สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1742

ทุกคนมึนงงกันหมดแล้ว

ดวงตาเบิกโพลงกว้าง มองไปทางเทพอัคคีอย่างไม่อยากจะเชื่อ และมองเข็มเงินที่ปักอยู่บนตัวเขาเต็มไปหมด!

ตอนนี้ ไม่ต้องพูดถึงปักสิบเข็มบนตัวเทพอัคคีหรอก ร้อยเข็มยังได้เลย!

มันน่ากลัวมาก!

ทุกคนเบิกตาโพลงกว้างอ้ำอึ้ง ไม่กล้าส่งเสียงออกมา

ส่วนเทพอัคคีเองก็ตื่นตะลึง ก้มมองเข็มบนตัวด้วยความแปลกใจ เป็นเวลานานไม่พูดออกมา

“ท่านเทพอัคคี ดูแล้ว….คือผมชนะแล้วนะครับ…..”

หลินหยางหายใจหอบอย่างหนัก เหมือนว่าเสียพลัง คนทั้งคนตัวโยนสั่นไหว

ถึงยังไงลมปราณลมหายใจเฮือกเดียวก็ปล่อยเข็มออกมาทั้งหมด

และพละกำลังที่ปกคลุมอยู่บนเข็มเหล่านี้ไม่เหมือนกันกับพลังที่หลินหยางใช้ก่อนหน้านี้

มันรวดเร็วและดุดัน มันรุนแรง และดูแนบเนียนประณีต

แน่นอน หลักสำคัญคือมันมองข้ามการป้องกันตัวทุกอย่างของเทพอัคคี

มันน่ากลัวทำให้คนช็อกเป็นอย่างมาก

“คุณทำได้ยังไง?”

เทพอัคคีได้สติกลับมา มองไปทางเข็มเงิน แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า“เห็นอยู่ชัดเจนว่าคุณไม่มีหนทางเจาะการป้องกันของผมได้ ไม่มีหนทางที่จะทำลายเข็มธาตุของผมได้ ทำไมจู่ๆ คุณถึงทำมันได้?”

“เทพอัคคี คุณเข้าใจผิดแล้ว? ผมบอกคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าผมทำลายเกาะป้องกันของคุณไม่ได้?”หลินหยางถามขึ้น

เทพอัคคีชะงักงัน เข้าใจทันทีว่าอะไร เลยพูดด้วยน้ำเสียงอึมครึมว่า”คุณปิดซ่อนความแข็งแกร่ง แสดงความอ่อนแอออกมาเพื่อไม่ให้คนรู้ถึงความเก่งกาจใช่ไหม?”

“ไม่ผิด”หลินหยางพยักหน้า“ถ้าหากคุณใช้คือการป้องกันร่างเทพยุทธ ผมไม่อาจจะทำลายได้ แต่คุณใช้คือลมปราณโดยกำเนิด ซึ่งแข็งแกร่งพอกันกับร่างกายที่เก่งกาจ พลังทำลายล้างตอนนี้ของผมคือมันสามารถทะลวงลมปราณโดยกำเนิดที่แข็งแกร่งได้!”

“และคุณไม่ได้ทะลวงชี่ลมปราณโดยกำเนิดในตอนเริ่มต้น ก็เพื่อแสดงความอ่อนแอออกมาและปิดบังความแข็งแกร่ง ทำให้ผมคิดว่าคุณไม่สามารถทะลวงการป้องกันของผมได้ และชะล่าใจ! ไม่เพียงแค่นั้น ตอนคุณเผชิญหน้ากับเข็มธาตุของผม คุณสามารถทำลายมันได้ แต่คุณจงใจหักเข็มเงินของตัวเอง ทำเป็นต้านทานไม่ได้ ทำให้ผมคิดว่าคุณไม่สามารถจัดการกับเข็มธาตุได้เลย จากนั้นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อทำให้ผมลำบาก! ยากที่จะป้องกัน?” เทพอัคคีพูดอย่างราบเรียบ

หลินหยางพยักหน้า“ใช่ครับ ก่อนหน้าผมทำตัวอ่อนแอเพื่อปกปิดความแข็งแกร่ง เพราะผมรู้ว่าอาศัยแค่ความสามารถของผมไม่สามารถเอาชนะได้หรอก ถ้าอยากชนะ จะต้องเป็นคุณให้โอกาส! อันที่จริงการโจมตีสองครั้งแรกผมไม่ต้องได้รับบาดเจ็บก็ได้ แต่ผมรู้ว่าผมไม่สามารถรับได้ เพราะเมื่อผมสกัดกั้นขวางแล้ว การโจมตีครั้งต่อไปมันจะน่ากลัวมาก และเวลาเดียวกันคุณจะมองความสามารถของผมแตกต่างออกไปไม่เหมือนเดิม การป้องกันตัวของคุณที่มีกับผมจะเพิ่มขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อันที่จริงถ้าหากคุณกระตุ้นร่างกายของร่างเทพยุทธอยู่ตลอด เข็มเงินของผมก็จะไม่สามารถแทงทะลุผิวหนังของคุณได้ แต่เพราะสองเข็มก่อนหน้านี้ทำให้คุณคิดว่าความแข็งแกร่งของผมไม่ดีไม่เพียงพอ คุณเลยไม่ได้รักษาร่างเทพยุทธไว้อย่างต่อเนื่อง และไม่คิดแม้กระทั่งว่าผมจะสู้กลับ ด้วยเหตุนี้เลยเข้าทางผม! "

“คิดไม่ถึงเลยนะ! ว่าผมจะมาพ่ายแพ้อยู่บนความสะเพร่านี้! หมอเทวดาหลิน คุณทำให้ผมเปลี่ยนมุมมองใหม่จริงๆ!”

บนใบหน้าของเทพอัคคีไม่ได้มีท่าทางอะไรมาก นัยน์ตาเปลี่ยนกลายเป็นแปลกประหลาด เขาพูดอย่างราบเรียบว่า“ว่ากันตามสัญญา ผมแพ้แล้ว! หมอเทวดาหลิน คุณกลับออกไปจากเกาะเสินหั่วได้อย่างปลอดภัยแล้ว!”

“ขอบคุณท่านเทพอัคคีครับ! ท่านเทพอัคคีแค่นอบน้อมถ่อมตนเท่านั้น” หลินหยางประสานมือคารวะพูดขึ้น

“นอบน้อมถ่อมตนเหรอ? ไม่หรอก มันเป็นความสะเพร่า! นิสัยของคนมีจุดอ่อนมากมาย คุณถือโอกาสใช้ความทะนงและสะเพร่าของผม เอาชนะผมได้! คุณเป็นคนมีสมอง ไม่เหมือนมดเหล่านั้นที่มาท้าทายผม พวกเขามาที่นี่ ก็แค่มาตาย！”เทพอัคคีพูดอย่างไร้ความรู้สึก“หลายปีมาแล้วไม่มีคนรอดจากเงื้อมมือผมเลย ตอนนี้ คุณเป็นคนแรก!”

“ท่านเทพอัคคีชมเกินไปแล้ว! ในเมื่อการแข่งขันจบลงแล้ว อย่างนั้นผมก็ไม่รบกวนแล้ว ขอตัวลานะครับ!”