สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2546

คลื่นเลือดซัดสาดกระจายเต็มไปทั่วทุกทิศทุกทาง

ทำให้เหล่าทหารล้วนตกตะลึง พร้อมกับตั้งแนวป้องกันอย่างฉับพลันเพื่อต้านทานการโจมตี

ขณะที่คลื่นเลือดกระเด็นใส่บนร่างกายของพวกเขา พวกเขาก็เพิ่งเห็นว่ามันเป็นเพียงแค่คลื่นอากาศที่กระเด็นออกมาจากคู่ต่อสู้เมื่อเขาเติมพลัง และมันไม่มีผลร้ายแรงเลย!

“ตื่นตกใจไปเอง”

“อย่าตกใจ พวกเขาแค่แกล้งแสดงว่ามันแข็งแกร่ง!”

ผู้คนต่างแสดงปฏิกิริยาและพูดคุยกัน

แกล้งแสดงว่าแข็งแกร่ง?

แต่บางคนกลับไม่คิดอย่างนั้น พยายามสูดดมกลิ่นคาวๆเข้าไป มันเป็นกลิ่นที่เต็มไปด้วยกลิ่นเลือด และพลังที่บรรจุอยู่ภายในนั้นเยือกเย็นเป็นพิเศษ

“รองแม่ทัพจาง มีบางอย่างผิดปกติ”

ท่านทหารที่อยู่ใกล้ๆพูดกับรองแม่ทัพจางด้วยเสียงทุ่มต่ำ

รองแม่ทัพจางก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน

เขาตระหนักดีว่าคนเหล่านี้เป็นกองกำลังหลักของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ที่มาขัดขวางให้พวกเขาล่าช้า

กองกำลังหลักของภูเขาศักดิ์สิทธิ์นี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกองกำลังมังกรและตระกูลทรงพลังอีกนับร้อย แต่ทำไมพวกเขาถึงมารวมตัวกันที่นี่? ทำไมไม่ใช้ค่ายกลของภูเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อมาก่อกวนรองแม่ทัพจางและคนอื่นๆ?

รองแม่ทัพจางรู้ว่านี่เป็นการถ่วงเวลาของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เพื่อทำให้แน่ใจว่าผู้ปราดเปรื่องเทียนเจียวสูงสุดสามารถขึ้นไปบนสวรรค์ได้สำเร็จ

ตราบใดที่การขึ้นสู่สวรรค์สำเร็จ คนเหล่านี้จะไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป เมื่อผู้ปราดเปรื่องเทียนเจียวประสบความสำเร็จแล้วไม่ว่าคนเหล่านี้จะมีสักกี่คน ก็ไม่ช่วยอะไร

แต่ที่น่าแปลกคือพวกเขาไม่ได้คิดจะป้องกันอะไรเลย แต่กลับเลือกที่จะมาสกัดกั้นอยู่ระหว่างทางขึ้นภูเขา

มันน่าแปลกมาก!

นอกจากนี้ บนร่างกายของคนเหล่านี้เต็มไปด้วยกลิ่นเลือด รูม่านตาของพวกเขาเหมือนปีศาจ ลมหายใจและการแสดงออกของพวกเขาผิดแปลกไปจากคนปกติอย่างมาก

“หยุดเดินเดี๋ยวนี้! อย่าโจมตีโดยไม่ได้รับคำสั่งของข้า!”

รองแม่ทัพจางตะโกนเสียงดังทันที

“หยุดเดิน!”

“อย่าโจมตีโดยไม่ได้รับอนุญาต!”

กองกำลังมังกรหยุดเดินทันทีและยืนมองดูแถวของร่างกายเปื้อนเลือดที่บนไหล่เขาอย่างระแวดระวัง

แต่ผู้คนของเหล่าตระกูลนับร้อยต่างนั้นพางุนงง

“ท่านรองแม่ทัพจาง ทำไมท่านถึงสั่งให้หยุดโจมตี? คนเหล่านั้นต่างหมดแรงแล้ว และนี่คือเวลาที่ดีที่สุดที่เราจะจัดการกับพวกมันได้! ถ้าท่านไม่ลงมือจัดการตอนนี้ ท่านจะรอถึงเมื่อไหร่?” ผู้รับผิดชอบของเผ่ารีบก้าวเท้าไปข้างหน้า พร้อมตะโกนพูดกับรองแม่ทัพจางอย่างใจจดใจจ่อ

“ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับกลุ่มคนเหล่านี้! มันเป็นปัญหาใหญ่! ข้ากังวลว่านั่นจะเป็นกับดัก ข้าต้องตรวจสอบให้แน่ชัดก่อนที่จะลงมือ!” รองแม่ทัพจางพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ท่านรองแม่ทัพจาง ศัตรูอยู่ตรงหน้าท่านแล้ว และท่านสามารถจะทำลายมันได้ด้วยเพียงแค่การดีดนิ้วของท่าน ถ้าหากพลาดโอกาสนี้ไปจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น ท่านจะชี้แจงกับกองกำลังมังกรอย่างไร” ผู้รับผิดชอบกล่าวหารองแม่ทัพจางทันที

“ข้าต้องรับผิดชอบต่อชีวิตของทหารทุกคน และข้าก็รับผิดชอบในการต่อสู้ในศึกครั้งนี้ ความบ้าบิ่นนั้นไม่ใช่ความกล้าหาญ! ข้าต้องรับผิดชอบทุกอย่างอย่างมีเหตุผล!” รองแม่ทัพจางพูดด้วยเสียงทุ้ม

“ข้ออ้าง! ข้าดูแล้วท่านน่าจะขี้ขลาดมากกว่า!” ผู้รับผิดชอบพูดตะคอก “ในเมื่อท่านรองแม่ทัพจางไม่กล้าลงมือ เอาล่ะ พวกข้าจะจัดการเอง! พวกเจ้าตามข้ามา ไปฆ่าเหล่าลูกศิษย์ทั้งหมดของภูเขาศักดิ์สิทธิ์นั่น !เพื่อล้างแค้นให้กับคนที่เรารัก!”

“ฆ่ามัน! !”

พูดจบ ผู้รับผิดชอบก็พาคนที่แข็งแกร่งของเขาตรงไปที่ไหล่เขา

“ปีนขึ้นไป!”

“สนับสนุนหัวหน้าตระกูลเสวีย!”

“ฆ่ามัน!”

เหล่าทหารต่างโห่ร้องไล่ตามกัน ตะเกียกตะกายเพื่อให้ไปถึงที่ไหล่เขาก่อน

“ท่านรองแม่ทัพ เราจะอย่างไรดี? พวกเราจะยืนดูเฉยๆเหรอ?”

เหล่ารองแม่ทัพต่างๆเริ่มพากันถามรองแม่ทัพจางด้วยความร้อนรน

ใบหน้าของรองแม่ทัพจางนิ่งขรึม พร้อมกับกำหมัดแน่น จริงๆแล้วเขาอยากที่นำกองกำลังเข้าโจมตีด้วย

แต่ด้วยท่าทางที่แปลกๆ ของอีกฝ่ายทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

ถ้าเกิดมันเป็นกับดักขึ้นมา แล้วจะทำอย่างไร?

“หัวหน้าจาง! อย่ากลัวไปเลย! กองกำลังเขตแดนใต้และลู่เย่อยู่ด้านหลัง จะไปกลัวเป็นกับดักทำไม? ถ้าเรามัวแต่รอจนกว่าพี่น้องจากกองกำลังเขตแดนใต้และลู่เย่จะมาถึง มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะให้พวกเขามีส่วนร่วมในการรบ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน