สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 234

เฉาเวยอึ้ง ถอนหายใจ: "คุณหลิน ผมรู้ว่าคุณมีความโกรธในใจ แต่ผมเองก็ทำไปเพื่อคุณ คุณอาจจะไม่ค่อยเข้าใจกับตระกูลหม่าน เชื่อผม อย่าเป็นศัตรูกับตระกูลหม่านเลย ตระกูลหม่ายอมชดใช้คุณก็ยากที่จะเกิดขึ้นแล้ว พวกเขาปูพื้นให้คุณ คุณแค่เดินไปตามพื้นนั้น เรื่องนี้ก็จบแล้ว หลังจากนี้ทุกคนก็จะไม่ทำอะไรผิดซึ่งกันและกัน นี่ไม่ดีหรอ?"

"ดีหรอ? เกรงว่าจะมีแค่พวกคุณที่ดีใจมั้ง?"

หลินหยางพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: "ไม่ว่าตระกูลหม่านจะชดใช้หรือว่าจะกักว่าหม่านซีฟู่สามวัน งั้นก็เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่ได้ประกาศออกมา พวกเขาต้องการให้คุณมาคุยกับผม เพียงเพราะว่าจะเจ็บเรื่องให้เงียบและจัดการอย่างเงียบๆ เพื่อที่จะรักษาหน้าของตระกูลหม่านเอาไว้ ก่อเรื่องออกมาแบบนี้ ต้องส่งเสียงต่อชื่อเสียงของต่อชมรมศิลปะการต่อสู้ตระกูลหม่านอย่างแน่นอน ใช่ไหม?"

"คุณหลิน คุณเป็นคนฉลาด ผมชอบทำความรู้จักกับคนฉลาด" เฉาเวยยิ้มและยกน้ำชาขึ้นมาดื่ม

"ผมจะถามคุณอีกครั้ง คุณจะไล่ผู้จัดการคนนั้นไหม?"

"ผู้จัดการคนนั้นทำงานกับผมมาหลายปีแล้ว ครั้งนี้เขาก็ไม่ได้ผิด ทำไมต้องไล่เขาด้วย?" เฉาเวยถามด้วยความสับสน

"ดังนั้นคุณจะไม่ไล่ใช่ไหม?" หลินหยางมองเขาอย่างจริจัง

"อย่างน้อยก็ไว้ผู้จัดการผมเถอะ ผู้จัดการโดยต่อยมาที่หัวเพื่อปกป้องภรรยาของคุณ ตอนนี้จะช้ำอยู่เลย" เฉาเวยยิ้ม

"งั้นผมก็ไม่ได้เดาผิดสินะ" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย: "มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสี่สิบคนในพื้นที่ส่วนกลาง แต่ผู้จัดการเรียกคนเพียงเจ็ดหรือแปดคนเพื่อจัดการกับหม่านฟู่ซี ในเมื่อเขารู้ภูมิหลังของหม่านฟู่ซีว่าเจ้าหน้าที่ 7-8 คนไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ ทำไมเขาไม่เรียกคนที่เหลือมาเพิ่มหล่ะ? เกรงว่าคุณต้องอธิบายให้ผมก่อนไหม?"

เมื่อคำพูดนี้ออกมา เฉาเวยก็เงียบลง

จากนั้นรอยยิ้มก็หายไป ปรบมือ: "ดี! ดี! ดี! สมกับเป็นประธานหลิน ที่แท้ก็ร้ายกาจ ผมบอกผู้จัดการว่าอย่าเรียกคนมากเกินไปเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย ผมไม่ต้องการรุกรานคนตระกูลหม่าน ถ้าทำร้ายหม่านฟู่ซี ผมก็ไม่รู้จะให้คำอธิบายกับตระกูลหม่ายังไง! ผมไม่สามารถทำอะไรตระกูลหม่านได้!"

"งั้นคุณ...ทำอะไรผมได้งั้นหรอ?"

จู่ๆ หลินหยางก็หยิบถ้วนน้ำชาด้วยมือทั้งสอง เหยียดศีรษะออกและจ้องไปที่เฉาเวย

ดวงตาเหล่านั้นราวกับดาบที่แหลมคมดูเหมือนจะต้องการมองทะลุผ่านหัวใจของเฉาเวย

ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ เฉาเวยก็ตกตะลึง

ใจของเขาสั่น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปไม่น้อย

เขาไม่ได้สบตากับหลินหยาง หลับตาทั้งสอง: "คุณหลิน จริงๆ ผมช่วยคุณได้ ผมไม่แนะนำให้คุณไปหาเรื่องตระกูลหม่าน ถ้าผมต้องเลือก ผมจะเลือกยืนอยู่ข้างตระกูลหม่าน คุณดื้อรั้นเกินไป ตัวของคุณจะอยู่ได้ไม่นาน ความสบายใจคือหนทางทำเงินอย่างราชา"

จากมุมมองของนักธุรกิจ เฉาเวยไม่ผิด

แต่ด้านหลินหยางเองก็ไม่ผิด

"แล้วถ้าผมต้องการถามหาความยุติธรรมการตระกูลหม่านหล่ะ?" หลินหยางนั่งลงบนโซฟาอีกครั้งและถามอย่างเรียบเฉย

"งั้นคุณหลินก็ต้องผ่านผมไปก่อน" เฉาเวยลืมตาขึ้น ใบหน้าของเขายังมีรอยยิ้มจาง ๆ และรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ

แค่หลินหยางคนเดียว แม้ว่าศักยภาพจะไร้ขีดจำกัด แต่ปัจจุบันเขาไม่กลัว

ท้ายที่สุดแล้ว เสือตัวู้จะกลัวแค่คนหนุ่มสาวคนเดียวหรอ?

หลินหยางพยักหน้า พูดอย่างเรียบเฉย: "ดี เฉาเวย นี่คือเป็นคนเลือกด้วยตัวเองนะ ผมเข้าใจแล้ว!"

เขายืนขึ้น เดินไปทางหน้าประตูและจะออกไป

เฉาเวยเห็นการสนทนาหยุดลง เขาก็หายใจอย่างหมดหนทาง: "หมอเทวดาหลิน คุณไม่เข้าใจตระกูลหม่านเลย ที่คุณจะไปหาเรื่องคือยักษ์ใหญ่ตัวหนึ่ง!"

หลินหยางได้ยิน ก็หยุดที่หน้าประตู

เขาหันมาครึ่งหน้า: "แล้วคุณเข้าใจผมจริงๆ หรอ?"

เฉาเวยหรี่ตา ยิ้มไม่พูดอะไร

"ภายในวันนี้ผมจะทำให้โครงการซื่อจี้ห๋าวชิงหายไปจากเจียงเฉิน!"

หลินหยางพูดอีกประโยคและเดินออกไป

เมื่อประโยคนี้ออกมา ลทหายใจของเฉาเวยก็แน่น รอยยิ้มของเขาหายไป

"เด็กอวดดี เด็กนี่อวดดีจริงๆ! เหอะๆๆ หมอเทวดาหลินคนนี้นับว่าน่าสนใจจริงๆ! จะทำให้ผมหายไปจากเจียงเฉินหรอ? เขารู้พลังที่อยู่เบื้องหลังผมรึเปล่า?"

"เจ้านาย ต้องการให้ผมแจ้งความไหม?" ชายในชุดดำเดินออกจากมุมมืดของห้องวีไอพี

"ไม่ ผมอยากจัดการด้วยตัวเอง เพื่อออกหน้าให้กับตระกูลหม่าน อยากจะดูจริงๆ ว่าหมอเทวดาหลินนี่ที่พูดบ้าๆ แบบนี้จะทำได้อย่างที่พูดไหม ทำให้โครงการซื่อจี้ห๋าวชิงของผมหายไปจากเจียงเฉินภายในวันนี้...โทรหาตระกูลหม่านให้ผมหน่อย บอกตระกูลหม่านเกี่ยวกับเนื้อหาของการสนทนาในครั้งนี้ ผมอยากจะจัดการตักเตือนหมอเทวดาหลินนี้แทนตระกูลหม่าน"

"รับทราบ เจ้านาย"

ชายคนนั้นก้มหน้าตอบแล้วถอยกลับไปสู่ความมืดมิดทั้งร่างรวมร่างกับความมืดมิดราวกับล่องหน

หลังจากออกจากแผนกขายของโครงการโครงการซื่อจี้ห๋าวชิง หลินหยางก็นั่งแท็กซี่ไปยี่หยางหัวกรุ๊ป

"เรียกหม่าไห่มาหาผม"

เมื่อเข้าบริษัท หลินหยงก็ตะโกนกับเลขาทันที

เลขารีบวิ่งออกไป