สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1900

อันที่จริงทั้งสองก็รู้ว่าวิธีการแบบนี้คงไม่สามารถรอดพ้นสายตาหลินหยางไปได้

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป หลินหยางจะต้องโกรธเคืองอย่างมากแน่

ถ้าทำให้หลินหยางไม่พอใจ หรือทำให้เขาโมโหขึ้นมา แบบนั้นจะถือว่าได้ไม่คุ้มเสียมากกว่า

ฉะนั้นจึงหาโอกาสตอนที่ซูเหยียนไปเข้าห้องน้ำ เชียนเย่รีบแสดงความเคารพหลินหยางอย่างนอบน้อม

"หมอเทวดาหลิน ที่ต้องทำไปแบบนี้ ผมต้องขอโทษมากๆ เลยนะครับ!"

"สำนักสวรรค์อินทนิลของพวกคุณไม่ได้ทำผิดต่อผมแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น! ผมพูดไปแล้วว่าผมไม่สนใจเข้าร่วมกับสำนักสวรรค์อินทนิลของพวกคุณ ทำไมพวกคุณถึงยังต้องทำแบบนี้? คิดว่าผมเป็นคนจิตใจดีมากเหรอ?" หลินหยางกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

เมื่อพูดจบ เชียนเย่และเจียงเทียนสิงก็ต่างพากันโค้งคำนับ

"หมอเทวดาหลินอย่าได้โมโหเลยนะครับ! ได้โปรดอย่าโมโหเลย!"

เชียนเย่กล่าวอย่างลำบากใจ

"เป็นถึงสำนักสวรรค์อินทนิลแต่กลับถูกบีบถึงขั้นนี้? น่าขำชะมัด ทำไม? พวกคุณไปมีเรื่องกับคนใหญ่คนโตคนไหนมาเหรอ?" หลินหยางถาม

"เฮ้อ พูดตามตรงก็คงต้องบอกว่าสำนักสวรรค์อินทนิลของเราโชคร้ายเหลือเกิน! ความจริงคือสำนักสวรรค์อินทนิลได้สร้างความขุ่นเคืองใจให้กับคนใหญ่คนโตคนหนึ่งตั้งแต่ก่อตั้งสำนัก เดิมทีคิดว่าเวลาผ่านไปนานหลายปีแล้ว เขาก็คงตายจากไปแล้ว ทว่ากลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ และ...ก่อนหน้านี้ก็ได้มาที่สำนักสวรรค์อินทนิลเพื่อมาขอสิ่งหนึ่งกับเรา!"

"ของอะไร?" หลินหยางถาม

"จื่อหลิงเติง!" เชียนเย่กล่าว

"มันคืออะไร?" หลินหยางสงสัย

เขาไม่เคยได้ยินชื่อของสิ่งนี้มาก่อน