สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2257

บนเกาะเสินหั่วที่อ้างว้าง

เทพอัคคีนั่งอย่างสงบอยู่บนหน้าผา มองทะเลกว้างใหญ่โดยรอบเกาะด้วยสีหน้าเหงาหงอยและอึมครึม

ตอนนี้เกาะเสินหั่วไม่ได้เจริญรุ่งเรืองเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ไม่ใช่ว่าลูกศิษย์ทุกคนจะเลือกกลับมาที่เกาะเสินหั่ว บางคนติดตามธิดาศักดิ์สิทธิ์ไป และมีบางคนทนไม่ไหวกับการที่เทพอัคคีใช้ประโยชน์จากตัวเอง เลยตัดสินใจไปจากเกาะ คนที่กลับมาที่เกาะจริงๆไม่ถึงหนึ่งส่วนสามเลย

“ท่านอาจารย์ ท่านนั่งอยู่ที่นี่มาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว ท่าน…กลับไปพักผ่อนก่อนไหม?”ในเวลานี้ ลูกศิษย์คนหนึ่งเดินมาข้างหลัง แล้วถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

เทพอัคคีชำเลืองตามองเล็กน้อย เงียบอยู่สักพักหนึ่ง ถึงได้พูดด้วยน้ำเสียงแหบว่า:“ฉันไม่เป็นไร พวกแกไม่ต้องเป็นห่วง”

“แต่ท่านอาจารย์….”

“ออกไป ”เทพอัคคีพูดด้วยน้ำเสียงอึมครึม

คนผู้นั้นจนปัญญา จึงทำได้เพียงถอยไป

เทพอัคคีหลับตาลงทั้งสองข้าง สูดหายใจเข้าลึกๆ

อันที่จริงเขาก็ไม่อยากมานั่งอยู่ที่นี่ แต่หลังจากพ่ายแพ้ที่ธารน้ำแข็งที่หนาวจัดครั้งก่อน จิตใจของเขาก็สับสน มีจิตใจปีศาจกระเพื่อมขึ้นมาอย่างเลือนราง และหลังจากกลับเกาะเสินหั่ว ก็เลยมานั่งสมาธิที่นี่เพื่อหวังทำให้จิตใจสงบและจิตมั่นคง

แต่ไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งเขาอยากจะนั่งสงบจิตสงบใจอยู่ที่นี่ ภายในใจกลับยิ่งมีความหงุดหงิดและความเคียดแค้นเพิ่มมากยิ่งขึ้น

เขาไม่รู้ว่าอารมณ์ด้านลบเหล่านี้มาจากไหน ไม่เหมือนหลินหยาง และก็ไม่เหมือนเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์นั่น….

ไม่เข้าใจเลย

เทพอัคคีลืมตาขึ้น จ้องมองออกไปไกลๆ สีหน้าคล้ายกับก้อนหินแข็ง ไร้ซึ่งความรู้สึก

แต่ในเวลานี้ นัยน์ตาของเทพอัคคีสั่นไหวเล็กน้อย มองไปทางด้านขวาเกาะที่ห่างไกล

เวลานั้น….คิดไม่ถึงว่ามีเรือจำนวนหนึ่งปรากฎขึ้น

เรือเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ความเร็วและปริมาณเรือก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นาน เรือเกือบประมาณพันลำได้แล่นมาทางนี้

“หืม?”

เทพอัคคีสีหน้าตึงเครียดขึ้นมา

ขณะนี้เรือที่อยู่ตรงกลางเคลื่อนไปข้างหน้าหลายสิบเมตร

อีกทั้งบนหัวเรือ มีผู้ชายคนหนึ่งสวมใส่เสื้อสีขาวและผมขาวยืนอยู่

ผู้ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อย มือสองข้างไขว้ด้านหลัง มองไปทางเทพอัคคี พร้อมทำความเคารพ:”ท่านเทพอัคคีสบายดีไหม ? ผมคนนี้น้อมเคารพ”

“ผมรู้จักคุณ!”

เทพอัคคีพูดอย่างราบเรียบว่า:“เหมือนว่าคุณจะเป็นศิษย์ที่เจ้าลัทธิถ่ายทอดวิชาความรู้ให้ด้วยตัวเอง ชื่ออะไรนะ….เซวียนอะไรสักอย่าง…”

“ผมชื่ออันเซวียน เป็นเกียรติที่ท่านเทพจำได้ ผมโชคดีจริงๆ !”อันเซวียนพูดขึ้น

“เลิกพูดไร้สาระ คุณพาสิ่งเหล่านี้มาที่นี่ ต้องการเอาซากของพวกเขามอบให้ผม เพื่อใช้เป็นฟืน ช่วยผมในการฝึกวิชาเหรอ?” เทพอัคคีพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“เทพอัคคี ผมมาที่นี่ ไม่มีเจตนาอื่นใด คุณโปรดอย่าเข้าใจผิด”

“งั้นคุณมาทำอะไร?”

“ผมอยากมายืมของสิ่งหนึ่งของท่าน!”อันเซวียนหรี่ตายิ้มและพูดขึ้น