สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2531

สามวันต่อมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาได้!"

หลินหยางที่กำลังนอนอยู่บนเตียงตะโกนบอก

จากนั้นประตูก็ถูกผลักออก และเฉินจ้านก็เดินเข้ามาพร้อมกับทหารจำนวนหนึ่ง

หลิวหรูซือที่กำลังปอกผลไม้ให้หลินหยางก็รีบลุกขึ้น

เฉินจ้านพยักหน้าทักทายหลิวหรูซือและจากนั้นก็หันไปทักทายหลินหยางพร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "อาการเป็นยังไงบ้าง?"

"ยังมีผลข้างเคียงอยู่บ้าง แต่อนาคตสามารถรักษาให้หายได้ ไม่มีอะไรมาก"

หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะที่สีหน้าค่อนข้างซีดเซียวเล็กน้อย

"ก็ดีแล้วๆ ทักษะการรักษาของแม่ทัพหลิน ผมคิดว่าคงไม่มีใครในอาณาจักรมังกรสู้ได้ เรื่องนี้คุณเชี่ยวชาญที่สุด ต้องไม่มีปัญหาแน่!" เฉินจ้านหัวเราะชอบใจ

ทหารที่อยู่ข้างๆ มอบดอกไม้และกระเช้าผลไม้เยี่ยมให้

"แม่ทัพเฉินเกรงใจกันเกินไปแล้ว" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"จะไปนับอะไร? ครั้งนี้หากไม่ได้แม่ทัพหลินคอยช่วย เราคงตายจากโลกนี้ไปนานแล้ว" เฉินจ้านยิ้มอย่างขมขื่น

หลินหยางส่ายหน้าและไม่พูดอะไร

"คิดไม่ถึงเลยว่าแม่ทัพหลินที่อายุน้อยขนาดนี้ กลับมีทักษะการต่อสู้ที่ร้ายกาจและโดดเด่นมากขนาดนี้ คุณสู้ได้แม้แต่ท่าไม้ตายของเทียนเจียวสูงสุด ช่างน่าชื่นชมและยกย่องเสียจริง" เฉินจ้านกล่าวอย่างชื่นชม

หากเป็นเขา เกรงว่าเขาคงไม่สามารถรับมือได้แน่นอน

ความสามารถของเทียนเจียวสูงสุดเมื่อเทียบกับเขา จงเจิ้นและคนอื่นๆ ที่สูงกว่าละก็ เกรงว่าคงมีเพียงว่านจิ้นซงคนเดียวที่สามารถรับมือกับเขาได้

"ก็แค่ทักษะเล็กน้อยเท่านั้นเอง" หลินหยางหัวเราะโดยที่ไม่ได้อธิบายอะไรต่อ

ทว่าหลิวหรูซือที่อยู่ข้างๆ กลับอดไม่ได้และยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาพร้อมกับหันไปทางอื่น

เฉินจ้านสัมผัสได้ถึงสิ่งนี้และขมวดคิ้วทันที "คุณหลิว คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่...ไม่มีอะไรค่ะ แค่ทรายเข้าตาเท่านั้นเอง" หลิวหรูซือฝืนยิ้มออกมา

"หน้าต่างก็ไม่ได้เปิด ลมมาจากไหน? แล้วทรายมาจากไหนกัน? คุณหลิว คุณมีอะไรปกปิดผมอยู่หรือเปล่า?" เฉินจ้านถามอย่างเคร่งขรึม

หลิวหรูซือเม้มริมฝีปากและเอ่ยปากออกมา "อันที่จริง..."

"หรูซือ!" หลินหยางร้องเรียก

หลิวหรูซือไม่พูดต่อ

เมื่อเฉินจ้านเห็นเข้า ความสงสัยในแววตาของเขาก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขารีบลุกขึ้นยืนและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "คุณหลิว ได้โปรดบอกความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น? ถ้าคุณไม่พูด วันนี้ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!"

หลิวหรูซือมองไปที่หลินหยาง หลินหยางมองเธอโดยไม่พูดอะไร

หลิวหรูซือกัดฟันและกล่าวเสียงแผ่วเบา "อันที่จริงตอนที่หมอเทวดาหลินเข้าไปช่วยพวกคุณนั้น เขาได้สละเส้นชีพจรชีวิตของตัวเองไปแล้วครึ่งหนึ่ง! และสิ่งนี้ไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีก ไม่ว่าทักษะการแพทย์อะไรก็ไม่สามารถรักษาได้..."

"อะไรนะ? เส้นชีพจรชีวิต?"

เฉินจ้านแสดงสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีและกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน "งั้น...งั้นก็หมายความว่า..."

"อายุของหมอเทวดาหลินจะสั้นลงอย่างน้อยห้าสิบปี!" หลิวหรูซือเช็ดน้ำตากล่าว

เฉินจ้านเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมากลางลำตัว

บรรดาทหารที่อยู่ข้างหลังต่างอ้าปากค้างและยืนเหม่อลอยโดยไม่ขยับเขยื้อน

ภายในห้องเงียบสงัดไม่มีเสียงใดๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน