สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2630

คำพูดจบลง คนตระกูลอวี่ในที่นี้ก็ตกตะลึง

ลงมือเสร็จแล้วเหรอ?

นี่มันหมายความว่ายังไง?

หลินหยางเพียงแค่สั่นไหวเล็กน้อย ก็ถือว่าลงมือแล้วเหรอ?

"เจ้าหมอนี่มันพูดไร้สาระอะไร?"

"เขากำลังเล่นตลกกับเราอยู่เหรอ?"

"นี่ถือว่าลงมือแล้วเหรอ? หรือเจ้าหมอนี่ยอมแพ้แล้ว?"

คนตระกูลอวี่ตกตะลึงอย่างมาก และวิพากษ์วิจารณ์ไปตามๆ กัน

อวี่เจิ้นเทียนขมวดคิ้วแน่น สีหน้าไม่น่าดูอย่างยิ่ง

ผู้เฒ่ารองตระกูลอวี่ที่อยู่ข้างๆ กวาดสายตาไปมองเจี่ยนเทา จู่ๆ ก็พบความผิดปกติเล็กน้อย สายตาของเขามองสำรวจบนร่างของเจี่ยนเทาทันที และทันใดนั้น สีหน้าท่าทางของผู้เฒ่ารองตระกูลอวี่ก็แข็งทื่อ

"หึ! ไอ้เด็กบ้า! แกดูถูกฉันเหรอ? แค่นี้ก็ถือว่าลงมือแล้วเหรอ? ฉันให้โอกาสแกแล้วแต่แกไม่รู้จักเห็นคุณค่าเอง ฉันหวังว่าแกจะไม่เสียใจในภายหลังนะ!" เจี่ยนเทากล่าวอย่างดูถูก

"เสียใจในภายหลังงั้นเหรอ? น่าจะไม่ได้แล้วล่ะ เพราะว่าการแข่งขันของเราจบลงแล้ว" หลินหยางส่ายหัว

"จบแล้ว?" แววตาของเจี่ยนเทาประกายความโกรธ : "ไอ้เด็กบ้า แกล้อเล่นกับพวกเราหรือไง?"

"หมอเทวดาหลิน ท่านหมายความว่ายังไง?" อ้ายหร่านที่อยู่ข้างๆ ได้สังเกตเห็นถึงเงื่อนงำ จึงหันไปเอ่ยถาม

"ยัยหนู ดูท่าเพื่อนคนนี้ของคุณ จะเชื่อถือไม่ได้อย่างมากเลยนะ" อวี่เจิ้นเทียนส่ายหัว และกล่าวอย่างผิดหวัง

อ้ายหร่านไม่กล่าวอะไร เพียงแค่ก้มหน้าลง รู้สึกหงอยเหงาเล็กน้อย

แต่ในเวลานี้ ผู้เฒ่ารองที่อยู่ข้างๆ ก็ยกมือขึ้น ชี้ไปที่เจี่ยนเทาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ : "พี่.....พี่ใหญ่.....นั่น.....นั้น....."

อวี่เจิ้นเทียนมองเขม็ง : "เจ้าสอง แกทำอะไร?"

"พี่ใหญ่......เกรงว่า.....จะจบจริงๆ แล้ว....." ผู้เฒ่ารองอวี่สงบลงเล็กน้อย แต่ยังกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"อะไรนะ?"

อวี่เจิ้นเทียนตกตะลึง

แต่เจี่ยนเทากลับหมดความอดทน และกล่าวด้วยความโกรธ : "ไอ้เด็กบ้า ให้โอกาสแกแล้วแต่แกไม่เห็นประโยชน์ใช่ไหม? งั้นก็ดี เอาล่ะมาดูสิว่าฉันจะจัดการแกอย่างไร!"

พูดจบ เขาก็ต้องการจะสะบัดเข็มออกมา

แต่ในขณะที่กำลังจะยกแขน

กร๊วบ!

เสียงแปลกๆ ดังออกมาจากร่างของเขา จากนั้นคนทั้งคนก็ล้มลงไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่ได้ และล้มลงบนพื้นอย่างแรง......

ทันใดนั้น ทั้งห้องจัดเลี้ยงก็เงียบสงัด

ผู้คนมองดูสถานการณ์นี้อย่างตกตะลึง แต่ละคนอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก หัวใจ ลมหายใจแทบจะหยุดชะงัก

ในขณะนี้ในสมองของทุกคนมีอยู่ความคิดเดียว

เกิดอะไรขึ้น?

เมื่อมองไปที่คนตระกูลอวี่ แต่ละคนเหมือนกับไร้วิญญาณ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองเห็น

เข็มปราณไม่ได้คงอยู่ตลอด ไม่นานก็สลายไป แต่ประสิทธิผลของเข็มที่มีต่อร่างกายของเจี่ยนเทาไม่ได้หายไป

ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่รีบเดินเข้ามา และแทงเข็มให้เจี่ยนเทาสองสามเข็ม เจี่ยนเทาจึงค่อยๆ ฟื้น รีบคลานลุกขึ้นมา

เขาถลึงตาใส่ กัดฟันแน่น ยากที่จะยอมรับ คนยังมีความทึ่มทื่อเล็กน้อย

"มือเทพเจี่ยน จากผลลัพธ์ดูเหมือนว่าฉันจะชนะแล้วนะ" หลินหยางกล่าวอย่างเย็นชา : "ตอนนี้ คุณควรจะคุกเข่าขอโทษฉันแล้วใช่ไหม?"

คนตระกูลอวี่ได้ยินเช่นนั้น การแสดงออกก็ดูสลับซับซ้อน

ความสามารถนี้ของหลินหยาง เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้แล้วว่าศักยภาพนั้นมีความแข็งแกร่งกว่าเจี่ยนเทาแค่ไหน

ครั้งนี้ คนตระกูลอวี่ทุกๆ คนได้เห็นกับตาแล้ว!

แม้แต่อวี่เจิ้นเทียนก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ต้องทราบว่า ถึงแม้ว่าเจี่ยนเทาจะไม่ใช่ลูกศิษย์หัวกะทิของเซียนเก้าชีวิต แต่ถึงอย่างไรก็เป็นลูกศิษย์ในสำนัก ซึ่งต่ำกว่าลูกศิษย์หัวกะทิเพียงแค่ขึ้นเดียว

แต่หลินหยางสามารถโจมตีจนพ่ายแพ้ได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ เช่นนั้นหลินหยางมีสิทธิ์ที่จะเป็นยอดฝีมือในระดับขั้นลูกศิษย์หัวกะทิแล้ว

ถ้าให้เขาเป็นตัวแทนของตระกูลอวี่ไปเข้าร่วมการแข่งขันอวี่เจวี๋ย มีโอกาสสูงที่จะเข้ารอบยี่อันดับแรกในการแข่งขันอวี่เจวี๋ย!

ยี่สิบอันดับแรกของการแข่งขันอวี่เจวี๋ย!

นึกถึงตรงนี้แล้ว กำปั้นของอวี่เจิ้นเทียนก็อดไม่ได้ที่จะกำแน่นขึ้นมา.....