สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2013

เมื่อพูดจบ มีผู้หญิงเอวบางร่างน้อย ใส่ชุดเย้ายวนใจเดินมา และมาคลอเคลียอยู่ข้างกายเหยาเชียนซาน

“โอ้โห สาวสวย คุณมาได้ยังไง?”เหยาเชียนซานยิ้มเล็กน้อย เอามือข้างหนึ่งโอบเอวเธอ ลูบไล้อย่างบางเบาพูดขึ้น

“อยู่แสนไกลก็ได้ยินเสียงของคุณ เกิดอะไรขึ้นคะ?คุณไม่ใช่ไปทำธุระเหรอ? ทำไมกลับมาเร็วขนาดนี้? ผู้หญิงชั้นต่ำนี่เป็นอะไรอีก?”หญิงสาวตาโตเหลือบมองไปทางม่านซาหง ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนช้อย

“เชอะ! ไม่ใช่เพราะผู้หญิงชั้นต่ำนี่นะเหรอ? เดิมทีงานของผมสบายๆ เสร็จไปตั้งนานแล้ว ระหว่างเดินทางไม่รู้พวกกระจอกที่ไหนมายั่วยุ ผลสรุปผมตามพวกกระจอกแกว่งเท้าหาเสี้ยนนั่นไป ก็ไปเจอผู้หญิงชั้นต่ำนี่ ผมเลยจำใจต้องเอามันกลับมาด้วย ครั้งนี้น่าเสียดายจริงๆ ถ้ามันตายอยู่ข้างนอก ผมก็สามารถยื่นขอต่อเจ้าลัทธิ ให้คุณเลื่อนขั้นเป็นแม่มดแล้ว!”เหยาเชียนซานพูดด้วยความไม่พอใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด

“เห้อ ที่รัก ไม่รีบค่ะ! ผู้หญิงชั้นต่ำนี่ไม่ช้าก็เร็วต้องตาย ! ทำไมต้องรีบร้อน? แต่ตอนนี้คุณปล่อยให้มันตายที่นี่ไม่ได้ ถ้ามันตาย เจ้าลัทธิจะต้องถามซักไซ้คุณแน่! ถึงอย่างนั้นคุณจะรองรับความเดือดดาลของเจ้าลัทธิได้ยังไง? เพราะฉะนั้น คุณเอายาให้มันเถอะ ปล่อยให้มีชีวิตรอดไปต่อสักพัก!”สาวสวยพูดขึ้น

“คุณพูดถูก!”

เหยาเชียนซานพยักหน้า จากนั้นได้เอายาขวดหนึ่งออกมาจากอ้อมแขน และทิ้งไปตรงหน้าม่านซาหง พูดอย่างเย็นชาว่า“กินยาแล้วรีบไสหัวกลับรังของเธอเถอะ และอย่าออกมา! ถ้าฉันเห็นเธออยู่ข้างนอกอีกล่ะก็! ฉันจะหักแขนขาเธอ!”

พูดจบเหยาเชียนซานก็พาสาวสวยออกไป

ม่านซาหงพยายามเอื้อมมือไปเปิดฝาขวด และกินยาอายุวัฒนะที่อยู่ในขวดด้วยความโลภ

เมื่อยาอายุวัฒนะเข้าท้อง ร่างกายของเธอก็นับว่าสงบแล้ว คนก็ค่อยๆมีกำลังฟื้นขึ้นมา

เธอกลับไปที่พักของตัวเองโดยไม่ลังเลใจ

ตำหนักอับเฉาแห่งหนึ่ง

ม่านซาหงนั่งขัดสมาธิลง หมายจะฟื้นฟูรอยบาดแผลที่ยังหลงเหลืออยู่

แต่หลังจากพยายามเคลื่อนไหวพลัง จู่ๆเธอก็ลืมตาขึ้น กัดฟันกำหมัดทุบกำปั้นลงพื้น

“สารเลว! สารเลว! สารเลว!”

ม่านซาหงแผดคำรามร้องขึ้น

แต่หมัดนี้สะบัดออกไปทำไมไร้เรี่ยวแรง?