สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 195

"แย่? หมายความว่ายังไง?"

ฉินหนิงถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"เสี่ยวหนิง คุณก็รู้ คุณชายใหญ่ตระกูลเหวินเหรินดีกับคุณมาโดยตลอด เขาคิดยังไงคุณเองก็น่าจะเข้าใจ อันที่จริงผมก็รู้ว่าคุณไม่ได้สนใจคุณชายเหวินเหริน แต่บางครั้งมีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหาเพิ่มขึ้น คุณไม่ควรพาแฟนของคุณมาที่นี่ เพราะแบบนี้มันจะทำให้คุณและเขามีปัญหา" เฉิงฉางเซิงถอนหายใจแล้วพูด

"คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้พาแฟนของฉันมา เขามาของเขาเองต่างหาก เขาก็มาเพื่อเข้าร่วมงานประชุมราชาแพทย์เหมือนกัน" ฉินหนิงพูด

"ฮืม? แฟนของคุณก็เป็นหมอเหมือนกันเหรอ?" เฉิงฉางเซิงถามด้วยความประหลาดใจ

"ใช่แล้ว คุณเฉิง ถ้าหากไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อน แล้วเจอกัน" ฉินหนิงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน หลังจากนั้นดึงหลินหยางเดินจากไป

เฉิงฉางเซิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หรี่ตาลงมองเรือนร่างที่พริ้วบางของฉินหนิง หลังจากนั้นหันสายตาไปมองทางหลินหยาง มุมปากปรากฏให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาใครบางคน

"มีอะไร?" เสียงที่เคร่งขรึมของผู้ชายดังขึ้นจากปลายสาย

"คุณลองเดาดูว่าผมพบกับใครที่นี่?"

"ผมไม่ชอบให้คนอื่นมาทำให้ผมเสียเวลา! วางแล้ว" ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย คิดจะกดวางสายทันที

"เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย รอก่อนรอก่อน…เห้อ คุณนี่มันเป็นคนน่าเบื่อชะมัด" เฉิงฉางเซิงยักไหล่แล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้ "งั้นผมก็พูดตามตรงเลยก็แล้วกัน ผมเห็นฉินหนิงเดินจับมือกับผู้ชายคนหนึ่ง!"

คำพูดประโยคนี้ทำให้น้ำเสียงของคนที่อยู่ปลายสายเย็นชาลงทันที

"ที่ไหน?" เขาถาม ถึงจะเป็นเพียงประโยคสั้นๆ แต่น้ำเสียงฟังดูหนักแน่นมาก

"ยังจะที่ไหนได้อีกล่ะ? มันก็ต้องเป็นสถาบันไง!"

"ตอนนี้ผมอยู่ระหว่างทางไปสถาบันแล้ว สั่งให้คนแย่ผู้ชายคนนั้นออกจากตัวของฉินหนิง บอกฉินหนิงว่า เธอเป็นผู้หญิงของเหวินเหรินจ้าวเจียง บอกให้เธอรักษาภาพพจน์ด้วย! ส่วนผู้ชายคนนั้นเก็บไว้ให้ผม ผมจะถึงในประมาณอีกยี่สิบนาที!"

หลังพูดจบโทรศัพท์ถูกตัดสายทันที

"มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว"

เฉิงฉางเซิงยิ้มที่มุมปาก หลังจากนั้นเดินเข้าไปในสถาบันการแพทย์อย่างรวดเร็ว

ส่วนฉินหนิงกำลังพาหลินหยางเดินชมสถานที่โดยรอบของสถาบันการแพทย์ฝ่ายใต้พร้อมกับแนะนำข้อมูลที่เกี่ยวกับฝ่ายใต้

หลินหยางตั้งใจฟังอย่างละเอียดไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว

ในตอนที่คนทั้งสองเดินไปถึงหน้าอาคารแห่งหนึ่ง แววตาของฉินหนิงลุกวาวเป็นประกายทันที เธอหันไปยิ้มแล้วพูดกับหลินหยาง "ดูเหมือนวิทยากรจะเริ่มบรรยายแล้ว พวกเราลองเข้าไปฟังดูหน่อยเถอะ?"

"ได้!"

หลินหยางพยักหน้า เดินเข้าไปในปากห้องบรรยายวิชาการพร้อมกับฉินหนิง

ภายในเต็มไปด้วยผู้คน เนื่องจากเป็นการบรรยายแบบเปิด ผู้คนจึงสามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ

โดยทั่วไปคนที่เดินเข้ามาแล้วส่วนมากจะไม่ไปไหน ในทางกลับกัน ผู้คนส่วนใหญ่โดนพิชิตด้วยคำพูดของหญิงวัยกลางคนที่มีคารมคมคายบนเวที

หญิงวัยกลางคนคนนี้ชื่อเหมาอ้ายฉิน เป็นแพทย์คนหนึ่งของฝ่ายใต้เหมือนกัน ถือว่าค่อนข้างมีชื่อเสียงภายในประเทศ ได้รับความเคารพจากผู้คนมากมาย โดยทั่วไปแล้วเธอจะไม่รับงานบรรยาย แต่ครั้งนี้เนื่องจากทางฝ่ายเป็นคนจัดให้เธอมาบรรยายความรู้แบบเปิด สุดท้ายเธอจึงไม่มีทางเลือก

ถึงแม้เหมาอ้ายฉินจะกำลังพูดอย่างลื่นไหลบนเวที แต่ในแววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความรังเกียจและไม่สบอารมณ์

เดิมทีเธอก็ไม่ใช่วิทยากรอยู่แล้ว มาที่นี่เป็นเพียงเพราะทำตามคำสั่งของเบื้องบนเท่านั้น

เริ่มแรกมีนักศึกษาหลายคนที่เพิ่งจบใหม่ยกมือตั้งคำถาม แต่แล้วกลับโดนเหมาอ้ายฉินปฏิเสธตอบคําถามโดยตรง

ผู้คนไม่กล้าแสดงความไม่พอใจ การที่มีโอกาสได้ฟังเหมาอ้ายฉินบรรยายความรู้ก็ถือว่าเป็นเกียรติมากแล้ว

เพราะเหตุนี้ภายในห้องวิชาการจึงมีเหมาอ้ายฉินคนเดียวที่กำลังพูด

หลินหยางฟังไปสักพักแล้วรู้สึกหน้าเบื่อ

แต่ฉินหนิงดูตั้งใจมาก

แต่แล้วในตอนนั้นเอง มีเสียงที่ไม่สบอารมณ์ดังขึ้น

"นี่! คุณหมายความว่ายังไง? อาจารย์เหมากำลังพูดบรรยาย แต่คุณยังมีหน้ามานอนหลับอีกเหรอ? ทำแบบนี้เพราะกำลังดูถูกอาจารย์เหมาใช้หรือเปล่า?"

เสียงตะโกนดังลั่นที่แสบแก้วหูนี้ขัดจังหวะการบรรยายของเหมาอ้ายฉินโดยตรง

ผู้คนที่อยู่โดยรอบหันไปมองตามทิศทางของเสียงพร้อมกัน พบว่าคนที่กำลังพูดคือผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของหลินหยาง

เขาเบิกตากว้างใส่หลินหยาง ท่าทางดูโกรธมาก

หลินหยางขมวดคิ้ว หันไปมองเขาแล้วพูด "คุณกำลังคุยกับผมเหรอ?"

"ไม่ได้คุยกับคุณแล้วจะให้ผมไปคุยกับใคร?" คนคนนั้นพูดด้วยความโกรธ

"แต่ผมไม่ได้นอนสักหน่อย" หลินหยางพูดอย่างช่วยไม่ได้

ในขณะที่กำลังพูด เขารู้สึกมีคนกำลังแอบกระตุกแขนเสื้อของเขาจากด้านข้าง

หันไปมองพบว่าคือฉินหนิง

"เขาเป็นคนของเฉิงฉางเซิง" ฉินหนิงพูดเสียงเบา

หลังจากได้ยินแบบนี้ หลินหยางเข้าใจทุกอย่างทันที!

เฉิงฉางเซิงส่งคนคนนี้มาหาเรื่อง…

"คุณไสหัวออกไปเลย!" เห็นเพียงคนคนนั้นชี้หน้าหลินหยางแล้วพูด

หลินหยางยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว

"มีเรื่องอะไร?"