สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1813

คำพูดของหลินหยางทำให้ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

เฮยหั่วและไป๋เหยียนก็ตกตะลึงเช่นกัน จากนั้นก็มองไปที่หลินหยางอย่างเหลือเชื่อและคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป

"พ่อหนุ่ม คุณคิดจะฆ่าตัวตายอย่างนั้นเหรอ?"

ไป๋เหยียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"ไม่ใช่ฆ่าตัวตาย ผมเพียงแค่อยากทดสอบขีดจำกัดของผมเท่านั้น" หลินหยางกล่าว

"ฮึ กล้ามาทดสอบกับเราสองคน! ดูท่าคุณไม่ได้เห็นเราสองคนอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ!" เฮยหั่วรู้สึกโมโห "ถ้างั้นผมจะสนองความต้องการของคุณเอง!"

"ไม่!"

ไป๋เหยียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม "เพื่อเห็นแก่หน้าของเทพอัคคี ผมจะไม่ฆ่าคุณ! หากคุณคิดจะต่อสู้กับเราสองคนก็เป็นเรื่องของคุณ แต่หากคุณแตะต้องมาโดยตัวผม ผมจะถือว่าคุณชนะ!"

"ไป๋เหยียน!" เฮยหั่วรู้สึกร้อนใจ

ทว่าไป๋เหยียนได้ตัดสินใจไปแล้วและไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงอะไร

"ลงมือได้!" ไป๋เหยียนตะโกนออกมา

หลินหยางหยิบเข็มเงินสำรองเล่มหนึ่งออกมาและปักไปที่ร่างกายของเขาทันที

และขณะเดียวกัน ผิวหนังตามร่างกายของเขาก็เริ่มร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ และออร่าที่พลุ่งพล่านและร้อนแรงก็เริ่มกระเพื่อมไปทั่วร่างกายของเขา

"นี่คือ...พลังของเชื้อไฟ?" ไป๋เหยียนตกใจอย่างมาก

"พ่อหนุ่มคนนี้หลอมรวมกับเชื้อไฟไปแล้ว!" เฮยหั่วกล่าวเสียงแหบแห้ง

"จริงเหรอ?" ไป๋เหยียนแทบไม่อยากจะเชื่อ "ดูเหมือนว่าเทพอัคคีเชื่อมั่นในตัวเขาคนนี้อย่างมาก แม้แต่เชื้อไฟก็มอบให้กับเขา!"

"ผมคิดว่าเทพอัคคีเองก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะสามารถดูดซับเชื้อไฟไปได้! ไป๋เหยียน ไม่ว่ายังไงเราก็ควรระมัดระวังอย่างมาก เขาคนนี้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และการวางยาพิษ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ" เฮยหั่วกล่าว

"อายุน้อยขนาดนี้ แต่กลับมีฝีมือระดับนี้ นับว่ามีอนาคตอย่างมาก!"

แววตาของไป๋เหยียนเปล่งประกายชื่นชม แต่ไม่นานก็แสดงความเกรี้ยวกราดออกมา

ควับ!

หลินหยางลงมือแล้ว

เขาโจมตีไปที่ไป๋เหยียนโดยตรงราวกับฟ้าร้องและสายฟ้าแล่บ

พละกำลังนั้นแผ่ซ่านไปทั่วและไม่อาจต้านทานได้

ไป๋เหยียนตกใจและรีบปัดมือไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ฟรึบ!

กำแพงโล่เปลวเพลิงสีแดงทรงกลมปรากฏขึ้น

กำแพงโล่มีอุณหภูมิความร้อนที่น่าตกใจ ซึ่งทำให้พื้นดินโดยรอบมอดไหม้เป็นสีแดง

กำแพงโล่นี้ไม่สามารถสัมผัสได้ มิฉะนั้นร่างกายจะละลายเป็นเลือดในทันทีหรืออาจระเหยไปหมดไม่เหลืออะไรเลยก็ได้

อย่างไรก็ตาม หลินหยางกลับไม่หยุดและต่อยเขาโดยไม่ลังเล!

หมัดที่รุนแรงดูเหมือนจะทะลวงทุกสิ่ง!

น่าสะพรึงกลัวถึงขีดสุด!

"พ่อหนุ่มคนนี้คงอยากตายจริงๆ?"

เมื่อเห็นใบหน้าที่เกรี้ยวกราดของหลินหยาง ทำให้เฮยหั่วรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที!

"แม้ว่าร่างกายเขาจะหลอมรวมกับเชื้อไฟ ทว่าก็ไม่สามารถต้านทานเปลวเพลิงของไป๋เหยียนได้! ไป๋เหยียนบำเพ็ญเพียรอยู่ที่นี่มาเกือบร้อยปี คิดว่าใครก็สามารถจัดการเขาได้อย่างนั้นเหรอ? คุณกำลังรนหาที่ตาย!"

เฮยหั่วกล่าว

แม้ว่าเขาจะชื่นชมในความกล้าหาญของหลินหยางและรู้สึกทึ่งกับวิธีการลงมือของเขา

แต่ความสามารถของทั้งสองฝ่ายก็ห่างกันอยู่ดี!

และความห่างประเภทนี้ไม่สามารถใช้ความกล้าหาญมาทดแทนได้

แต่วินาทีต่อมา

ปัง!

กำปั้นของหลินหยางกระแทกเข้ากับกำแพงโล่เปลวไฟอย่างแรง และในเวลาเดียวกัน จู่ๆ เปลวไฟสีขาวก็พุ่งออกมาจากกำปั้นของเขาเพื่อพยายามที่จะฉีกพลังเปลวไฟของกำแพงโล่ และกำปั้นของเขาก็กระแทกเข้าไปอย่างดุดัน

"อะไรกัน?"

ไป๋เหยียนรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที

วิธีการลงมือของหลินหยางถือเป็นวิธีการต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต!

กำปั้นของเขาไม่สามารถทนไฟของกำแพงโล่เปลวไฟได้เลย แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้และโจมตีต่อไป

พละกำลังยิ่งมากขึ้น และยิ่งเพิ่มความดุเดือดบ้าคลั่งมากขึ้น

กำปั้นของหลินหยางค่อยๆ แตกเป็นเสี่ยงๆ

ทว่าเขากลับไม่หยุด

กำลังเปลวไฟทั้งสองเผชิญหน้ากันและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะต่อต้าน

ในที่สุด!

ครื่น!

เกิดเสียงดังกึกก้อง

จากนั้นก็เห็นว่ากำแพงโล่เปลวเพลิงถูกกำปั้นของหลินหยางเจาะทะลุ กำปั้นที่เปื้อนเลือดของหลินหยางก็ทุบไปที่ร่างของไป๋เหยียนอย่างแรง