สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1762

"เสี่ยวเหยียน คุณพูดจริงไหม?" หลินหยางถามด้วยความแปลกใจ

"ก็นอนด้วยกันเท่านั้น ห้ามทำเรื่องอย่างอื่นนะคะ" ซูเหยียนหดตัวเข้าไปในผ้าห่มและกล่าวเบาๆ

เธอหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย

คำพูดเช่นนี้ไม่ว่าผู้ชายที่ไหนก็ต่างรู้ได้ว่าเป็นการปฏิเสธที่ต้อนรับ

เหมือนกับที่ผู้ชายพูดกันว่า ผมแค่เล่นอยู่ข้างนอก ไม่เข้าไปหรอก

หลินหยางก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เขาได้ยินเข้าก็เกิดอารมณ์และเตรียมลงจากเตียง

นอนด้วยกันแล้ว หากคิดจะทำอะไรอย่างว่าจริง ซูเหยียนไม่มีทางปฏิเสธได้อย่างแน่นอน

แต่ขณะที่เขากำลังจะเข้าหาก็เห็นว่าซูเหยียนที่ขลุกตัวอยู่ในผ้าห่มเกิดอาการตัวสั่น

หลินหยางตกใจและขมวดคิ้ว จากนั้นก็กลับไปที่เตียงตัวเองและห่มผ้าห่มอย่างดี

"คุณเป็นอะไรไป?" ซูเหยียนโผล่ศีรษะออกมาถาม

"ไม่มีอะไร เหนื่อยแล้วพักผ่อนเถอะ" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ซูเหยียนหรี่ตาลงและเม้มริมฝีปากกระซิบ "ขอโทษนะคะ"

"ขอโทษอะไรกัน?"

"ฉันรู้ คุณแค่ไม่ต้องการทำให้ฉันเสียใจ..."

"พูดอะไรกัน? ผมแทบอดไม่ได้ที่จะกลืนกินคุณเข้าไป เพราะคุณคือภรรยาของผม" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ฉันรู้ เราแต่งงานกันมาก็นานแล้ว แต่กลับไม่เคยมีเรื่องอย่างว่า เรื่องนี้ถือว่าไม่ยุติธรรมสำหรับคุณ แต่...ฉันยังไม่พร้อม ที่จริง...ฉันรู้สึกกลัวกับเรื่องอย่างว่า คุณให้เวลาฉันอีกหน่อยนะคะ ให้ฉันค่อยๆ ปรับตัวได้ไหมคะ?" ซูเหยียนถามอย่างระมัดระวัง

หลินหยางกลับยิ้มออกมา "ตกลง!"

ซูเหยียนจึงถอนหายใจ

อันที่จริงหลินหยางรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรน่ากังวล สิ่งที่สำคัญคือความสัมพันธ์ระหว่างซูเหยียนที่มีต่อหลินหยางต่างหาก

แม้ว่าทั้งสองจะแต่งงานกัน แต่ตอนแรกก็เพียงแค่การถูกบังคับให้แต่งงานกัน โดยที่ทั้งสองไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันสักนิด จึงมาถึงช่วงหลังมานี้ที่ซูเหยียนเปิดใจและมองหลินหยางเปลี่ยนไปจากเดิม และจากนั้นก็ค่อยๆ ยอมรับเขา

นี่เป็นเรื่องดี และหลินหยางก็ไม่รีบร้อนอะไร

"นอนกันเถอะ!"

หลินหยางกล่าวและหลับตาลง

และเวลาผ่านไปได้ไม่นานก็มีเสียงแปลกๆ ดังขึ้น

จากนั้นก็มีร่างอันอ่อนช้อยมุดตัวเข้ามาในผ้าห่มของหลินหยาง

หลินหยางตกใจและรีบลืมตาขึ้นมา

จากนั้นจึงเห็นซูเหยียนกำลังกอดเขาเอาไว้ขณะที่กำลังหลับตาและพึมพำออกมา "นอนกันเถอะ!"

หลินหยางสะดุ้งเล็กน้อยและไฟแห่งความเร่าร้อนในใจก็ดับลงเหลือเพียงความอ่อนโยนและความทะนุถนอม

"อืม นอนกันเถอะ"