สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1880

"สวัสดีครับคุณหลิน! คุณหลิน คุณช่างโชคดีมากเลยนะครับที่ได้แต่งงานกับภรรยาที่สวยมากขนาดนี้! ทำให้พวกเราอิจฉามากๆ เลย!" เจียงจืออี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ใช่ครับ! ทุกคนต่างก็อิจฉาผม นับว่าผมโชคดีมากๆ เลย!" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"หยุดพูดได้แล้ว" ซูเหยียนแอบกลอกตาขาวใส่เขา

เจียงจืออี้เห็นเข้าก็แสดงความไม่พอใจขึ้นมาในสายตาของเขา

แต่การแสดงออกของเขายังเป็นปกติและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "มาครับๆ เราไปดื่มเหล้าและพูดคุยกันทางนู้นดีกว่า!"

"เชิญครับ!"

ทุกคนต่างเดินไปที่โต๊ะที่อยู่ตรงกลางและนั่งลง

ซูเหยียนไม่ชอบดื่มเหล้าและโชคดีที่นั่งอยู่ข้างหลินหยาง และเมื่อมีคนมาชนแก้วด้วยก็ถูกหลินหยางกีดกันออกไป

เจียงจืออี้ขมวดคิ้วและมองไปที่หลินหยางที่ดื่มเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าด้วยความรู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อย

สำหรับหลินหยางนั้น เจียงจืออี้ก็พอรู้อะไรมาบ้าง

ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินคนหนึ่ง จะไปมีความสามารถอะไร? แค่ใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันๆ ถ้าไม่ใช่เพราะภรรยาของเขา มีเหรอที่เขาจะสามารถเข้ามานั่งที่นี่ได้?

สำหรับคนประเภทนี้ เจียงจืออี้รู้สึกดูถูกและรังเกียจอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงแอบสั่งคนข้างๆ ให้มอมเหล้าหลินหยาง

ทว่าหลินหยางที่ดื่มยังไงก็เมากลับทำให้ทุกคนพากันตกตะลึง

มีกลุ่มคนกว่าหกกลุ่มผ่านไปแล้ว

หลินหยางคนเดียวก็ดื่มไปแล้วกว่าสามขวด ทว่าเขากลับยังดูมีสติเหมือนเดิม

น่ากลัวมาก

"พอได้แล้วหลินหยาง คุณดื่มน้อยๆ หน่อยเถอะค่ะ" ซูเหยียนรีบกล่าวขึ้นมาด้วยความรู้สึกทนไม่ได้

"ก็ได้ คุณชายเจียง ให้พวกเขาค่อยเข้ามาชนแก้วแล้วกัน ขอผมพักสักหน่อยเถอะ" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"อ้อ...ไม่มีปัญหา...ไม่มีปัญหาครับ..."

เจียงจืออี้ฝืนยิ้มออกมาด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

ทว่าซูเหยียนได้ทำลายบรรยากาศที่ชวนให้ทำตัวไม่ถูกและได้พูดถึงเรื่องความร่วมมือกันขึ้นมา

ทั้งสองพูดคุยกันอย่างออกรสและราบรื่นอย่างมาก จากนั้นก็ตัดสินใจเซ็นสัญญากันขึ้นมา