สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 18

ผู้หญิงคนนั้นกระซิบสองสามคำ และไม่นานนัก ชายวัยกลางคนที่มีผมลีบในเสื้อเชิ้ตสีขาวก็รีบเข้ามาในคลินิก

"อาฟาง! ลูกชายเป็นยังไงบ้าง? ลูกชายเป็นยังไง?"

ชายวัยกลางคนถามด้วยความร้อนรน

"อย่าเสียงดัง!" ผู้หญิงรีบพูด

ชายวัยกลางคนผงะ เห็นหลินหยางกำลังฝังเข็มลงไปด้านใน

เด็กนิ่งสงบราวกับกำลังหลับอยู่ ไม่วุ่นวายอีกต่อไป ผิวของเขาค่อยๆ ฟื้นตัว

ชายวัยกลางคนไม่ส่งเสียง แต่กลับเต็มไปด้วยความสงสัยเหมือนผู้หญิง

หลังจากนั้นไม่นานหลินหยางก็หยุด

"หมอ ลูกชายผมเป็นยังไงบ้าง?" ชายวัยกลางคนรีบเข้ามาถาม

"กระเพาะลำไส้อักเสบเฉียบพลันแต่ไม่ร้ายแรง ซื้อลำไย กลับไปย่างแล้วบดเมล็ดลำไยให้เป็นผงละเอียด ครั้งละ 25 กรัม วันละ 2 ครั้ง อย่าให้เด็กกินอะไรตามมั่วซั่ว"

"ขอบคุณหมอ ขอบคุณหมอ!" ผู้หญิงรีบขอบคุณ

แต่ชายวัยกลางคนยังคงสงสัยและถามเบาๆ: "พวกเราพาเด็กไปตรวจที่โรงพยาบาลไหม? หากคลินิกแห่งนี้ไม่น่าเชื่อถือหล่ะ?"

"นี่..." ผู้หญิงลังเล

แน่นอน เมื่อเห็นใบหน้าของหลินหยาง เขาก็ดูไม่เหมือนแพทย์จริงๆ

แม้ว่าจะใช่ แต่ก็ไม่สามารถทำให้คนสบายใจได้

ทันใดนั้นในเวลานี้มีชายคนหนึ่งเข้ามาในคลินิก มองหลินหยางด้วยความประหลาดใจ: "คุณคือใคร?"

สามคำนี้ทำให้คู่สามีภรรยาตกใจ

"คุณคือแพทย์หยานใช่ไหม? สวัสดี ผมหลินหยาง" หลินหยางยื่นมือออกไปด้วยความเคารพ

แพทย์หยานไม่ได้จับมือกับหลินหยาง กวาดสายตามองไปทั่วและถามอย่างเยือกเย็น: "หลินหยาง คุณทำอะไร? คุณกำลังรักษาผู้ป่วยหรอ? คุณไม่ใช่ทำเรื่องทั่วไปหรอ? ใครให้คุณทำอะไรมั่วๆ?"

เมื่อคำพูดนี้ออกมา คู่สามีภรรยาก็สีหน้าเปลี่ยน

"อะไรนะ? ที่แท้คุณก็ไม่ใช่หมอหรอ?"

"ดีสิ! ไม่ใช่หมอแต่ยังมารักษาลูกชายฉัน! ถ้าลูกชายฉันเป็นอะไรขึ้นมา คุณเจอดีแน่!"

คู่สามีภรรยาดุด่าออกมา จากนั้นอุ้มเด็กออกไปจากคลินิก โบกรถไปโรงพยาบาล

หมอปลอมบนข่าวที่ฆ่าคนไม่ใช่เรื่องแปลก!

หยานหลางจ้องมองหลินหยาง: "คุณรู้ใช่ไหมว่าคุณทำอะไร?"

"รักษาผู้ป่วย" หลินหยางพูดอย่างสงบ

"รักษาผู้ป่วยหรอ? คุณคู่ควรหรอ? หลินหยาง คุณอย่าคิดว่าผมไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ คุณก็คือคนที่เกาะผู้หญิงกินตระกูลซูคนนั้น! ภรรยาของคุณกว่าจะหางานให้คุณไม่ง่าย คุณกลับมาทำอะไรมั่วซั่วหรอ? คุณเข้าใจทักษะทางการแพทย์หรอ? คุณรักษาคนเป็นหรอ? หากรักษาคนตายแล้วคุณจะรับผิดชอบหรอ?" หยานหลางด่าทอ ไม่ไว้หน้า

"อาการของเด็กคนเมื่อกี้ฉุกเฉินมาก ส่งโรงพยาบาลก็ไม่ทันแล้ว หากผมไม่ลงมือ เกรงว่าจะต้องเสียชีวิตจริงๆ เขาตายที่นี่ คลิกนิกของพวกเรายังไงก็ต้องรับผิดชอบ"

"ถ้าต้องรับผิดชอบจริงๆ ก็ต้องรับผิดชอบ คุณไสหัวไปเลยเดี๋ยวนี้!" หยานหลางตะโกน

หลินหยางถอนหายใจ ส่ายหน้าเบาๆ

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ไปดีกว่า

ยังไงเขาก็ไม่ได้สนใจที่จะอยู่ในคลินิกเล็กๆ นี่ ไปจากที่นี่มีความสุขกว่า

เก็บของ หลินหยางตัดสินใจที่จะกลับบ้าน

"ช้าก่อน เดี๋ยวคุณค่อยไป"

จู่ๆ หยานหลางก็ตะโกนเรียนหลินหยาง

"ทำไม?"

"ผมลองคิดแล้ว คุณยังไม่สามารถไปแบบนี้ได้ หากเด็กนั่นเกิดอะไรขึ้นมา พวกเขามาที่นี่จะทำยังไง? งั้นตอนนี้คุณอยู่ที่นี่ก่อนหนึ่งชั่วโมงแล้วค่อยว่ากัน!" หยานหลางตะคอก

หยานหลางรู้สึกไม่อยากหาเรื่องเข้าตัวเอง

หลินหยางขมวดคิ้ว แม้ว่าใจของเขาจะไม่ชอบนัก แต่พูดตามจริง หยานหลางก็ไม่ได้ทำอะไรผิด

หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป คู่สามีภรรยานั้นกลับมาจริงๆ

"ฮ่าๆ คุณไม่รอดแล้ว!" หยานหลางเห็นเข้าก็หัวเราะเบาๆ

หลินหยางยังคงเฉยเมย

แต่กลับเห็นชายวัยกลางคนรีบเดินไปทางหลินหยาง ไม่รู้ว่าต้องการอะไร

หยานหลางถอยไปครึ่งก้าว บอกว่าตัวเองไม่เกี่ยวอะไรกับเขา ทำท่าสูงส่งอย่างมาก

ถึงเวลาชายคนนี้จะต่อยหลินหยางก็ดี หรือจะด่าทอก็ดี เขาจะไม่เข้าไปยุ่ง