สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1868

“ฉันแพ้แล้ว! เอาชนะหมอเทวดาหลินไม่ได้แน่นอนว่าจะต้องก้มหัว แต่หมอเทวดาหลินไม่อยากให้พ่อก้มหัว แต่เขาอยากให้แกก้ม เพราะฉะนั้นแกรีบมานี่สิ มาก้มหัวแทนฉัน!”ผู้นำสูงสุดหอเซวียนชิงพูดอย่างอึมครึม

“พ่อครับ พ่อยังไม่แพ้! พ่อร่วมมือกับหมอนักบุญ คนผู้นี้จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน! เขาจะต้องตาย!”สิงชวีจ่างตะคอกขึ้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความไม่ยินยอมดื้อรั้น

“การเป็นเผด็จการบ้าอำนาจทำฉันอับอายแล้ว ตอนนี้ยังจะรังแก ข่มเหงอีกเหรอ? เรื่องนี้แพร่ออกไป! หอเซวียนชิงของฉันจะปักหลักอยู่ได้ยังไง? หน้าฉันจะเอาไปไว้ที่ไหน?”ผู้นำสูงสุดหอเซวียนชิงตะคอกด้วยความเดือดดาล“พูดไร้สาระน้อยๆหน่อย รีบมานี่!”

“พ่อ!”

“เร็วเข้า!”

ตะคอกเสร็จ สิงชวีจ่างไม่มีหนทางแล้ว ได้แต่เดินก้มหน้ามาด้วยความทะมึงทึง

ทุกคนต่างจับจ้องมองดู

“ชวีจ่าง!”จื้อปิงชิงตะโกนขึ้น

สีหน้าหมอนักบุญดูไม่ได้หนักมาก พร้อมกับกำหมัดแน่นขนัด

แต่กลับได้เห็นสิงชวีจ่างเดินไปตรงหน้า ผู้นำสูงสุดหอเซวียนชิงพูดด้วยน้ำเสียงอึมครึมว่า“ไป ไปก้มหัวขอโทษหมอเทวดาหลินซะ อ้อนวอนให้เขาอภัย!”

สิงชวีจ่างไม่พูดไม่จา เดินไปตรงหน้าหลินหยางช้าๆ

นัยน์ตาของเขามีเปลวไฟแห่งความเกลียดชัง ความดื้อรั้นไม่ยอมและอับอาย

เขาไม่เคยคิดเลยว่าคนที่บังคับตัวเองมาถึงจุดนี้ได้…..จะเป็นพ่อของตัวเอง!

“ยังไม่คุกเข่าลงอีก?”ผู้นำสูงสุดหอเซวียนชิงตะคอกขึ้น

แต่เวลานี้ จู่ๆสิงชวีจ่างก็หันไปตะคอกว่า”พ่อ ผมคิดว่าพ่อเป็นบุรุษผู้ยิ่งใหญ่มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ผมดูผิด! พ่อก็เป็นแค่คนขี้ขลาด! คนขี้ขลาดตาขาว!”

พูดจบ ทันใดนั้นสิงชวีจ่างได้ชักกริชออกมาจากแขนเสื้อ พุ่งแทงไปบริเวณทรวงอกหลินหยาง

“ตายซะ!”

เขาตะคอกออกมา กริชแฉลบผ่านความมันวาว

“กริชมังกรเงิน?”

“พระเจ้า นั่นคือกริชสมบัติล้ำค่ามรดกตกทอดของหอเซวียนชิง เล่ากันว่าสามารถหั่นทองตัดหยก หั่นทุกอย่างในโลกได้!”

เสียงตื่นตะลึงตกใจดังขึ้น

แต่ตอนที่กริชมังกรเงินแทงไปที่หน้าอกหลินหยาง

แครกๆๆ….

เสียงใสกระทบกันดังมา

ความคมของกริชมังกรเงินแทงบนหน้าอกของหลินหยาง แต่กลับไม่สามารถแทงเข้าได้สักครึ่ง

“อะไรกัน?”

สิงชวีจ่างชะงัก

“พ่อของคุณยอมแพ้แล้ว กลายเป็นคนไม่มีประโยชน์ขี้ขลาด แต่คุณซุ่มโจมตี ลอบกัดทำร้ายคน หรือแบบนี้ก็เรียกว่าผู้กล้าเหรอ?”หลินหยางสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์มองสวีชิงจ่าง ตามด้วยยกมือขึ้น จับที่คอ ยกเขาขึ้น

ชั่วพริบตาเดียว ขาทั้งสองข้างของสิงชวีจ่างลอยเหนือพื้น

“ชวู่ว์…..”

เขาทรมานอย่างที่สุด คอหดเกร็ง คนทั้งคนเจ็บปวดทรมานอย่างไม่สามารถมีอะไรมาเทียบได้ เหมือนกับคอจะถูกหลินหยางบีบหักไปได้ตลอดเวลา

“หยุด!”