สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1972

ฟึบ!

ฝ่ายหญิงไม่มีความลังเลใจแม้แต่น้อย พุ่งตรงเข้าไป ใช้มือข้างหนึ่งจับฝาโลง และออกแรง ตั้งใจจะเคลื่อนไหวฝาโลง

แต่ไม่ว่าเธอจะออกแรงยังไง ก็ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้เลยแม้แต่น้อย

“สารเลว! สารเลว! ! ออกมานะ! ไม่อยากนั้นฉันจะสับพวกแกเละเป็นชิ้นๆแน่!”

หญิงสาวตะคอกขึ้น ดวงตากลายเป็นแดงก่ำ ท่าทางโหดเหี้ยมอำมหิตขึ้นมา

ชัดเจนว่าเธอโกรธมาก

ความอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากตัวของเธอ แทบจะทำให้ทั้งห้องสุสานอึมครึม

แต่ไม่นาน รังสีอำมหิตได้กลับเข้าสู่ร่างกายของเธอ หายไปอย่างไร้ร่องรอย หญิงสาวก็กลับมาสู่สภาวะปกติ

เธอดึงมือกลับ เหลือบมองรอบโลงศพหนึ่งหน พูดอย่างราบเรียบว่า“ในเมื่อพวกแกหลบซ่อนอยู่ในนี้ อย่างนั้นก็ดี ดูว่าใครจะมีความอดทนมากกว่ากัน ฉันจะยกโลงนี้ไป ดูว่าพวกแกจะซ่อนอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหน!”

พูดจบ หญิงสาวจึงกดโลงอีกด้าน รวบรวมพลังอีกครั้ง กลิ่นอายความมืดมิดออกมาจากกลางฝ่ามือของเธอ คิดไม่ถึงว่ากลิ่นอายนี้จะล้อมรอบทั้งโลงศพไว้ จากนั้นภายใต้การออกแรงของแขนเธอเล็กน้อย ก็ทำให้ยกขึ้นได้ทีละนิดๆ และโลงศพค่อยๆยกขึ้น

แต่วินาทีถัดมา

ปัง!

โลงศพหล่นลงที่พื้น

หญิงสาวเดือดดาล

เธอนึกขึ้นได้ ทั้งสามคนออกแรงอยู่ในโลง ไม่ยอมให้เธอเคลื่อนย้ายโลงศพ

ถ้าหากเธอพยายามยก เกรงว่ายังไม่ทันได้ออกจากค่ายเล่ห์กลนี้ แรงกำลังก็จะหายหมดแล้ว เมื่อต้องการฆ่าทั้งสามคนตอนออกมา เธอจะเสียเปรียบมาก

“น่าสนใจ!”

หญิงสาวสายตาเหี้ยมโหด ยิ้มอย่างเยือกเย็นพูดว่า“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน!”

พูดจบ หญิงสาวออกแรงอีกครั้ง มือข้างหนึ่งกดที่ฝาโลง ปากบ่นพึมพำอะไรบางอย่าง พลังเดือดพล่าน และกลิ่นอายสีดำอึมครึมยิ่งออกมาจากตัวของนางมากขึ้น สุดท้าย คิดไม่ถึงว่ากลิ่นอายเหล่านี้จะกลายเป็นเปลวไฟ โอบล้อมทั้งโลงศพ และแผดเผาขึ้น

อุณหภูมิแผดเผาร้อนระอุ ทำให้พื้นที่แดงซ่าน อุณหภูมิภายในห้องสุสานเพิ่มขึ้นถึงเกือบสองร้อยองศา และโลงศพยิ่งร้อนอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้

แน่นอนทั้งสามคนที่อยู่ในโลงศพก็ทรมานอย่างแสนสาหัส

“น่ารังเกียจ เธอมีวิธีการแบบนี้ได้ยังไง?”

แต่อุณหภูมิที่มาจากด้านนอกสูงขึ้นเรื่อยๆ

ความร้อนที่แผดเผาจะทำให้ทั้งสองคนรับไม่ได้แล้ว

โดยเฉพาะหลินหยาง เขามุ่งมั่นฝังเข็ม แต่กลับไม่สามารถป้องกันอุณหภูมินี้ได้ เลยทำให้ทรมาน

“ช่วยหมอเทวดาหลินลดอุณหภูมิ!”

เวลานี้ ธิดาไท่อวี้พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ พลังทั้งหมดหันไปทางหลินหยาง

“อะไรนะ?”

ไท่ชางหลงงงงัน

แต่เมื่อเห็นหลินหยางทรมานเหลือเกิน เขาเลยเข้าใจขึ้นมาทันที

เวลานี้ทำได้เพียงใช้พลังทั้งหมดไปปกป้องหลินหยาง!

ถึงยังไงเขาก็เป็นความหวังเดียวของพวกเขา!