สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 186

"ปู่!"

"พ่อ!"

คนตระกูลจางตื่นตระหนก ทุกคนรีบเข้าไปช่วยจางจงหัวที่กำลังทรุดลง

แต่คุณนายจางตะคอกกลับไป: "ออกไปจากที่นี่!"

คนตระกูลจางหยุดกะทันหันด้วยความตกใจ

"ไอคนแก่คนนี้ ตายไปก็ดี! พวกคุณมายุ่งอะไร?" คุณนายจางพูดด้วยความโมโห

"แม่ คุณใจเย็นก่อน นั่นพ่อนะ ยังมีแขกอยู่ด้วย อย่าพูดอะไรตลกๆ" จางซงหงทนไม่ไหว

"ตลกหรอ? แล้วทำไม? คุณคิดว่าตระกูลจากของพวกเรายังอับอายไม่พอหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะไอแก่นี่ ตระกูลจางของพวกเราจะไปหาเรื่องกับตระกูลทั้งหลายเหล่านี้ไหม? ถ้าไม่ใช่เพราะไอแก่นี่ ตระกูลจางของพวกเราจะกลายมาเป็นแบบนี้ไหม? ยังดีที่ทุกคนในตระกูลตู้มีความใจกว้างไม่คิดแค้นกับพวกเรา ให้โอกาสพวกเราอีกครั้ง ตอนนี้ถ้าพวกเราไม่คว้ามันเอาไว้ ยังทำเหมือนไอแก่นี่ เกรงว่าตระกูลจางของพวกเราก็คงจะถูกฝังด้วยเงื้อมมือของเขา?" คุณนายจางตะโกนเสียงดังอย่างทรงพลัง

ทุกๆ ประโยคดังลั่น

หลายคนขนหัวลุก และเข้าใจว่าครั้งนี้คุณนายจางต้องการจะเผชิญหน้าในครั้งนี้ และยังแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของตระกูลตู้และตำแหน่งของตระกูลจาง

ไม่มีใครกล้าส่งเสียงใดๆ

ตู้เซินและคนตระกูลตู้คนอื่นๆ มองไปที่คุณนายจาง

"คุณ.."

ผู้เฒ่าจางโกรธจนพูดไม่ออก ใบหน้าของเขาแดงก่ำอย่างมาก และร่างกายของเขาสั่นเทาราวกับไฟฟ้าช็อต

ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าเขาจะโกรธจนเจียนตายอย่างแน่นอน!

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้มีเสียงปลอบใจดังมาจากข้างๆ

"ปู่ คุณนั่งลงก่อนเถอะ ไม่ต้องไปสนใจคนเหล่านี้ การตัดสินใจของพวกเรากำหมดให้พวกเขาเป็นแค่คนที่เห็นแต่ผลกำไรและมองในระยะสั้นเท่านัhน คนแบบนี้ คุณโมโหไปก็จะมีแต่ส่งผลร้ายแต่ตัวคุณเอง!"

จางจงหัวผงะ หันหน้าไปมองข้างๆ เห็นหลินหยางเดินเข้ามา ถือเข็มเงินและเจาะเข้ามาที่ช่องอกของจางจงหัวอย่างแผ่วเบา

ในวินาทีนี้เอง ความตื่นเต้นของจางจงหัวลดลงอย่างมาก และหัวใจที่เต้นแรงของเขาก็มั่นคงขึ้นมา

จางจงหัวตาเป็นประกาย: "เสี่ยวหยาง คุณ..."

"ตอนที่ผมไม่มีอะไรทำมักจะอ่านหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์แผนจีนและการฝังเข็มที่บ้าน นี่เรียกว่าการฝังเข็มสงบจิตใจ ตามชื่อของมัน มันมีผลทำให้จิตใจสงบลง ปู่ นั่งกินข้าวเถอะ เรื่องอื่นๆ ไม่ต้องไปสนใจ" หลินหยางพูด

เมื่อเห็นหลินหยางสงบเช่นนี้ จางจงหัวก็เหลือเชื่ออย่างมาก

เขาพยักหน้าหลายครั้งและยิ้ม: "ผมมีอายุมานานปูนนี้แล้ว แต่กลับไม่เปิดใจให้คนอย่างคุณเลย ไม่เลว ไม่เลว!"

"ปู่ก็พูดเกินไป!"

หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย แล้วหยิบตะเกียบขึ้นมากินอาหาร

"อย่าเอาแต่กินอาหารหล่ะ ดื่มด้วย!"

ผู้เฒ่าจางเทเหล้าให้หลินหยาง ยกแก้วขึ้นและพูด

ไม่สนใจสิ่งใดรอบๆ

"ผู้เฒ่า ผมดื่มให้คุณ" หลินหยางยิ้มเล็กน้อย

"มา ดื่ม!"

ผู้เฒ่าจางพูดด้วยความสุขและดื่มลงไป

ฉากนี้ปรากฏขึ้น แต่หลายคนทนไม่ได้ โดยเฉพาะเหรินอ้าย

เธอโกรธจนตัวสั่น ยื่นมือออกมาอย่างรวดเร็วและปัดอาหารและเหล้าบนโต๊ะทิ้ง

เพ้ง

เสียงจานแก้วแตกดังขึ้นมาอย่างชัดเจน

"คุณบ้าหรอ คุณทำอะไร?" ผู้เฒ่าจางตะโกนด้วยความโกรธจัด

"คำพูดนี้ฉันน่าจะเป็นคนถามคุณ ไอแก่ คุณกล้าไม่สนใจฉันหรอ?" คุณนายจางถามด้วยความโกรธ

"ไม่สนใจคุณแล้วยังไง? ผมแซ่จาง คุณแซ่เหริน ที่นี่ตระกูลจาง ใช่เวลาที่คุณจะพูดเมื่อไหร่? สุดท้ายแล้วผมก็อยากบอกว่า ผมอยู่ที่นี่ ใครกล้าทำอะไรหลินหยาง งั้นก็ต้องผ่านผมปก่อน ถ้าจะทำอะไรเขา ก็จัดการผมให้ได้ก่อน!" ผู้เฒ่าจางพูดอย่างเยือกเย็น

"คุณ...ดี! ดี! คุณมันไอแก่หัวหงอก น่ารำคาญ!" คุณนายจางพูดไปเรื่อย ตะโกนใส่จางซงหงและคนอื่นๆ: "พวกคุณอึ้งอะไรกันอยู่? รีบลงมือสิ ลากไอคนแซ่หลินนั่นออกไป! เร็ว!"

จางซงหงเองก็ไม่เกรงใจ โบกมือ: "ลากมันออกไป ยัดเข้าไปในรถของคุณตู้ จะจัดการยังไง ขึ้นอยู่กับคุณตู้!"

"คุณจาง แบบนี้จะไม่ดีหรือเปล่า?" ตู้เซินลังเลและพูด

"ไม่เป็นอะไร คุณตู้ แม้ว่าคุณตู้จะไม่จัดการกับขยะนี่ พวกเราก็จะจัดการเอง ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตระกูลจางของพวกเราจะมีความเข้าใจผิดกับตระกูลอื่นๆ ได้ยังไง?" จางซงหงพูดด้วยความโกรธเคือง

เมื่อตู้เซินก็ไม่พูดอะไร

หลายคนสวมสูทที่ดูเหมือนบอดี้การ์ดของตระกูลจางเดินเข้าไปทางหลินหยาง

"ออกไปให้หมด!" จางจงหัวตะโกน

บอดี้การ์ดทุกคนตัวสั่น

"ทำต่อไป ไอแก่นี่พูดอะไรก็ไม่ต้องไปฟัง!" คุณนายจางพูดอย่างเยือกเย็น

"พวกคุณลองดูสิ!" จางจงหัวตะโกนอีกครั้ง

ใบหน้าแก่ๆ ของเขามีความครอบงำอย่างาก

เมื่อเห็นฉากนี้ บอดี้การ์ดก็ทำต่อไม่ได้ ทุกคนมองไปทางจางซงหง

สีหน้าของจางซงหงไม่เป็นธรรมชาติ

เมื่อเห็นท่าทางของจางจงหัวแล้ว เกรงว่าเขาจะทำอย่างที่พูด เอาชีวิตออกมาปกป้องหลินหยาง ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้นก็เห็นได้ชัดว่าไม่ดีที่จะใช้กำลัง

จางซงหงลำบากใจเล็กน้อย คนที่เหลือเองก็รู้ว่าถ้าทำเช่นนี้ไม่ดีอย่างแน่นอน ตอนนี้เหมือนทุกคนจะติดอยู่ในทางตัน

แต่ในเวลานี้ ตู้เซินยืนขึ้นมา

"คุณจาง ถ้าคนของพวกคุณไม่ทำ งั้นให้ผมจัดการเอง!"

เมื่อจางซงหงได้ยิน เขาก็โล่งอก มีรอยยิ้มออกมาบนใบหน้าของเขา: "ถ้าเป็นเช่นนี้ก็ดีอย่างแน่นอน!"