สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 21

ลั่วเฉียนมีสีหน้าย่ำแย่ หยานหลางกลัว

บรรยากาศภายในคลินิกน่าเศร้า

หลินหยางที่ถือไม้กวาดกวาดพื้นอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

"จริงๆ แล้วยังสามารถช่วยเธอได้"

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็ตกใจ

ผู้เฒ่าฉีหันหน้าไปเหมือนว่าจะเห็นหลินหยางและพูดเสียงที่สูญเสีย: "พี่หลินหรอ? คุณมาทำอะไรที่นี่?"

"ภรรยาผมให้ผมมาทำงานที่นี่ ผมก็เลยมา" หลินหยางพูดออกไป

"เอ่อ..." ผู้เฒ่าฉีไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี

"หลินหยาง บอกแล้วไงว่าที่นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณรีบออกไปทิ้งขยะด้านนอกไป" หยานหลางปวดหัว ตะโกนใส่หลินหยาง

ลั่วเฉียนไม่อยากพูดแล้ว เอาแต่มองหลินหยาง

เธอเริ่มเกลียดชายคนนี้ที่ไม่มีการศึกษาไม่มีทักษะใดๆ แล้วเอาแต่พูด

แม้แต่ผู้เฒ่าฉีก็หมดหนทาง เกรงว่าปู่ของตัวเองจะก็คงจะทำอะไรไม่ได้ ทำไมชายผู้นี้ถึงได้กล้าพูดใหญ่โตแบบนี้ออกมา?

เขามีปัญหาที่สมองหรอ?

ไม่ เดี๋ยวต้องรอถามเหยียนเอ๋อให้ชัดเจนในวีแชท ฉันไม่สามารถให้คนโง่ผู้นี้มาทำงานที่คลินิกฉันได้

"พี่หลิน คุณมีวิธีจริงๆ หรอ?" ผู้เฒ่าฉีถามอย่างระมัดระวัง

หลินหยางไม่พูดอะไร เดินเข้าไป หยิบเข็มเงินหนึ่งเล่ม หลังจากฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์ หันไปทิ่มเข็มที่กลางคิ้วของเด็กผู้หญิง

ทันใดนั้นเด็กผู้หญิงที่ตัวสั่นเทาอย่างบ้าคลั่งก็สงบนิ่งลงในทันที ลมหายใจกลับมาดีขึ้น

"พี่ ฉันไม่เจ็บแล้ว..." เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา พูดอย่างอ่อนล้า

"หะ?" หนิงหลงเบิกตากว้าง

ลั่วเฉียนเหมือนโดนฟ้าผ่า

"ช่างเป็นทักษะเข็มที่วิเศษอะไรเช่นนี้!"

ผู้เฒ่าฉีเบิกตากว้างเหมือนกระดิ่ง จ้องมองมือของหลินหยางติดๆ

แม้ว่าหลินหยางจะลงแค่เข็มเดียว แต่ความแข็งแกร่งของเทคนิค... มันเป็นธรรมชาติและน่าทึ่งอย่างสมบูรณ์!

เขาไม่เคยเห็นใครใช้เข็มอย่างราบรื่นและสมบูรณ์แบบจนน่ามองขนาดนี้!

"วางเธอลงบนเตียง นอนลง กางแขนขาทั้งสี่" หลินหยางพูด

หนิงหลงเหมือนจะทำอะไรไม่ถูก แต่ก็รีบทำตามในทันที

ฝ่ามือทั้งสองของหลินหยางตั้งตรง กดทับตรงบริเวณเอวของหนิงเสี่ยวหว่าน จากนั้นก็ขยับขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเขากำลังผลักอะไรบางอย่าง และในขณะที่เขาผลัก ผิวสีขาวของหนิงเสี่ยวหว่านก็ปรากฏขึ้นเป็นวงกลมสีชมพูและบรรจบกันที่ด้านบนสุดของหัว

หลังจากทำซ้ำสิบครั้ง หลินหยางก็พูดว่า: "จิงเจี๋ย 12 กรัม เก่อเกิน 15 กรัม กิ๊กแก้ 15 กรัม ฝางเฟิง 12 กรัม และใช้โสมป่าสามสิบปีต้มหนึ่งชั่วโมง เทลงในถ้วย เร็ว"

"โอเค...โอเค..."

ลั่วเฉียนตอบสนองอย่างว่องไว รีบวิ่งออกไปนอกห้องและเริ่มต้มยา

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ลั่วเฉียนเข้ามาพร้อมกับถ้วนยา

"พี่ ลั่ว..."

"เด็กดี ดื่ม!"

หนิงเสี่ยวหว่านบีบจมูกและกลืนลงไป

หลังจากดื่มยาเข้าไปแล้ว หลินหยางก็นวดอีกครั้งจนกระทั่งวงกลมสีชมพูมารวมบนหัวของเธอ จากนั้นหลินหยางก็ถอนเข็มออกในทันที

ฉึก!

เลือดหยดหนึ่งกระเซ็นออกมาตามเข็ม

หลินหยางรีบยกเลือดนั้นมาอย่างรวดเร็วไว้บนนิ้วของเขา

ทันใดนั้นหยดเลือดนั้นก็หายไปในนิ้วของเขาทันที

"พี่ชาย เสร็จแล้วหรือยัง?" หนิงเสี่ยวหว่านเบิกตาทั้งสอง ถามอย่างระมัดระวัง

"คุณลองขยับขาทั้งสองดู" หลินหยางพูด

เด็กผู้หญิงพยักหน้า ลังเลสักพัก จากนั้นก็โดดลงมาจากเตียง

เธอเดินโซเซเกือบจะล้ม

"เสี่ยวหว่าน!" หนิงหลงรีบเข้ามาพยุงเธอ

จากนั้น เด็กผู้หญิงก็ค่อยๆ ยืนขึ้น

หนิงหลงหายใจติดขัด

ลั่วเฉียน หยานหลางยืนอึ้ง