สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2322

ไม่มีทางที่หลินหยางจะเดินทางไปที่ลัทธิปีศาจสวรรค์

และกองกำลังที่มุ่งหน้าไปที่ลัทธิปีศาจสวรรค์ก็ไม่มีทางโจมตีเข้าไปในลัทธิปีศาจสวรรค์แน่นอน

พวกเขาแค่สร้างความสับสนให้กับลัทธิปีศาจสวรรค์เท่านั้น!

เพราะหลินหยางเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ม่านซาหงพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือเป็นแผนการของลัทธิปีศาจสวรรค์!

หากนี่เป็นแผนการล่อเสือออกจากถ้ำของอีกฝ่าย งั้นถึงยังไงหลินหยางก็ไม่มีทางออกจากเจียงเฉิน! หากออกไป เกรงว่าที่นี่คงถูกถล่มอย่างแน่นอน

แต่หากไม่ใช่กับดัก หลินหยางไม่ได้เดินทางไปขัดขวางลัทธิปีศาจสวรรค์ที่ป่าอสูรเพลิง และปล่อยให้พวกเขาได้หัวใจของบุคคลนั้นไปครอง สำหรับหลินหยางแล้ว นี่เป็นการคุกคามและข่มขู่ที่ร้ายแรงที่สุด

หลังจากการครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดหลินหยางก็ตัดสินใจเริ่มการโจมตี โดยการส่งกองกำลังไปโจมตีลัทธิปีศาจสวรรค์ เพื่อให้พวกเขาคิดว่าพวกเขาไม่สมควรบุกถล่มเจียงเฉิน

ทว่าตัวหลินหยางเองกลับมุ่งหน้าเดินทางไปที่ป่าอสูรเพลิง

เพราะเวลามีจำกัดทำให้เขาไม่มีเวลาไปตรวจสอบว่าสิ่งที่ม่านซาหงพูดมาเป็นความจริงไหม

ขณะที่กองกำลังของม่านซาหงยังไปไม่ถึงลัทธิปีศาจสวรรค์ เครื่องบินส่วนตัวของหลินหยางก็ได้ลงจอดที่เมืองหงโจว

เมืองหงโจวเป็นเมืองชายแดนของอาณาจักรมังกร ตั้งอยู่บริเวณชายขอบของทะเลทราย มีอากาศแห้งแล้ง การคมนาคมยังไม่ได้รับการพัฒนา ดังนั้นระดับเศรษฐกิจของเมืองจึงมีข้อจำกัดอย่างมาก และประชากรไม่มาก คนหนุ่มสาวเกือบทั้งหมดต่างไปทำงานในเมืองใหญ่ๆ ทำให้เมืองชายแดนเล็กๆ แห่งนี้ดูค่อนข้างเงียบเหงาและว่างเปล่า

หลังจากลงจากเครื่องบินส่วนตัว รถส่วนตัวคันหนึ่งก็รออยู่นอกสนามบิน

นี่คือไกด์ที่ดีในพื้นที่ที่หม่าไห่โทรติดต่อล่วงหน้า และเขาจะพาหลินหยางไปที่ป่าอสูรเพลิง

"คุณครับ ป่าอสูรเพลิงนรกนี่เป็นเขตหวงห้าม ผมพาคุณไปได้แค่ใกล้ๆ เท่านั้น มันถูกปิดกั้นและคนส่วนใหญ่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป ถ้าคุณจะไปที่นั่นเพื่อถ่ายรูป ผมขอแนะนำให้คุณถ่ายรูปข้างนอกก็พอ ถ้าเข้าไปใกล้จะมีแก๊สพิษ เมื่อสูดดมแก๊สพิษเข้าไปอาจเป็นลมหมดสติ!" ไกด์ที่กำลังขับรถเกลี้ยกล่อม "ทุกปีจะมีคนหนุ่มสาวจำนวนมากที่ไม่กลัวความตายวิ่งเข้าไปถ่ายภาพและสุดท้ายก็สูดแก๊สพิษเข้าไปจำนวนมากจนเสียชีวิต ผมคิดว่าคุณอายุยังน้อย ฉะนั้นกรุณาอย่าทำอย่างนั้น"

"ไม่ต้องเป็นห่วง ผมแค่ดู ไม่ทำอะไร" หลินหยางยิ้ม

"ดีแล้วครับ"

ไกด์ยิ้มและพูดว่า "เบอร์โทรศัพท์ของผมอยู่ที่หลังเบาะ คุณช่วยจดเอาไว้ หลังจากที่คุณเดินเที่ยวชมเสร็จแล้ว คุณก็โทรหาผมได้ ผมจะไปรับคุณ จำไว้ว่าอย่าเข้าใกล้ป่านั้นเด็ดขาด!"

"ตกลง"

ไม่นาน รถก็มาถึงทางเข้าด้านนอกสุดของป่าอสูรเพลิง

อย่างไรก็ตาม คนขับชะโงกออกไปนอกหน้าต่างและมองดูด้วยความสับสน

"แปลกจริงๆ"

"เกิดอะไรขึ้น?" หลินหยางถาม

"เมื่อก่อนจะมีตำรวจเจ็ดแปดนายเฝ้าอยู่ที่นี่เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนเข้าไปในป่านรก ทำไมวันนี้ไม่มีใครอยู่ที่นี่? และวงล้อมเฝ้าระวังก็พังลง? เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าการปิดล้อมที่นี่ถูกยกเลิกแล้ว?" คนขับรู้สึกงงงวย

ดวงตาของหลินหยางแน่นขึ้น เขาลงจากรถและมองไปที่นั่น

ในชั่วพริบตา เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังของลัทธิปีศาจสวรรค์ที่ไม่หายไปในอากาศ

ดูเหมือนว่ากองกำลังของลัทธิปีศาจสวรรค์จะมาถึงแล้ว

"อาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้น"

หลินหยางตอบเสียงแหบแห้งและเดินไปข้างหน้า

"เกิดเรื่อง เอ๊ะ! คุณทำอะไรน่ะ จะไปไหน กลับมาเร็ว! ไปไม่ได้! ไปที่นั่นไม่ได้!" คนขับตกใจและตะโกนอย่างเร่งรีบ

แต่หลินหยางไม่หันกลับและหายเข้าไปในป่าที่แผดเผา

หลินหยางไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับป่าอสูรเพลิง และข้อมูลที่เขามีอยู่ก็มาจากข่าวเท่านั้น

เพราะสถานที่ต่างๆ ที่ถูกล้อมรอบด้วยไฟใต้ดินมานานหลายทศวรรษนั้นหาได้ยากในโลก ทุกประเทศต่างมีไฟใต้ดินประเภทนี้ที่ลุกไหม้มานานหลายทศวรรษหรือแม้แต่หลายร้อยปี

ว่ากันว่าใต้ผืนป่านี้มีชั้นถ่านหินซึ่งลุกไหม้เพราะถูกจุดไฟ

แต่เนื่องจากธรณีวิทยาที่พิเศษและสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมือนใคร ไฟบนพื้นดินที่นี่จึงรุนแรงเป็นพิเศษ และยิ่งคุณเข้าไปลึกเท่าไร เปลวไฟก็จะยิ่งลุกโชนมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อหลินหยางเดินเข้าไปภายในจุดศูนย์กลางของป่าอสูรเพลิง เปลวไฟที่นี่มีความสูงถึงสามสี่เมตรเลยทีเดียว

การเดินเข้าไปก็เหมือนว่ายน้ำในทะเลเพลิง

อุณหภูมิที่นี่เป็นอะไรที่คนธรรมดาไม่สามารถทนได้ แม้แต่พื้นดินก็ร้อนแผดเผา ถ้าไม่ใช่การฝึกฝนที่แข็งแกร่งของหลินหยาง หากเป็นคนธรรมดา เขาคงถูกไฟไหม้ไปนานแล้ว

อย่างไรก็ตาม เดินไปเดินมาไม่นาน หลินหยางก็หยุดลง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน