สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1804

ทุกคนมองไปตรงจุดศูนย์กลางค่ายกลเทียนเหยียนนั่นด้วยมึนงง

พวกเขามองไม่เห็นเงาร่างของหลินหยาง ได้ยินแค่เสียงร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวดทรมานดังออกมาไม่ขาดสาย พื้นผิวก็สั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนไม่รู้ว่าความจริงแล้วหลินหยางเผชิญอยู่กับความเจ็บปวดทรมานแบบไหน แต่เมื่อฟังจากเสียงร้องตะโกนโหยหวนนี้ จะต้องทุกข์ระทมมากแน่นอน

“จิตใจยืนหยัดแน่วแน่มาก แต่น่าเสียดาย เขายืนหยัดได้ไม่เท่าไหร่”

เวลานี้ ผู้อาวุโสที่ถูกคนหามขึ้นอยู่ด้านข้างพูดขึ้นอย่างราบเรียบ

ทุกคนพากันมองไป

“คุณหมายความว่ายังไง?”ธิดาศักดิ์สิทธิ์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอึมครึม

“เหอะ เด็กน้อย ฉันเห็นเธอพูดกับคนคนนั้นเมื่อกี้นี้ เธอน่าจะเข้าใจค่ายกลเทียนเหยียนใช่ไหมล่ะ? แต่ค่ายกลเทียนเหยียนที่เธอรู้มันแค่ฉบับแบบรวบรัด แต่ค่ายกลเทียนเหยียนที่อยู่ที่นี่มันคือระดับขั้นสมบูรณ์แบบ แต่เธอมองข้ามจุดที่น่ากลัวของค่ายกลเทียนเหยียนที่สมบูรณ์แบบนี้ไป！ ระดับความแข็งแกร่งของค่ายกลนี้ แข็งแกร่งกว่าฉบับรวบรัดสิบเท่า โดยเฉพาะตราประทับกิเลนที่อยู่ตรงกลาง เป็นจุดที่แข็งแกร่งที่สุดของค่ายกล ฉันสามารถพูดกับเธอแบบไม่เกรงใจได้เลยว่า ค่ายกลนี้ไม่มีเวลาสิบชั่วโมง ก็ไม่สามารถขจัดทำลายมันได้หรอกนะ!”ผู้อาวุโสพูดขึ้น

“อะไรนะ?”

ธิดาศักดิ์สิทธิ์เบิกตาโพลงกว้างด้วยความมึนงงอึ้ง

พวกอี้เซียนเทียนเองก็มึนงง

เมื่อเป็นอย่างนี้ไม่ใช่ว่าหลินหยางกำลังเสียแรงเปล่าเหรอ?

“เมื่อพูดแล้วพวกแกก็แค่โชคร้าย! ห้องนี้พาทุกคนที่เข้ามาด้านในสุสานหลิวเหยียนไปจุดทดสอบที่แตกต่างกัน แค่ผ่านจุดทดสอบ ก็สามารถไปที่จุดศูนย์กลางของสุสานหลิวเหยียนได้ และการทดสอบมีทั้งยากและง่าย ทว่าพวกแกดันมาเจอค่ายกลเทียนเหยียนที่ยากที่สุด โชคชะตากลั่นแกล้งจริงๆเลย!”ผู้อาวุโสหัวเราะพูดขึ้น

“สารเลว!”

ธิดาศักดิ์สิทธิ์โมโหเดือดดาลเลยใช้มือข้างหนึ่งบีบคอผู้อาวุโส ตะคอกใส่ว่า“ฟังนะ หยุดค่ายกลนี้ซะ ได้ยินไหม? ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าคุณ!”

“อยากจะฆ่าก็ลงมือเลยสิ! เธอคิดว่าฉันกลัวตายเหรอ? ฉันเฝ้าสุสานให้เจ้านายมาจะร้อยปี ก็แค่ต้องการที่จะขวางไม่ให้พวกแกเหล่านี้เข้าไปรบกวนเจ้านาย ฉันจะหยุดให้พวกแกได้ยังไง? เหอะๆ ฉันไม่ใช่คนขี้ขลาดรักตัวกลัวตาย!”ผู้อาวุโสหัวเราะอย่างราบเรียบ สีหน้าไม่ยี่หระ

ธิดาศักดิ์สิทธิ์โมโหจนตัวสั่นระริก

และแล้วเวลานี้ เสียงร้องตะโกนโหยหวนอันน่าเวทนาของหลินหยางก็ได้หยุดลงแล้ว

พื้นดินที่สั่นสะเทือนก็หยุดลงพร้อมกัน

“อะไรกัน?”

ทุกคนสีหน้าตื่นตะลึง พากันรีบมองไป

ทว่ากลับได้เห็นเปลวไฟสีดำที่อยู่ด้านในตราประทับกิเลนรุนแรงมากขึ้น และยังคงมองไม่เห็นเงาร่างของหลินหยาง

ปากเล็กของธิดาศักดิ์สิทธิ์เผยอขึ้นเล็กน้อย เธอมองไปด้วยความตื่นตะลึง และถอยหลังออกไปถึงสองก้าว

“คุณหลิน!”

อี้เซียนเทียนคุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้ด้วยความขมขื่น

พอหลินหยางตาย ก็ไม่มีคนสามารถขจัดโรคตกค้างของเทคนิคเปลวเพลิงได้อีกแล้ว

พอหลินหยางตาย พิษที่อยู่บนตัวของอี้เซียนเทียนก็ไม่สามารถขจัดไปได้ ไม่เพียงเท่านี้ ความเป็นอมตะที่เขาแสวงหาก็ไม่อาจเป็นไปได้!

ทุกคนจะไม่เสียใจได้ยังไง?

“สองชั่วโมง สองชั่วโมง….หาได้ยากมาก มันหาได้ยากมากจริงๆ”ผู้อาวุโสส่ายหัวไปมาเบาๆ พูดขึ้นอย่างราบเรียบ

ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป เกรงว่าสิบนาทีก็ไม่สามารถทนได้แล้ว

คนคนนี้กระตุ้นพลังพร้อมกับต้านทานค่ายกิเลน ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

ทุกคนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

อี้เซียนเทียนนั่งอยู่บนพื้น จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ธิดาศักดิ์สิทธิ์สูดหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆปลุกจิตใจให้ฮึกเหิมขึ้นมา

“ในเมื่อหมอเทวดาหลินล้มเหลวแล้ว ผู้อาวุโส พาพวกเราออกไปเถอะ พวกเราไม่เข้าไปด้านในสุสานหลิวเหยียนแล้ว”ธิดาศักดิ์สิทธิ์พูดด้วยน้ำเสียงอึมครึม

“ออกไป? สายเกินไปแล้ว!”

ผู้อาวุโสน้ำเสียงแหบแห้งพูดว่า”ทางเข้าทางออกของสุสานหลิวเหยียนไม่ได้อยู่ที่เดียวกัน พวกแกอยากจะออกไปจากที่นี่ ทำได้เพียงออกไปทางบริเวณจุดศูนย์กลาง! ไม่มีทางออกอื่น ตอนนี้อยากจะออกไป ทำได้เพียงกระโดดข้ามค่ายกลเทียนเหยียนไป!”

“อะไรนะ?”

“อย่างนั้นหมายความว่า….พวกเราจะต้องตายอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”

“ผู้อาวุโส ทางที่ดีรีบขจัดค่ายกลนี่ซะ ไม่อย่างนั้นก่อนที่พวกเราจะตาย ก็จะทำให้แกตายด้วย!”