สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1786

หลิวหรูซืออยู่ในชุดคนไข้และกำลังนั่งอยู่บนเตียงคนไข้สีขาว เธอหันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง

เธอดูมึนงงเล็กน้อยและยังคงเหม่อลอย

"หรูซือ คุณเป็นยังไงบ้าง?"

หลินหยางเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"หลินหยาง?"

หลิวหรูซือหันกลับมาและจ้องมองคนที่กำลังเดินเข้ามาก่อนจะยิ้มออกมา "ฉันรู้สึกดีมาก"

"งั้นก็ดี" หลินหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะช่วยชีวิตฉันได้...ฉันคิดว่าฉันตายไปแล้วซะอีก ทักษะการแพทย์ของคุณ...น่ากลัวมาก" หลิวหรูซือจ้องมองดูมือที่ซีดเซียวของตัวเองและพึมพำออกมา

"เรื่องที่สำนักสวรรค์นิรันดรฆ่าคุณ แค้นนี้ผมจะเป็นคนจัดการพวกเขาแทนคุณเอง ตอนนี้สิ่งที่คุณควรทำมากที่สุดคือพักผ่อนให้ร่างกายกลับมาเป็นปกติ เข้าใจไหม?" หลินหยางกล่าวอย่างอ่อนโยน

หลิวหรูซือตัวสั่นและจากนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "ร่างกายฉันออกจะแข็งแรง คุณคงให้ยาดีกับฉันสินะ? ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีพลังอย่างไม่สิ้นสุดเลย แต่ขาของฉัน...รู้สึกไม่ค่อยมีแรงเท่าไร"

"เป็นเรื่องปกติ หลังจากที่ยาถูกกระตุ้นไปทั่วร่างกายของคุณ มันก็จะไปสะสมกับที่ขาของคุณ อีกสองวันผมจะทำการกำจัดยาเหล่านี้ออกไป และเมื่อกำจัดยาออกไปได้ ขาของคุณก็จะกลับมาเป็นปกติ" หลินหยางกล่าว

"ขอบคุณนะคะ" หลิวหรูซือหน้าแดงกำเล็กน้อย

"ไม่ต้องเกรงใจ"

"หลินหยาง เอ่อ..ตอนนี้คุณว่างไหม?"

"ทำไมเหรอ?"

"คุณพาฉัน...ออกไปเดินเล่นหน่อยได้ไหมคะ?" หลิวหรูซือกล่าวอย่างคาดหวัง

หลินหยางตกใจและพยักหน้าขึ้นอย่างอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา "ไม่มีปัญหา"

ไม่นานเขาก็เข็นรถเข็นเข้ามาและอุ้มหลิงหรูซือลงจากเตียง

หลิวหรูซือเม้มริมฝีปากและไม่กล้ามองไปที่หลินหยาง เมื่อเธอนั่งลงเขาก็เข็นเธอออกไปจากสถาบันการแพทย์ซวนอีเพื่อไปยังริมน้ำที่อยู่ไม่ไกล

"อากาศแบบนี้ คิดถึงเหลือเกิน! อยากย้อนเวลากลับไปยังวันวาน ตอนที่คุณย่ายังคงเก็บเกี่ยวสมุนไพรตอนนั้น" หลิวหรูซือสูดลมหายใจเข้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้น" หลินหยางกล่าว

"หลินหยาง เข็นฉันไปริมน้ำได้ไหม? ฉันอยากไปรับลมริมน้ำน่ะ"

"ได้สิ!"

หลินหยางพยักหน้าและเข็นรถเข็นไปบริเวณริมน้ำ

หลิวหรูซืออ้าแขนทั้งสองและหลับตาลงเพื่อสัมผัสกับลมที่พัดผ่านริมแม่น้ำ ใบหน้าของเธอเผยให้เห็นรอยยิ้มที่แสนหวาน

หลินหยางแอบมองเธอเงียบๆ และในใจก็เผลอรู้สึกกระเพื่อมขึ้น

คนที่เคยผ่านเรื่องเฉียดตายมาก่อนถึงจะรู้ว่าการมีลมหายใจอยู่มันดีแค่ไหน

คนเราก็เป็นเช่นนี้ รอให้สูญเสียอะไรบางอย่างไปถึงจะรู้สึกเสียดายสิ่งนั้น และอยากจะรักษาหวงแหนมันไว้ แต่เมื่อได้มาครอบครองก็จะไม่ให้ความสำคัญและเฉยเมยต่อสิ่งนั้น ต่อให้มันจะมีมูลค่ามากแค่ไหนก็ตาม

หรือนี่อาจจะเป็นนิสัยที่ไม่ดีของมนุษย์เรา