สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2349

ยาคืนวิญญาณเป็นยาพิเศษที่เทียนเจียวสูงสุดใช้เลือดของตัวเองกลั่นออกมา

ยานี้มีทั้งหมดสี่เม็ด พอใช้มันแล้ว จะทำให้คนมีกำลังวังชามากขึ้น แถมยังได้พลังของเทียนเจียวสูงสุดมาด้วยเล็กน้อย ทำให้คนไม่สามารถมาเทียบเคียงได้ น่ากลัวเป็นอย่างมาก!

และวันนี้ เข็มของคนผู้นี้ทิ่มแทงบนร่างกายของสุ่ยเซิ่งอู่ คิดไม่ถึงว่าจะทำให้พลังของเขาเพิ่มขึ้นหลายสิบเท่า คิดไม่ถึงว่าผลจะดีกว่ายาคืนวิญญาณมาก….

“เป็นไปไม่ได้….”

หลงเหิงมองไปด้วยความตะลึงงัน

คนที่อยู่บริเวณโดยรอบตื่นตะลึงพรึงเพริด เบิกตาโพรงกว้าง

“พลังของผม? ?”

สุ่ยเซิ่งอู่เองก็ไม่อยากจะเชื่อ มองมือทั้งสองข้างของตัวเอง และอ้าปากค้าง

“ผู้ปราดเปรื่องเซิ่งอู่ อย่าลังเลใจ พลังนี้อยู่ได้ไม่นาน”หลินหยางที่อยู่ด้านหลังพูดอย่างราบเรียบ

สุ่ยเซิ่งอู่ได้สติกลับมา พลังกลิ่นอายการสังหารปะทุขึ้น พร้อมกับโผเข้าไปสังหารทันที

“พลังสั่นสะเทือน!”

ผู้เฒ่าตึงเครียด ตะคอกขึ้นมา พลานุภาพปะทุขึ้นมา

บริเวณโดยรอบบดละเอียดกระจุยกระจาย พื้นที่โดยรอบก็ถูกห่อหุ้มด้วยแรงที่สามารถบดเหล็กให้เป็นผงได้ อานุภาพรุนแรงมาก

แต่สุ่ยเซิ่งฮุ่ยเหมือนกับไม้ไผ่ที่แตก ชนปะทะทลายพลังที่น่ากลัวนี้ พร้อมกับปล่อยหมัดเข้าใส่ผู้เฒ่า คล้ายกับเข้าไปในสถานที่ไร้ซึ่งผู้คน

ผู้เฒ่าตื่นตะลึงพรึงเพริด รีบยกฝ่ามือทั้งสองข้างขวางกั้นไว้

พลังรวมอยู่ที่ฝ่ามือ

แต่เพิ่งจะกระทบกับหมัดของสุ่ยเซิ่งอู่ ก็แตกละเอียดกระจุยกระจาย

“อะไรกัน?”

ทุกคนตื่นตะลึง

นี่คือไม่สามารถขวางกั้นได้เลย!

ตึง!

เสียงระเบิดสั่นสะเทือนไปทั่วสารทิศ

หมอกควันล่องลอยอยู่กลางอากาศ จนทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นถลาถอยหลัง แทบจะยืนไม่ไหว

เมื่อทุกคนมองไป ถึงได้เห็นผู้เฒ่านั่นถูกโจมตีตัวลอยออกไปชนเข้ากับตึกใหญ่ภายนอก

ตึกใหญ่สั่นสะเทือนทันที จนอาคารบ้านเรือนพังทลายลงมา

โชคดีที่สถานที่แห่งนี้ถูกสุ่ยเซิ่งอู่ปิดก่อน คนที่อยู่ระแวงนี้เลยไม่มี ไม่อย่างนั้นไม่รู้เลยว่าจะต้องบาดเจ็บล้มตายเท่าไหร่

เมื่อทุกคนมองไป สายตาแต่ละคนถึงกับอึ้งตะลึง

หมัดนี้พลังมหาศาลมาก!

ถ้าพวกเขาไปรับ เกรงว่าร่างขาดสะบั้นไปนานแล้ว

“น่ากลัวมาก!”ผู้หญิงชุดขาวมองไปทางผู้เฒ่าที่นอนโรยราอยู่ในซากปรักหักพัง จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นระริกว่า“ความเป็นจริงแล้วคนคนนั้นมีทักษะทางการแพทย์แบบไหนกัน?ทำไมแค่ไม่กี่เข็มเงิน ก็สามารถทำให้ผู้ปราดเปรื่องเซิ่งอู่เพิ่มขึ้นได้ถึงเพียงนี้?”

“ผู้ปราดเปรื่องเซิ่งอู่ในตอนนี้ อาจจะมีความสามารถในการต่อสู้กับเทียนเจียวสูงสุดได้อยู่สักสองสามยก!”คุณชายพูดขึ้น

แต่ก็แค่สักสองสามยก

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ?”

หลงเหิงอึ้ง พูดด้วยน้ำเสียงสั่นระริก

เรื่องราวมันหนักหน่วงเหนือความคาดหมายเขามาก

เวลานี้ ผู้เฒ่าล้มลุกคลุกคลานออกมาจากซากปรักหักพังอย่างยากลำบาก มุมปากของเขามีเลือดไหล แต่กลับตะคอกขึ้นว่า“นายน้อย รีบหนีไปเร็ว!”

“หนีเหรอ?”

หลงเหิงสะดุ้งโหยงขึ้นมา จู่ๆเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เลยรีบหมุนตัวเผ่นทันที

“หนีไปได้เหรอ?”

คนในครอบครัวสุ่ยตะโกนขึ้น แต่ละคนล้อมรอบหลงเหิงไว้อย่างแน่นหนา

“พวกแกคิดจะทำอะไร? ฉันจะบอกพวกแกให้นะ ฉันเป็นน้องชายของเทียนเจียวสูงสุด! ถ้าพวกแกกล้าฆ่าฉัน! เทียนเจียวสูงสุดจะต้องฆ่าล้างบางแก ไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว! พวกแก…พวกแกอย่าสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามานะ!”หลงเหิงตะโกนขึ้นด้วยความหวาดกลัว

“เทียนเจียวสูงสุดไม่ให้ทางรอดพวกเรา พวกเรายังมีอะไรที่ต้องกลัว? วันนี้ต่อให้เทียนเจียวสูงสุดอยู่ที่นี่ พวกเราก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถ ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย! พวกเราก็จะสู้! ความตายสำหรับพวกเรามันไม่นับว่าอะไรแล้ว!”

พูดแล้ว สุ่ยเซิ่งอู่ก็กระโจนเข้าหาหลงเหิงหมายจะฆ่า

“ห๊ะ?”

หลงเหิงตกใจจนขาอ่อนแรง สติกระเจิง

ปกติหลงเหิงจะมีพี่ชายชื่อหลงเทียนจื่อปกป้อง ไม่เคยหวาดกลัวอะไรมาก่อนเลย ต่อให้ทำผิด ก็มีพี่ชายช่วย

โดยเฉพาะหลังจากที่หลงเทียนจื่อได้กลายเป็นเทียนเจียวสูงสุดก็ถือหางเขา หลงเหิงไม่สนใจห่าเหวอะไรเลย นอกจากพี่ชายของตัวเอง ไม่ว่าใครเขาก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา

ไม่ต้องพูดถึงตระกูลสุ่ยเล็กๆในหลงชวน ต่อให้เป็นพวกยอดฝีมือซ่อนเร้น เขาก็ไม่สนใจ

“ถ้าฉันไม่ปกป้องให้นายน้อยปลอดภัย กลับไปก็มีแต่ความตาย ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจึงทำได้เพียงปกป้องอย่างสุดความสามารถ!”ผู้เฒ่าพูดพร้อมกับกระอักอาเจียนออกมาเป็นเลือด

“คุณกับผมแค่กลัวอำนาจของเทียนเจียวสูงสุดเท่านั้นเอง ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณหนีไปเถอะ”

สุ่ยเซิ่งอู่พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

ผู้เฒ่ามองสุ่ยเซิ่งเหิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ พูดว่า“คุณยอมที่จะปล่อยผมเหรอ?”

“ฆ่าคุณก็ไม่มีประโยชน์อะไร ผมกับเทียนเจียวสูงสุดมีพันธะติดกันแล้ว เขาจะต้องมาที่หลงชวนด้วยตนเองแน่นอน ถ้าผมชนะเขา แน่นอนพวกคุณไม่กล้าทำอะไรผมหรอก แต่ถ้าผมแพ้เขา ถูกเขาฆ่าตาย ตระกูลสุ่ยก็ตกที่นั่งลำบาก ความเป็นความตายของคุณ เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ พอเป็นอย่างนี้ ปล่อยคุณไปจะดีกว่า ถือว่าเป็นน้ำใจก็แล้วกัน”สุ่ยเซิ่งอู่พูดอย่างหดหู่

พอได้ยินแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าผู้เฒ่าจะรู้สึกสับสน

เขาเช็ดเลือดตรงมุมปากออก ทำความเคารพสุ่ยเซิ่งอู่ จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“ข้าขอบคุณคุณผู้ปราดเปรื่องเซิ่งอู่มาก!”

พูดจบ ผู้เฒ่าก็หมุนตัวเดินออกไป

เขาไม่กล้าออกไปโดยไม่ยี่หระ เขามองย้อนกลับไปเป็นครั้งคราว ราวกับกังวลว่าสุ่ยเซิ่งอู่จะแอบโจมตีจากด้านหลัง

แต่สุ่ยเซิ่งอู่กลับนั่งอยู่บนก้อนหินด้านข้าง ไม่พูดอะไรเลยสักคำ

ผู้เฒ่าแอบมองมา สายตาสั่นไหว สุดท้ายก็กระโดดหนีออกไปไกลแสนไกล

การต่อสู้จบลงในลักษณะนี้

ผู้คนที่อยู่บริเวณโดยรอบต่างทอดถอนหายใจ

“ทำไมไม่ฆ่าให้สบายอารมณ์? ถ้าคุณส่งคนออกไปตาม ไอ้หลงเหิงนั่นหนีไปได้ไม่ไกลหรอก”หลินหยางเดินมาข้างหน้า พูดขึ้นอย่างราบเรียบ

“ไม่จำเป็น!”

สุ่ยเซิ่งอู่พ่นลมหายใจออกมา พยายามยิ้มพูดว่า“หมอเทวดาหลิน เรื่องนี้ ขอบคุณมากนะ!”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ทุกอย่างดูเหมือนจะไม่ได้เป็นไปตามที่พวกเราคาดไว้เลย ต่อไป คุณจะแก้ไขจัดการยังไง?”

“ผมไม่รู้เลย อาจจะพาคนตระกูลสุ่ยหนีไปจากที่นี่! แล้วซ่อนตัว!”

“คุณซ่อนตัวได้ชั่วขณะ แต่คุณไม่สามารถซ่อนได้ตลอดไปนะ เทียนเจียวสูงสุดมากฝีมือ เขาตามหาพวกคุณเจออยู่แล้ว”

“ถ้าซ่อนไม่ได้จริงๆ ผมจะไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ และมอบชีวิตให้เขาเอง จากนั้นขอให้เขาไว้ชีวิตตระกูลสุ่ย!”

สุ่ยเซิ่งอู่ทอดถอนหายใจออกมายาว

เหตุผลที่เขาไม่ไล่ตามหลงเหิงหรือฆ่าผู้เฒ่า นั่นเพราะเขาไม่อยากเด็ดขาด และตัดทางหนีทีไล่ของตัวเอง

ตอนนี้เขาทำได้เพียงภาวนาให้เทียนเจียวสูงสุดมีความเมตตา