สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1906

"เกิด...เกิดอะไรขึ้น?"

เชียนเย่เบิกตากว้างและจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความงุนงง

เขารู้ว่าความสามารถของตัวเองไม่สามารถสู้ปาลี่จวินได้! และการเผชิญหน้าแบบนี้เสมือนเป็นการรนหาที่ตายชัดๆ!

แต่ตอนนี้...ปาลี่จวินกลับถูกเขาจัดการจนกระเด็นลอยออกไป!

และตัวเขาเอง...กลับไม่เป็นอะไร! และไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

เชียนเย่จ้องมองดูแขนของตัวเองและพบว่าแขนของเขาไม่มีบาดแผลอะไรเลยสักนิดเดียว

พละกำลังทั้งหมดของปาลี่จวินดูไร้ค่าไปทันที

"รองเจ้าสำนัก คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?" เจียงเทียนสิงถามขึ้นด้วยความงุนงง

"ผม...ผมไม่เป็นไร ผมไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อน..." เชียนเย่กล่าวหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

"จริงเหรอ?" เจียงเทียนสิงก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน

ขณะนี้เอง ปาลี่จวินก็ได้คลานขึ้นมาจากเนินดินด้วยสภาพมอมแมมและจ้องมองไปที่เชียนเย่ด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ

เชียนเย่มีความสามารถแค่ไหน เขารู้อยู่แก่ใจเป็นอย่างดี!

ทว่าการโจมตีเมื่อครู่นั้น เขากลับถูกเชียนเย่ลงมือจนกระเด็นลอยออกไป!

ปาลี่จวินรู้สึกเหลือเชื่ออย่างมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เขาขมวดคิ้วและคิดไม่ตกกับสิ่งที่เกิดขึ้น จากนั้นก็คำรามอีกครั้งและเตรียมพุ่งเข้าใส่เชียนเย่ด้วยหมัด

ครั้งนี้ พละกำลังที่เขาใช้นั้นน่าสะพรึงกลัวกว่าเดิม และยังไม่ทันที่หมัดจะมาถึง พลังกดทับอันน่าสะพรึงก็ได้ทำให้พื้นดินที่เชียนเย่เหยียบอยู่แตกร้าวเป็นหลุม

ซูเหยียนกรีดร้องออกมาและถอยหลังออกไป ถ้าหลินหยางไม่ใช้พลังชี่มาปกป้องละก็ เกรงว่าพลังกดทับนี้คงทำให้ร่างกายของเธอแหลกละเอียดเป็นผุยผงไปแล้วแน่ๆ!

ซูเหยียนไม่รู้เลยสักนิดว่าการต่อสู้ของยอดฝีมือที่เธอมองอยู่นั้นมีความน่าสะพรึงกลัวมากแค่ไหน

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการออกหมัดอันโหดเหี้ยมนี้ เชียนเย่ก็พบว่าสภาพจิตใจของตัวเองนั้นสงบอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

ราวกับว่าสิ่งที่ปะทะเข้ามาหาตัวเองนั้นไม่ใช่หมัดเหล็กแต่เป็นใบไม้บางเบาหรือขนนกเท่านั้น!

เกิดอะไรขึ้น?

เชียนเย่รู้สึกประหลาดใจและสงสัย

เห็นได้ชัดว่าหมัดนั้นดูเหี้ยมโหดด้วยพลังอันหนาแน่น ทำไมเขาถึงดูสงบมากขนาดนี้?