สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2112

“อะไรกัน?”

ปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือมึนงง

ลูกศิษย์ที่อยู่ด้านหลังเธอเหล่านั้นก็ชะงักงัน

ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ถึงกับตื่นตะลึง

เกิดอะไรขึ้น?

นี่คือ….กลิ่นอายพลังดาบที่หลินหยางปล่อยออกมาเหรอ?

กลิ่นอายพลังดาบที่น่ากลัวเหล่านี้ ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งกว่ากู่ห้าวกี่เท่าตัว

ทุกคนขนลุกซู่

แม้แต่กู่ห้าวเองก็ตกตะลึงพรึงเพริดมึนงง

ครืนๆๆๆๆ……

กลิ่นอายพลังดาบฉีกทะลายพื้น ลมแรงราวพายุ บดขยี้เมฆหมอก กดทับครอบคลุมปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือ

ปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือสีหน้าตึงเครียด พลิกมือโจมตีกลับ

เคร้ง!

เส้นใยบางๆก่อตัวขึ้นต่อหน้าเธอ และพลังงานดาบที่น่าสะพรึงกลัวที่พุ่งเข้าใส่ก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ

แต่กลิ่นอายพลังดาบที่แตกเป็นเสี่ยงๆไม่ได้เลือนหาย มันกลายเป็นกลิ่นอายพลังดาบเล็กๆพุ่งลงมาโจมตีปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือราวกับฝนตกกระหน่ำ

ปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือถอยหลังกรูทันที

ฟิ้ว!

คนหายไปทันที

พลังดาบโจมตีลงบนพื้น ทิ่มแทงลงบนตำแหน่งที่เธอเหยียบย่ำอยู่เมื่อครู่นี้ราวกับรังตัวต่อ

รอปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือปรากฎตัวอีกครั้ง เธอก็ยืนอยู่บนต้นไม้แล้ว

แต่เธอยังคงยืนไม่มั่นคง มีเงาร่างหนึ่งเข้ามาใกล้เธออย่างรวดเร็วราวกับไฟฟ้าช็อต และห้ำหั่นมาที่เธอ

ปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือหลบอีกครั้ง มาหยุดอยู่บนเนินดินไม่ไกลนัก

แต่เงาร่างนั้นตามติดไม่หยุดหย่อน และโจมตีอย่างรุนแรง ดูเหมือนว่าจะไม่ให้โอกาสปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือหายใจหายคอเลยแม้แต่น้อย

และการโจมตีอย่างรวดเร็วและรุนแรงเช่นนี้ ไม่ได้ให้โอกาสเธอกวัดแกว่งดาบเลย

และเวลานี้ปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือก็สำนึกรู้ได้ว่า ชายวัยรุ่นที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ธรรมดา

เธอไม่สามารถออมมือได้อีกแล้ว

ปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือหายใจถี่ยิบ ชักดาบออกมาหมายจะโจมตีทันที

แต่ฝ่ายตรงข้ามเหมือนเข้าใจรู้ทันเธอหมด และพลังดาบบนดาบคมกริบก็เพิ่มทวีขึ้นสิบเท่า

กู่ห้าวไม่ได้พูดอะไร เขาหลับตาและคิดคำพูดเมื่อครู่นี้ของกู่เหลียน แม้แต่ค่ายกลดาบว่านเซี่ยงโยวหลัวเทียนยังถูกหลินหยางทำลายเลย ตอนนี้เขาเหงื่อเย็นๆไหลย้อยออกมาเลยทีเดียว

“ไม่….เป็นศัตรูไม่ได้…..เป็นศัตรูไม่ได้!”

เขาพยายามดันตัวเอง แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอิดโรย

คนหมู่บ้านกู่เจี้ยนพยักหน้าอย่างแน่วแน่

น่ากลัวแบบนี้ ถ้ายังคิดที่จะเป็นอริด้วย

แบบนั้นไม่ใช่รนหายที่ตายเหรอ?

ปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือเห็นพลังดาบของหลินหยางใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

“เด็กน้อย ฉันดูถูกแกเกินไป!”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ใบหน้าที่ตื่นตะลึงค่อยๆมีความจริงจังเข้ามาปกคลุมแทน

“ผู้อาวุโส คุณโชว์ฝีมือออกมาหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นผมกลัวว่าแค่ไม่กี่กระบวนท่า คุณก็จะดับสูญแล้ว”หลินหยางเก็บดาบพูดอย่างราบเรียบ

“แกพูดถูก ฉันจะต้องจริงจังแล้ว แต่ฉันก็นับว่าดูออกแล้ว แกเหมือนไม่รู้การใช้ดาบ”ปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“อะไรนะ?”

ทั้งสนามอื้ออึงขึ้นมา