สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 257

"คุณแอนนาบอกว่า...เธอเป็นนักเรียนของหมอเทวดาหลิน" ริตาถอนหายใจและพูดอย่างหมดหนทาง

แม้ว่าข้อมูลนี้เธอเองก็ไม่อยากยอมรับ แต่คุณแอนนาพูดออกมาจากปากตัวเอง เธอก็ต้องยอมรับมัน

หลังจากได้ยินเช่นนี้ เหลียงหงอิงก็ว่างเปล่า ไม่รู้จะคิดอะไรต่อ

สองดวงตาของเธอว่างเปล่า มองไปที่ริต้า ปากเล็กอ้าเล็กน้อยเหมือนกับหุ่นไม้

"คุณผู้หญิงเหลียง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? คุณผู้หญิงเหลียง?" ริต้าถาม

"ไม่...ไม่เป็นอะไร..." เหลียงหงอิงถึงได้สติกลับมา

"ไม่เป็นอะไรก็ดี หวังว่าพวกคุณจะหาทางเชิญหมอเทวดาหลินมาได้ สถานการณ์ของคนไข้วิกฤตอย่างมาก ตอนนี้พวกเราได้แต่พึ่งเขาแล้ว"

ริต้าพูดเสร็จก็กลับเข้าไปในห้องใหม่

เหลียงเซิงมองเหลียงหงอิงด้วยดวงตาที่สับสน พูดเบาๆ: "พี่ ตอนนี้...ควรทำยังไงดี?"

"ฉัน...ฉันก็ไม่รู้..."

เหลียงหงอิงเพูดอย่างขมขื่น

"ตอนนี้หมอเทวดาหลินน่าจะอยู่ระหว่างทางกลับเจียงเฉิน รีบโทรหาเสี่ยวหลี่ให้พาหมอเทวดาหลินกลับมาเถอะ" เหลียงเซิงพูด

เหลียงหงอิงเม้มปาก พูดเบาๆ: "งั้น...งั้นโอเค"

เหลียงเซิงพยักหน้า รีบหยิบโทรศัพท์มาโทรออก

แต่สักพัก สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป มองเหลียงหงอิง

"หมอเทวดาหลินว่ายังไงบ้าง?" เหลียงหงอิงรีบถาม

เหลียงเซิงส่ายหน้า ถอนหายใจ: "หมอเทวดาหลินยืนกรานจะกลับเจียงเฉิน เขาบอกว่า...เขาไม่ได้ติดหนี้อะไรตระกูลเหลียงแล้ว ดังนั้นเขา...จะไม่รักษาปู่ให้..."

"อะไรนะ?"

เหลียงหงอิงตกตะลึงและโมโห: "ได้ไอแซ่หลิน! กล้ามามีเรื่องกับตระกูลเหลียงใช่ไหม? เหลียงเซิงโทรหาเสี่ยวหลี่อีกครั้ง บอกให้เขาพาหมอเทวดาหลินกลับมา! ให้เขาบอกหมอเทวดาหลิน ถ้าเขากล้าไม่กลับมารักษาปู่ของฉัน ฉันจะทำให้เขาาหายไปจากเจียงเฉิน!"

"พี่ หมอเทวดาหลินบอกแล้วก่อนหน้านี้ ครั้งนี้เขายืนกรานจริงๆ อีกทั้งคุณทำแบบนี้ หมอเทวดาหลินก็จะยิ่งไม่รักษาแน่นอน งั้นควรทำยังไง? หรือว่าคุณจะทำลายโอกาสในการรักษาปู่นี้ไป?" เหลียงเซิงถอนหายใจพูด

"งั้นคุณหมายความว่า..."

"พี่ ก่อนหน้านี้คุณไม่ใช่ว่าบอกแล้วหรอ ถ้าพวกเขารักษาไม่ได้ คุณจะไปเชิญหมอเทวดาหลินด้วยตัวเอง?" จู่ๆ เหลียงเซิงก็พูดขึ้นมา

เหลียงหงอิงหน้าแดงขาวสลับกันทันที

"พี่ พวกเราทำได้เพียงแค่แสดงความจริงใจ..."

กึก

รถหยุด

"ทำไมไม่ขับต่อหล่ะ?"

หลินหยางตำแหน่งข้างคนขับกวาดสายตามองคนขับและพูดอย่างนิ่งเฉย

คนขับมองหลินหยางอย่างยากลำบาก ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

นี่เป็นรถที่ตระกูลเหลียงจัดหาให้ จริงๆ แล้วหลินหยางก็เดาออก

เมื่อเห็นคนขับรถไม่พูดอะไร หลินหยางก็ไม่อยากพูด จึงเปิดประตูรถและจะลงรถโดยตรง

"คุณหลิน ช้าก่อน!"

คนขับตามมาอย่างเร่งรีบ

"ผมบอกแล้ว ผมจะไม่รักษาให้ตระกูลเหลียง พวกคุณอย่าเสียแรงเปล่าเลย ในเมื่อพวกคุณไม่ส่งผลกลับไป ผมก็จะโบกรถไปเจียงเฉินด้วยตัวเอง แล้วเจอกัน"

หลินหยางโบกมือพูด

"คุณหลิน! คุณหลิน!"

คนขับรถรีบร้อน เห็นหลินหยางยืนอยู่ข้างถนนโบกรถ ดวงตาของเขากระสับกระส่าย รีบพูด: "คุณหลิน ผมส่งคุณกลับเจียงเฉินละกัน! คุณขึ้นรถ ผมจะไม่หยุดแล้ว!"

"หรอ?"

หลินหยางกวาดสายตามอง

จริงๆ แล้วในสถานที่แห่งนี้มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะโบกรถ

เขาคิดดูสักพักและพยักหน้า: "งั้นก็ได้! แต่ผมขอพูดกับคุณให้ชัดเจนก่อนนะ ว่าผมจะไม่กลับไป"

"รับทราบ รับทราบ...คุณวางใจได้ ผมจะส่งคุณกลับไปให้ได้!" คนขับพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและขับรถออกไปอีกครั้ง

หิลนหยางนั่งลงมาในรถ

รถเริ่มทำงานอีกครั้ง

แต่ความเร็วไม่ได้เร็วมา น่าจะ 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

หลินหยางขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"ถนนนี้จำกัดความเร็ว...จำกัดความเร็ว..." คนขับรถเหมือนจะรู้สึกได้ว่าหลินหยางไม่พอใจ จึงรีบพูดด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางหลบตา ไม่คิดอะไร

ตราบใดที่กลับเมืองเจียงเฉินได้ก็โอเคแล้ว

รถขับไปอย่างเชื่องช้าเช่นนี้

แต่แค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น