สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2257

บนเกาะเสินหั่วที่อ้างว้าง

เทพอัคคีนั่งอย่างสงบอยู่บนหน้าผา มองทะเลกว้างใหญ่โดยรอบเกาะด้วยสีหน้าเหงาหงอยและอึมครึม

ตอนนี้เกาะเสินหั่วไม่ได้เจริญรุ่งเรืองเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ไม่ใช่ว่าลูกศิษย์ทุกคนจะเลือกกลับมาที่เกาะเสินหั่ว บางคนติดตามธิดาศักดิ์สิทธิ์ไป และมีบางคนทนไม่ไหวกับการที่เทพอัคคีใช้ประโยชน์จากตัวเอง เลยตัดสินใจไปจากเกาะ คนที่กลับมาที่เกาะจริงๆไม่ถึงหนึ่งส่วนสามเลย

“ท่านอาจารย์ ท่านนั่งอยู่ที่นี่มาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว ท่าน…กลับไปพักผ่อนก่อนไหม?”ในเวลานี้ ลูกศิษย์คนหนึ่งเดินมาข้างหลัง แล้วถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

เทพอัคคีชำเลืองตามองเล็กน้อย เงียบอยู่สักพักหนึ่ง ถึงได้พูดด้วยน้ำเสียงแหบว่า:“ฉันไม่เป็นไร พวกแกไม่ต้องเป็นห่วง”

“แต่ท่านอาจารย์….”

“ออกไป ”เทพอัคคีพูดด้วยน้ำเสียงอึมครึม

คนผู้นั้นจนปัญญา จึงทำได้เพียงถอยไป

เทพอัคคีหลับตาลงทั้งสองข้าง สูดหายใจเข้าลึกๆ

อันที่จริงเขาก็ไม่อยากมานั่งอยู่ที่นี่ แต่หลังจากพ่ายแพ้ที่ธารน้ำแข็งที่หนาวจัดครั้งก่อน จิตใจของเขาก็สับสน มีจิตใจปีศาจกระเพื่อมขึ้นมาอย่างเลือนราง และหลังจากกลับเกาะเสินหั่ว ก็เลยมานั่งสมาธิที่นี่เพื่อหวังทำให้จิตใจสงบและจิตมั่นคง

แต่ไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งเขาอยากจะนั่งสงบจิตสงบใจอยู่ที่นี่ ภายในใจกลับยิ่งมีความหงุดหงิดและความเคียดแค้นเพิ่มมากยิ่งขึ้น

เขาไม่รู้ว่าอารมณ์ด้านลบเหล่านี้มาจากไหน ไม่เหมือนหลินหยาง และก็ไม่เหมือนเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์นั่น….

ไม่เข้าใจเลย

เทพอัคคีลืมตาขึ้น จ้องมองออกไปไกลๆ สีหน้าคล้ายกับก้อนหินแข็ง ไร้ซึ่งความรู้สึก

แต่ในเวลานี้ นัยน์ตาของเทพอัคคีสั่นไหวเล็กน้อย มองไปทางด้านขวาเกาะที่ห่างไกล

เวลานั้น….คิดไม่ถึงว่ามีเรือจำนวนหนึ่งปรากฎขึ้น

เรือเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ความเร็วและปริมาณเรือก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นาน เรือเกือบประมาณพันลำได้แล่นมาทางนี้

“หืม?”

เทพอัคคีสีหน้าตึงเครียดขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน