สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1810

บรรดายอดฝีมือต่างหาจังหวะเหมาะเพื่อลงมือพร้อมกัน!

พวกเขาได้ตกลงกันอย่างดีแล้วว่าจะลงมือจัดการกับชายชราพร้อมกัน จากนั้นค่อยจัดการไฟประหลาดเหล่านั้น!

แต่...ความสามารถและพละกำลังของชายชราผู้นี้น่ากลัวมากแค่ไหน?

แม้ต้องเผชิญกับการลอบโจมตี ทว่าเขากลับไม่ตื่นตระหนกและตะโกนเสียงดังพร้อมกับปะทุแท่งไฟพุ่งออกมาจากร่าง!

แท่งไฟได้ห่อหุ้มร่างกายของเขาโดยสมบูรณ์ ทุกคนต่างแยกออกและเมื่ออาวุธของทุกคนสัมผัสไปโดยก็เกิดการหลอมละลายทันที

"แย่แล้ว!"

หลายคนตื่นตระหนกและรีบถอยออกไป

ทว่ายังมีอีกหลายคนที่ไม่ทันตั้งตัวและชนเข้ากับแท่งไฟโดยตรง ทำให้ตายคาที่ลงทันที

คนอื่นต่างพากันตกใจจนจิตใจแทบกระเจิดกระเจิง....

"ช่างเป็นทักษะแห่งเปลวไฟที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก! ความสามารถของชายชราคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจะคาดเดาได้ หากไม่มีผู้กล้าที่แข็งแกร่งจริง คงไม่มีทางทำอะไรเขาคนนี้ได้แน่!" อ่างอิ๋งกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"งั้นควรทำยังไงดี? หนีเหรอ?" คุณชายเสวี่ยกัดฟันถาม

"หนีก็หนีไม่พ้น! เราห้ามแยกจากกันโดยเด็ดขาด ไม่งั้นเขาจะลงมือจัดการทีละคน! แบบนั้นเราคงไม่มีโอกาสร่วมมือกันรับมืออย่างแน่นอน!" อ่าวอิ๋งกล่าวอย่างเคร่งขรึม "เอางี้ เตาม่อหลง! คุณชำนาญด้านทักษะแห่งเปลวไฟ เปลวไฟของเขาไม่สามารถทำร้ายคุณได้มากนัก คุณลงมือโจมตีจากด้านหน้า ผมและคุณชายเสวี่ยจะรับผิดชอบปีกทั้งสอง ส่วนคนอื่นก็ลงมือเมื่อได้จังหวะ จำไว้ว่าต้องจัดการเขาให้ได้!"

"ตกลง!"

"ตกลงตามนี้!"

"ทุกคน ลงมือได้!"

เสียงตะโกนดังขึ้นและทุกคนก็พุ่งเข้าไปโจมตีอีกครั้ง

ทว่าหลินหยางกลับคอยสังเกตการณ์เงียบๆ และไม่มีทีท่าจะลงมือเลยสักนิด

"หมอเทวดาหลิน คุณไม่ลงมือเหรอ?" ธิดาศักดิ์สิทธิ์หันไปถาม

หลินหยางส่ายหน้า "ผมไม่สนใจไฟประหลาดเหล่านี้ ผมได้ไฟสวรรค์มาแล้วและภารกิจของผมก็สำเร็จแล้ว ฉะนั้นผมจึงไม่จำเป็นต้องเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย!"

ธิดาศักดิ์สิทธิ์พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่หลินหยางกล่าว

เธอหันไปมองชายชราอีกครั้งด้วยสีหน้าและท่าทีที่เคร่งเครียดอย่างมาก

อันที่จริงหลินหยางก็สังเกตมาโดยตลอด

เขาพบว่ากระบวนท่าของชายชราและเทพอัคคีนั้นมีความคล้ายคลึงกันอย่างมาก

จากที่เทพอัคคีเคยพูดไว้ว่าเขาไม่มีทางเดินทางมาที่สุสานหลิวเหยียนแห่งนี้ เกรงว่าสุสานหลิวเหยียนแห่งนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเทพอัคคีไม่มากก็น้อย

สุดท้ายแล้วทุกคนก็ต่างประเมินฝีมือของชายชราผู้นี้ต่ำเกินไป

หลังจากการต่อสู้อย่างดุเดือด ทุกคนยังคงพ่ายแพ้เหมือนเดิม

เตาม่อหลงที่โจมตีจากด้านหน้าถูกเปลวไฟของชายชราเผาไหม้จนร่างกายเต็มไปด้วยรอยไหม้สีดำ ผิวหนังของเขากลายเป็นสีดำคล้ำเหมือนถ่าน จากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงกับพื้น

อ่าวอิ๋งและคุณชายเสวี่ยต่างก็กระอักเลือดและกระเด็นลอยออกไป

และคนอื่นๆ มีทั้งจบชีวิตลงและได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่มีใครรอดพ้นสักคน

ส่วนชายชรา....กลับไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรสักนิด...

ชายชราหยุดลงโดยไม่จัดการฆ่าพวกเขาทันที ทว่ากลับเอามือไพล่หลังและจ้องมองพวกเขาอย่างไม่สบอารมณ์

"เดิมทีผมเพียงต้องการทำการทดสอบพวกคุณหลังจากที่พวกคุณเดินทางมาถึงที่นี่ พวกคุณแค่ผ่านการทดสอบจากนั้นก็สามารถเข้าไปรับประโยชน์ดีๆ จากข้างในสุสานหลิวเหยียน แต่น่าเสียดาย พวกคุณพลาดโอกาสในการทดสอบนั้นไปแล้ว" ชายชรากล่าว

"พลาดโอกาส?"

"หมายความว่ายังไง?"

อ่าวอิ๋งเอามือกุมอกและถามขึ้นอย่างเจ็บปวด

"เหตุผลง่ายนิดเดียว! พวกคุณไม่ได้ทำตามกฎกติกาในการเข้ามาในสุสานหลิวเหยียน พวกคุณไม่ได้ประลองกับหุ่นจักรกลนั้น ทว่ากลับฝืนบุกเข้ามาโดยทำลายประตูทางเข้า! ฉะนั้นจุดประสงค์ของผมคือการฆ่าพวกคุณทั้งหมด! โดยไม่จำเป็นต้องให้พวกคุณผ่านบททดสอบอะไรนั่น!" ชายชรากล่าว

เมื่อพูดจบ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป

ถึงว่าเหตุใดชายชราจู่ๆ ก็ลงมือฆ่าโดยไม่พูดอะไร!

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง....

เพราะพวกเขาแหกกฎกติกาก่อน ทำให้ชายชราไม่ได้ปฏิบัติตามกฎ!

"เอาล่ะ ได้เวลาสังเวยชีวิตเพื่อเจ้านายของผมแล้ว!"

ชายชรากล่าวจากนั้นก็ลงมือจัดการทันที!

อ่าวอิ๋ง เตาม่อหลงและคนอื่นๆ ต่างร้อนใจและพากันมองไปที่หลินหยาง อี้เซียนเทียนและคนอื่นๆ

"คุณอี้ ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย! !"

"คุณอี้! คุณรีบสั่งให้ยอดฝีมือของซางเหมิงลงมือเร็วเข้า! ไม่งั้นหลังจากที่เราตาย เขาก็จะจัดการลงมือกับพวกคุณแน่!"