สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2195

เมื่อเทพอัคคีโกรธโมโหก็เหมือนกับท้องฟ้าจะถล่มทลายลงมา

ขณะที่เขากำลังก้าวไปหาหลินหยางนั้น หลินหยางก็รู้สึกว่าไหล่ของเขามีภูเขาไท่ซานหลายลูกกำลังกดทับเขาอยู่

เหมือนกับกระดูกซี่โครงนั้นหมดตามร่างกายกำลังแหลกสลายลง

ทว่าเขากลับไม่เคลื่อนไหว แต่เพียงจับจ้องไปที่เทพอัคคีอย่างจดจ่อ

"ทำไมคุณถึงไม่ดึงเข็มเงินที่แขนของคุณออก?" ขณะนี้เอง หลินหยางก็เอ่ยขึ้น

"หืม?"

เทพอัคคีขมวดคิ้ว

"เข็มนี้สามารถดึงออกได้ หากปล่อยไว้นานไปพิษบนเข็มจะแทรกซึมเข้าไปในเลือดของคุณ และจากนั้นก็แทรกซึมเข้าไปในกระดูก และถึงตอนนั้นเพียงสิบนาทีคุณก็จะตายและใครก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้!" หลินหยางกล่าว

เมื่อพูดจบ เทพอัคคีก็รีบยกมือขึ้นมาดึง

แต่ขณะที่นิ้วมือของเขากำลังจะสัมผัสไปที่เข็ม เขาก็หยุดชะงักอีกครั้ง

"หมอเทวดาหลิน คุณอย่าคิดโกหกผมเลย เกรงว่าหากผมไม่ดึงออกก็คงไม่เป็นอะไร แต่ยิ่งคิดจะดึงออก กลับทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัสเสียมากกว่าใช่ไหม? คุณอย่าคิดมาโกหกผมเลย คุณอย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าคุณกำลังคิดทำอะไร?"

"คุณไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร ดูเหมือนว่าวันนี้ผมคงไม่ต้องเสียกำลังจัดการคุณแล้วสินะ ไม่เลวๆ!" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เทพอัคคีรู้สึกโมโหอย่างมากและเขาแทบอยากระเบิดอารมณ์ออกมา

เขารู้ว่าหลินหยางจงใจพูดออกมาแบบนี้ หลินหยางรู้ดีว่าเขาเป็นคนขี้สงสัยก็เลยจงใจพูดขึ้นมาแบบนี้ให้เกิดความข้องใจ และเพื่อให้เขาสับสนไม่กล้าตัดสินใจ

จากนั้นก็เห็นเทพอัคคียกมือขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดและจับไปที่บริเวณที่เข็มเงินปักลงไปพร้อมกับดึงขึ้นมา

กึก!

เนื้อทั้งชิ้นถูกฉีกดึงติดไปออกไปและโยนลงกับพื้น

หลินหยางตกใจ

ไร้ความปรานีอย่างมาก

เขากลับไม่ดึงเข็มออก ทว่ากลับฉีกดึงเนื้อออกมาพร้อมกับเข็ม

ป่าเถื่อนอย่างมาก

"ก็แค่เข็มเงินจะทำอะไรผมได้? หมอเทวดาหลิน! ถึงทีของคุณแล้ว!"

เทพอัคคีกล่าวอย่างเยือกเย็นพร้อมกับเตะเท้าไปข้างหน้าโดยไม่สนใจจะพูดเสียเวลากับหลินหยางอีกต่อไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน