สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1855

แพ้แล้ว?

ทั้งสองไม่ค่อยเข้าใจว่าหมายความว่ายังไง จากนั้นก็รีบตื่นตัวระมัดระวังขึ้นมา

แต่ขณะนี้เอง คนที่ยืนอยู่ทางซ้ายมือก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างและจับจ้องไปที่หลินหยางด้วยอาการตาค้าง จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างขมขื่น

"ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมมาก! คุณเป็นคนไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย เราแพ้แล้ว!"

"จื่ออี้! คุณกำลังพูดอะไรน่ะ? เรายังไม่ต่อสู้กับเขาเลย! ทำไมคุณถึงปอดแหกแบบนี้?" ชายคนนั้นกล่าวขึ้นอย่างโมโห

"ยอมเถอะจื่อเหิง! คุณดูภายในห้องนี้สิ" จื่ออี้กล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย

จื่อเหิงตกใจและรีบมองไปรอบๆ ทว่ากลับไม่รู้สึกถึงความผิดปกติใดๆ

ทันใดนั้น เขาก็มองไปนอกหน้าต่างและพบว่าภาพที่เห็นนอกหน้าต่างนั้นดูมืดมัวจนมองไม่เห็นอะไร

ไม่เพียงเท่านั้น ตอนนี้พวกเขาก็ไม่ได้ยิน...เสียงที่ดังขึ้นภายนอกแม้แต่นิดเดียว!

ราวกับว่าห้องนี้ได้ถูกตัดขาดออกจากโลกภายนอกห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"นี่คือ...อาณาเขต?"

จื่อเหิงกล่าวขึ้นอย่างตกใจ

"ถูกต้อง! นี่คือพลังของอาณาเขต เราได้บุกเข้ามายังอาณาเขตของชายคนนี้อย่างไม่รู้ตัว! คุณคิดว่าตัวเองจะเอาชนะคนที่มีพลังของอาณาเขตได้งั้นเหรอ?" จื่ออี้กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

สีหน้าของจื่อเหิงเปลี่ยนไปแต่ในใจของเขายังไม่ยอมและกัดฟันกรอด "พลังของอาณาเขตมีหลายระดับ ไม่ใช่ว่าคนที่มีพลังอาณาเขตทุกคนจะเก่งกาจจนไม่อาจสู้ได้ คุณคิดว่าผมไม่เคยต่อสู้กับยอดฝีมือที่มีพลังอาณาเขตเหรอ? คิดว่าผมกลัวงั้นเหรอ?"

"คุณ..." จื่ออี้โกรธและไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี

จากนั้นก็เห็นจื่อเหิงจ้องมองหลินหยางอย่างเยือกเย็น และขณะเดียวกันก็กระตุ้นพละกำลังของตัวเองออกมา

เห็นได้ชัดว่า เขายังคงคิดจะต่อสู้

ทว่าหลินหยางยังคงนั่งจิบชาอย่างสงบอยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิม โดยไม่สนใจหันไปมองจื่อเหิงเลยสักนิด

ราวกับว่าเขาไม่เห็นชายคนนั้นอยู่ในสายตาเลยสักนิด

จื่อเหิงรู้สึกโมโหอย่างมาก!

เขาอยู่ในแวดวงการนี้มาหลายปี คนที่เขาฆ่าตายก็มีเกือบหมื่นคน เขาต่างพบเจอยอดฝีมือมาแล้วทุกรูปแบบ ทว่ากลับไม่เคยเจอใครที่นิ่งเฉยเหมือนอย่างเช่นหลินหยางมาก่อน

ไม่ ความนิ่งเฉยของเขาแบบนี้นั้น จื่อเหิงกลับรู้สึกว่าเขากำลังยั่วยุ! คือการไม่เห็นใครอยู่ในสายตา!

ดวงตาของเขาแดงก่ำและทนไม่ได้อีกต่อไป จากนั้นก็ก้าวเท้าออกไปเพื่อจะลงมือ

"จื่อเหิง!"

จื่ออี้ร้องอุทาน

ทว่ากลับไม่เป็นผล

รัศมีสังหารได้ปะทุเดือดดาลออกมาจากร่างกายของจื่อเหิงเรียบร้อยแล้ว

และในวินาทีอันน่าวิกฤตินี้

เปาะ!

หลินหยางที่กำลังนั่งดื่มชาก็ดีดนิ้วขึ้นมา

จากนั้นก็เห็นจื่อเหิงตัวสั่น เมื่อเขารู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าพละกำลังและรัศมีที่แผ่ซ่านออกมาเมื่อสักครู่กลับหยาไปจนหมด

หากประเดี๋ยวเขาควักหัวใจออกมา...แบบนี้ก็เท่ากับจะตายลงทันทีอย่างนั้นเหรอ?

จากนั้นก็เห็นหลินหยางขยับมือ

ไตนั้นก็หายไปราวกับมีเวทมนตร์มาทำให้มันหายไปได้ยังไงยังงั้น

จื่อเหิงรู้สึกชาๆ บริเวณไตข้างซ้ายและเมื่อลองลูบคลำดูก็พบว่าไตของเขากลับเข้าสู่ร่างกายของเขาแล้ว

เป็นเรื่องที่น่าทึ่งอย่างมาก!

เขารู้สึกสับสนงุนงง

"คุณมานั่งตรงนี้สิ ผมพอจะมีทักษะการแพทย์อยู่บ้าง ดูเหมือนว่าไตของคุณจะมีปัญหา ผมจะช่วยรักษาเอง"

หลินหยางวางแก้วชาลงและหยิบซองเข็มเงินออกมา

"อ้อ...อ้อ ได้ ขอบคุณครับหมอ..."

จื่อเหิงเดินเข้าไปนั่งลงอย่างงุนงง

หลินหยางจับชีพจรของเขาเพื่อตรวจและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "คุณฝึกซ้อมการต่อสู้หนักเกินไป ไม่เพียงแค่ไตเท่านั้นที่แย่ แต่ตับและปอดของคุณก็มีปัญหาด้วยเช่นกัน ช่วงนี้คุณมีอาการไอ หอบหืด นอนไม่หลับ ฝันบ่อยและมีเหงื่อเยอะไหม?"

"ใช่...ใช่..."

"ได้ ผมฝังเข็มให้คุณสองเข็มก็จะหายดี..."

"ขอบ...ขอบคุณมาก...ขอบคุณมากจริงๆ..."