สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2436

"พี่หลิน!"

ฉินหลิงดีใจและฝืนเดินไปข้างหน้า

"เธอไม่เป็นไรใช่ไหม รีบไปทำแผลเร็วเข้า" หลินหยางเดินมาถาม

"ไม่เป็นไร" ฉินหลิงส่ายหน้า

"นี่คุณ! คุณพูดว่ายังไงนะ? คุณมีวิธีทำให้ลูกชายผมฟื้นขึ้นมางั้นเหรอ?" เยว่หมิงเงยหน้ามองหลินหยางและถามอย่างร้อนใจ

"ใช่"

หลินหยางพยักหน้าและจากนั้นก็เดินไปที่เยว่ไท่ชิงและทำการกดจุดให้เขา

"ฝ่ามือพลังขั้วบวก?"

หมอประจำหมู่บ้านสือซานร้องอุทานเสียงหลง

"คุณครับ ผมขอยืมใช้เข็มเงินของคุณหน่อยได้ไหม?" หลินหยางกล่าวกับสือซาน

สือซานรีบปลดซองเก็บเข็มเงิน "เชิญครับ!"

"ขอบคุณมาก!"

หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมาและปักไปที่ร่างกายของเยว่ไท่ชิงอย่างรวดเร็ว

ผู้คนต่างเฝ้ามองอย่างจดจ่อ และจากนั้นก็เห็นทักษะการฝังเข็มของหลินหยางนั้นรวดเร็วและสร้างความประหลาดใจให้พวกเขาอย่างมาก

โดยเฉพาะสือซานที่ขยับเข้าใกล้หลินหยางด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"ดูเหมือนว่า...จะเป็นทักษะฝังเข็มไท่ชิงเฉียนคุน! เหลือเชื่อมาก! เขามีทักษะการฝังเข็มประเภทนี้ด้วยหรือเนี่ย? ?"

"สือซาน! ทักษะการฝังเข็มนี้ร้ายกาจมากเลยเหรอ?" เยว่หมิงรีบถาม

สือซานชำเลืองมองเขา "บอกได้แค่ว่าวันนี้นับว่าคุณเจอผู้มีพระคุณเข้าแล้ว ลูกชายของคุณรอดแล้ว"

"จริงเหรอ?" เยว่หมิงดีใจจนน้ำตาไหลออกมา

"ทักษะการฝังเข็มนี้หายสาบสูญไปนานแล้ว มันสามารถทำให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้ แม้ว่าลูกชายของคุณจะหัวใจแตกสลายและได้ตายไปแล้ว แต่ลมหายใจเขาเพิ่งหมดไปไม่นานและปราณภายในของเขายังไม่สลาย การฝังเข็มด้วยทักษะนี้สามารถช่วยชีวิตเขาได้" สือซานกล่าว

"ดีมาก! เยี่ยมไปเลย!" เยว่หมิงเช็ดน้ำตาอย่างอดไม่ได้

คนอื่นๆ ของตระกูลเยว่เองก็ต่างร้องไห้ด้วยความดีใจ

"สหายหลิน คิดไม่ถึงเลยว่าทักษะการแพทย์ของคุณจะร้ายกาจมากขนาดนี้! ตระกูลฉินของเราติดหนี้บุญคุณของคุณอย่างมหาศาลเลย!" ฉินจัวกล่าวอย่างซาบซึ้งใจ

"ทักษะการแพทย์ของพ่อหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา ผมคิดว่ายาที่ฉินหลิงกินเข้าไปนั้นคงเป็นยาของเขาใช่ไหม?" สือซานชำเลืองมองฉินหลิง

ฉินหลิงพยักหน้า "สูตรยาแผ่นนั้นด้วยเช่นกัน"

"คิดไว้ไม่ผิด"

สือซานจ้องมองหลินหยางอย่างลึกซึ้ง

ผู้ใหญ่บ้านและคนอื่นต่างเฝ้ามองด้วยสีหน้าครุ่นคิด

"ฮึบ! ! !"

ทันใดนั้นเอง เยว่ไท่ชิงที่หมดลมหายใจไปแล้วก็หายใจหนึ่งครั้งและจากนั้นก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ อีก

"ได้ผล! ได้ผล!"

"น่าทึ่งมาก!"

"ยอดเยี่ยมไปเลย!"

ผู้คนโดยรอบต่างตกตะลึง

"จะรอดแล้ว! เขาจะรอดชีวิตและฟื้นกลับมาแล้ว!"

สือซานเดินเข้าไปและร้องตะโกนพร้อมกับเบิกตากว้าง

ฉินจัว เยว่หมิงและคนอื่นๆ ต่างดีใจอย่างมาก

แต่ขณะนี้เอง หลินหยางก็หยุดชะงัก

สือซานตกใจ "ทำไมคุณถึงหยุดล่ะ?"

"ผมไม่อยากช่วยชีวิตเขาแล้ว"

หลินหยางหันไปกล่าว

"ไม่อยากช่วย? นี่...เพราะอะไรเหรอ? ?" เยว่หมิงถามด้วยความตกใจ

"นี่คุณ คุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจอะไรตอนนี้! คุณจำเป็นต้องช่วยชีวิตเขาให้ได้! รีบช่วยชีวิตไท่ชิงเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นคุณก็อย่าคิดออกไปจากที่นี่เลย!" คนของตระกูลเยว่ต่างตะโกนออกไปด้วยความโกรธ

ทว่าหลินหยางกลับส่ายหน้า

"เดิมทีผมก็เป็นคนที่กำลังจะตายอยู่แล้ว ผมจะกลัวพวกคุณเหรอ? ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าได้เลย ถึงยังไงผมก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน!"

"คุณ..."

คนของตระกูลเยว่ต่างพูดไม่ออก

ฉินหลิงรับรู้อะไรบางอย่างได้ทันทีพร้อมกับรีบกล่าวออกไป "ผู้ใหญ่บ้านคะ พี่หลินถูกพิษปีศาจเข้าไปและอาจมีชีวิตได้อีกไม่นาน ได้โปรดยื่นมือช่วยเพื่อให้เขาขจัดพิษปีศาจที่อยู่ในร่างกายด้วยเถอะค่ะ ถ้าทำสำเร็จเขาอาจจะมีเรี่ยวแรงและสมาธิช่วยชีวิตเยว่ไท่ชิงได้แน่!"

เมื่อพูดจบทุกคนต่างตระหนักขึ้นได้ทันที

ดูเหมือนว่าเขากำลังบังคับให้ผู้ใหญ่บ้านยื่นมือช่วยเขากำจัดพิษปีศาจที่อยู่ในร่างกายออกมา!

หลินหยางมองไปที่ผู้ใหญ่บ้าน

ผู้ใหญ่บ้านไม่พูดอะไรและคอยจับจ้องไปที่เขา

"ผู้ใหญ่บ้าน!"

"ผู้ใหญ่บ้าน!"

ทุกคนต่างมองไปที่ผู้ใหญ่บ้านและรอให้เขาตอบ

เป็นการยากที่จะขัดขืนความต้องการของทุกคนได้!

หากปฏิเสธขึ้นมาตอนนี้อาจทำให้ตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านของเขาสั่นคลอนแน่นอน

ผู้ใหญ่บ้านจับจ้องไปที่หลินหยางอย่างลึกซึ้งและกล่าวเสียงแหบแห้ง "ตกลง! ผมรับปาก! พ่อหนุ่มคุณรักษาเยว่ไท่ชิงให้หายก่อน แล้วจากนั้นผมค่อยทำการขจัดพิษในร่างกายของคุณ!"

ทว่าฉินหลิงกลับหน้าซีดเผือดและเม้มริมฝีปาก "พี่หลิน บาดแผลของฉันเล็กน้อยมาก แต่พี่ควรจะรีบเตรียมพร้อมตั้งแต่เนิ่นๆ จะดีกว่า"

"ผมเตรียมพร้อมแน่ แต่ทำไมสีหน้าของคุณถึงดีไม่ดีเลย?" หลินหยางกล่าวอย่างไม่เข้าใจ

"นั่นก็เพราะวิธีการที่ผู้ใหญ่บ้านจะทำการกำจัดคุณให้คุณพรุ่งนี้ มันอาจไม่ใช่วิธีการที่พวกเราคิด!" ฉินจัวเดินไปข้างหน้าและกล่าวเสียงแหบแห้ง

หลินหยางตกใจ "วิธีอะไรเหรอ?"

"เดิมทีเราคิดว่าผู้ใหญ่บ้านจะใช้อาคมต้องห้ามรักษาให้คุณ แต่หากพรุ่งนี้เขาให้คุณไปรอที่หน้าทางเข้าเขตต้องห้ามของหมู่บ้านปีศาจเร้นลับละก็...เขาอาจใช้กลไกคาถาเวทย์ปีศาจเร้นลับเพื่อกำจัดพิษให้กับคุณ! หากใช้ทักษะนี้กำจัดพิษให้คุณ อาจทำให้คุณถึงตายได้" ฉินจัวส่ายหน้าและถอนหายใจ

"กลไกคาถาเวทย์ปีศาจเร้นลับ? มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ทักษะนี้เป็นทักษะที่บรรพบุรุษของหมู่บ้านปีศาจเร้นลับหลงเหลืออยู่ มันไวต่อพลังชี่อสูรอย่างมาก ผมคิดว่าผู้ใหญ่บ้านคงคิดจะใช้สิ่งนี้เพื่อทำให้พิษปีศาจที่อยู่ในร่างกายของคุณถูกดูดออกมา! ทว่าทักษะวิชานี้ไม่สามารถควบคุมได้ด้วยมนุษย์ หากพลังของคาถาเวทย์นี้มากเกินไป มันจะทำให้พิษปีศาจของคุณดูดซับทุกอย่างและสุดท้ายมันก็จะดูดกินเลือดเนื้อของคุณเข้าไป!"

"โหดเหี้ยมขนาดนั้นเลยเหรอ?" หลินหยางตกใจ "แล้วทำไมผู้ใหญ่บ้านถึงไม่ใช้อาคมต้องห้ามในการรักษาให้ผม?"

"ผมคิดว่ามีสองเหตุผล หนึ่งคงกังวลว่าคุณจะแอบเรียนรู้ทักษะวิชานี้ไป เพราะทักษะการแพทย์ของคุณน่าทึ่งมากขนาดนี้และความเข้าใจรวมถึงความสามารถในการเรียนรู้ของคุณก็ไม่ธรรมดา! อาคมต้องห้ามจะถูกเผยแพร่ไปสู่ภายนอกไม่ได้ ไม่งั้นผู้ใหญ่บ้านจะกลายเป็นคนบาปประจำหมู่บ้านปีศาจเร้นลับและเขาเองก็รับไม่ได้กับเรื่องนี้ เหตุผลที่สองง่ายนิดเดียว ผลเสียของอาคมต้องห้ามนั้นร้ายแรงมาก ไม่เพียงจะต้องสูญเสียพละกำลังและอายุขัยของผู้ใหญ่บ้านไป ขณะเดียวกันยังต้องใช้วัตถุล้ำค่าของหมู่บ้านปีศาจเร้นลับจำนวนมาก! ผมคิดว่าผู้ใหญ่บ้านคงเสียดายก็เลยคิดจะใช้กลไกคาถาเวทย์เพื่อกำจัดพิษให้คุณ" ฉินจัวกล่าว

"ดูเหมือนว่าผมจะประเมินผู้ใหญ่บ้านสูงเกินไปแล้ว" หลินหยางขมวดคิ้ว

"สหายหลิน ผู้ใหญ่บ้านเองก็มีความลำบากใจของเขา แต่ผมคิดว่าเรื่องนี้ยังพอมีทางออก คุณไปพักผ่อนก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมจะไปหาผู้ใหญ่บ้านเพื่อให้เขาใช้อาคมต้องห้ามรักษาคุณ!"

ฉินจัวกล่าวอย่างเคร่งขรึมและรีบเดินออกไป

หลินหยางมองตามด้วยความรู้สึกเคร่งเครียด

ฉินจัวออกไปนานและเพิ่งจะกลับมาเมื่อตอนดึก

หลังจากที่ฉินหลิงทำแผลเสร็จก็คอยยืนอยู่ข้างนอกเพื่อรอฉินจัว เมื่อเห็นเขากลับมาก็รีบเดินเข้าไปถาม

ทว่าฉินจัวกลับถอนหายใจและส่ายหน้าพร้อมกับเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องตัวเอง

ฉินหลิงหน้าซีดเผือดอย่างมาก

"เป็นหรือตายก็แล้วแต่โชคชะตา คุณฉิน คุณไม่ต้องเสียใจไปหรอก" หลินหยางพูดปลอบใจ

"รู้แต่แรกแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ อันที่จริงพี่หลินควรจะบังคับให้ผู้ใหญ่บ้านใช้อาคมต้องห้ามเพื่อกำจัดพิษให้พี่แล้วจากนั้นค่อยช่วยชีวิตเยว่ไท่ชิง!" ฉินหลิงกล่าว

"ที่จริงก็ควรทำอย่างนั้น แต่ผมคิดผิดไปเอง"

หลินหยางยิ้มอย่างขมขื่น

อันที่จริงหลินหยางก็เคยคิดว่าจะจับตัวคนสำคัญในหมู่บ้านเพื่อบีบบังคับให้ผู้ใหญ่บ้านยื่นมือช่วย แต่เขาในขณะนี้กลับถูกกัดกร่อนด้วยพิษปีศาจ ทำให้ร่างกายของเขาค่อนข้างแย่มาก หากจัดการกับหลายคนในหมู่บ้านปีศาจเร้นลับก็คงไม่เป็นปัญหาอะไร แต่หากต้องรับมือกับบรรดามหาปีศาจเหล่านั้นละก็ อาจทำให้เขาสูญเสียพลังอย่างมากแน่และหากพลาดขึ้นมาก็อาจแก้ไขอะไรไม่ได้อีก

ในเมื่อเรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว จึงทำได้เพียงค่อยๆ ก้าวเดินอย่างระมัดระวังเท่านั้น

หลินหยางหยิบกล่องที่สวยงามขึ้นมาหนึ่งกล่องและเปิดออก จากนั้นก็จับจ้องยาเม็ดนั้นที่อยู่ข้างใน

หากพรุ่งนี้ไม่สามารถรับมือกับค่ายกลปีศาจเร้นลับได้ละก็ เกรงว่าเขาคงต้องกินยาเม็ดนี้เข้าไปแน่ๆ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หลินหยางก็รีบปิดลงและตัดสินใจอย่างแน่วแน่

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินหยางก็มาถึงหน้าทางเข้าเขตต้องห้ามของหมู่บ้านปีศาจเร้นลับโดยฉินหลิงเป็นคนนำทาง

สิ่งที่ทำให้เขาเหลือเชื่อก็คือ บริเวณภายนอกของเขตต้องห้ามกลับเต็มไปด้วยคนของหมู่บ้านปีศาจเร้นลับกว่าพันคน

"การเปิดเขตต้องห้ามได้นั้นจำเป็นต้องให้คนในหมู่บ้านเห็น คุณหลิน รีบเดินเข้ามาเร็วเข้า" ผู้ใหญ่บ้านที่ยืนอยู่ข้างหน้ากล่าว