สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2604

“ดอกไม้แปลกเป็นรูปร่าง พอเห็นชื่อก็จะรู้ความหมายแฝง นั่นก็คือมีดอกไม้แปลกหายากที่ประสบความสำเร็จในการออกดอกและออกผล! สามารถเด็ดได้แล้ว! ในความเป็นจริงดอกไม้แปลกชนิดนี้เป็นเป้าหมายของผู้คนตั้งแต่มันงอกออกมาแล้ว พลังของดินแดนแห่งความเงียบและความตายจะประมาณวันที่พวกมันจะเบ่งบานและออกผลไว้ และในวันนี้ มันจะดึงดูดทำให้ยอดฝีมือนับไม่ถ้วนมาแข่งขันแย่งชิงกัน และการต่อสู้ครั้งใหญ่จะปะทุขึ้นอย่างแน่นอน! พวกเราจึงต้องหลีกเลี่ยงการเข้าไปใกล้แสงเขียวนั้น ไม่อย่างนั้นเมื่อเข้าไปพัวพันกับศึกใหญ่นั่นแล้ว พวกเราก็อาจยากที่จะออกไปได้โดยง่าย! "ใบหน้าเล็ก ๆ ของอ้ายหร่านพูดอธิบายขึ้นอย่างจริงจัง

“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง!”

แค่แป๊บเดียวหลินหยางก็เข้าใจได้ทันที

“ไม่ควรอยู่ที่นี่นาน ไปกันเถอะ!”

อ้ายหร่านสาวเท้าเร็วขึ้น

หลินหยางเดินตามเธอไปติดๆ

แม้ว่าอ้ายหร่านจะเลือกทางอ้อม แต่กลับต้องถูกสกัดกั้นอยู่ดี

“หยุด!”

ด้านหน้าของทั้งสองคนมีร่างสองร่างขวางอยู่

“กล้ามากนะ! คิดไม่ถึงว่าจะกล้ามาแย่งดอกไม้แปลกกับฉันหุบเขาฉีเฟิง?รนหาที่ตาย จัดการ ถ้ากล้าขัดขืนก็ฆ่าทิ้ง!”

ทั้งสองคนตะคอกขึ้น บริเวณโดยรอบก็มีเงาพุ่งออกมาสี่เงา ทั้งหกคนล้อมรอบหลินหยางกับอ้ายหร่านไว้หมายจะสังหาร

“ทุกท่านช้าก่อน ฉันเป็นคนของตระกูลอวี่! พวกเราผ่านมาทางนี้ ไม่ได้มีใจจะแย่งดอกไม้แปลก ช่วยหลีกทางด้วย!”อ้ายหร่านพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

แต่ฝ่ายตรงข้ามเหมือนไม่คิดจะฟังเธอพูดไร้สาระ พวกเขายื่นมือออกมาตบ

กลางฝ่ามือของพวกเขามีฝุ่นแปลกประหลาด นี่จะต้องเป็นฝุ่นผงพิษแน่นอน แค่เพียงสัมผัสไม่ได้ทำให้คนตาย ก็จะต้องเป็นอัมพาตได้

แต่อ้ายหร่านไม่ใช่คนใจเย็นอีกต่อไป เธอเปิดเผยตัวตนและเจตนารมณ์แล้ว แต่ฝ่ายตรงข้ามยังไม่ยอมปล่อย เธอจะยกมือเรียวขึ้นทันที

ฟิ้วๆๆๆ…..

เข็มเงินเหมือนพายุฝนแกว่งไกวจากปลายนิ้วของเธอ และพุ่งตรงไปทุกทิศทาง

คนที่อยู่บริเวณโดยรอบรีบยกดาบขึ้นขวาง

คิดไม่ถึงว่าเข็มเงินเหล่านี้จะผ่านดาบของพวกเขามาได้อย่างง่ายดาย และเข็มเงินแทงเข้าที่ร่างของพวกเขาทุกคนด้วย

ชั่วพริบตาเดียว ทุกคนตัวสั่นระริกและล้มลงไปบนพื้น

หลินหยางเห็นแล้วถึงกับหายใจติดขัด

คิดไม่ถึงว่าคนเหล่านี้จะหมดลมหายใจ….

“ฉันเรียนทักษะทางการแพทย์สำหรับฆ่าคน พอลงมือจะต้องเอาชีวิตมาให้ได้ หมอเทวดาหลินอย่าตกใจเลยนะคะ”อ้ายหร่านพูดขึ้น

“ทักษะทางการแพทย์สำหรับฆ่าคน?คุณไม่เคยใช้ทักษะทางการแพทย์สำหรับช่วยคนเลยเหรอ?”หลินหยางถามด้วยความตะลึง

“คนตระกูลอวี่ของพวกเราเรียนการแพทย์มาจนถึงทุกวันนี้ ไม่เคยช่วยใครสักคนเลย!”อ้ายหร่านพูดอย่างเย็นชา

“คือ….”

พวกเงาร่างลงมาบนพื้น และมองมาทางอ้ายหร่าน

“คุณหนูอ้ายหร่านใช่ไหม?”

“อวี่อ้ายหร่านของตระกูลอวี่?”

เสียงพูดออกมาไม่ขาดสาย

คนในกลุ่มนั้น มีคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาแต่งกายดูดีเดินมาข้างหน้า สีหน้าดีใจพูดว่า“คุณอ้ายหร่าน คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอคุณที่นี่! บังเอิญจริงๆ!”

“ฉีหยาง?”

อ้ายหร่านสายตาเย็นชาขมวดคิ้วเป็นปม เหมือนไม่อยากจะมองไม่อยากเห็นคนคนนี้เลย

“คุณอ้ายหร่าน เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? เมื่อกี้คนของหมู่บ้านฉีเฟิง….คุณฆ่าเหรอ?”ฉีหยางถามขึ้น

“ใช่ ฉันฆ่าเอง พวกเขาขวางทางฉัน ฉันก็เลยต้องฆ่า ฉันเปิดเผยตัวตนของฉันแล้วก็ยังไม่ได้ผล ภายใต้สถานการณ์ฉุกเฉิน ฉันจำเป็นต้องลงมือ!”อ้ายหร่านพูดอย่างราบเรียบ

“ถ้าเป็นอย่างนี้ งั้นก็เป็นพวกเขารนหาที่ตายเอง ด้านในดินแดนแห่งความเงียบและความตาย ใครก็รู้กัน ว่าคนของตระกูลอวี่ไม่สามารถยุแหย่ได้ ถ้าจะต้องตาย ก็เป็นเพราะคนของพวกเราตาไม่ถึง”คิดไม่ถึงว่าฉีหยางไม่โกรธ กลับกันเขายังตำหนิตัวเอง พูดว่า“ทำให้คุณอ้ายหร่านต้องตกใจ ขอคุณอ้ายหร่านโปรดอภัยด้วยครับ”

การกระทำนี้ทำให้หลินหยางที่อยู่ด้านข้างแปลกใจมาก

ทำไมฉีหยางคนนี้ถึงมีท่าทีแบบนี้?

หรือว่า….เขาเป็นคนขี้ประจบ?