

คนแบบนี้ ไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ

ซูเหยียนมองไปทางหัวหม่านเฉินแวบหนึ่ง หลังจากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาหลินหยาง

แย่แล้ว!

สีหน้าของประธานหลินหรือหลินหยางที่อยู่ด้านข้างเปลี่ยนไปทันที เขารีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า

แต่ในตอนนั้นเอง…

ติง! ติง! ติง! ติง! ติง!

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่คุ้นเคยสำหรับซูเหยียนดังขึ้น

ซูเหยียนรู้สึกอึ้งเล็กน้อย เธอมองไปทางประธานหลิน "ประธานหลิน เสียงเรียกเข้าของคุณเหมือนของหลินหยางเลย"