สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2634

“ผู้นำตระกูลอวี่! ทำไมคุณไม่พูด? ที่แท้คิดว่าผมไม่สู้คนนอกดินแดนคนนั้นใช่ไหม? ได้ ! งั้นผมไปก็จบ!”

เจี่ยนเทาโมโห หมุนตัวหมายจะออกไป

ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่เห็นสถานการณ์แบบนี้เลยรีบไปดึงเจี่ยนเทา พร้อมกับยิ้มพูดว่า“มือเทพเจี่ยน คุณพูดอะไรกัน? ตระกูลอวี่ของพวกเราเลือกคุณแล้ว จะเสียใจทีหลังได้ยังไง? คุณคิดมากไปแล้ว คุณอย่าโกรธเลย….”

เจี่ยนเทาเอามือไขว้หลัง ฝีเท้าหยุดนิ่งลงแต่กลับไม่สนใจผู้เฒ่าห้าเลย

ทุกคนรู้ เจี่ยนเทากำลังรอดูท่าทีของอวี่เจิ้นเทียน

ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่เห็นแบบนี้ เลยวิ่งไปข้างกายอวี่เจิ้นเทียน พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“พี่ใหญ่ มาถึงขนาดนี้แล้วพวกเราคิดมากไม่ได้อีกแล้วนะ ไอ้คนนั้นไปแล้ว ตามกลับมาไม่ได้ ถ้าพวกเราทำให้ท่านนี้ไม่พอใจไปอีกคน งั้นพวกเราจะไปหามือเทพที่ไหนมาเป็นตัวแทนร่วมการแข่งขัน?”

พอได้ยินคำนี้ อวี่เจิ้นเทียนเงยหน้าเล็กน้อย เหมือนจี้ใจ

แต่เวลานี้ จู่ๆผู้เฒ่ารองตระกูลอวี่ก็เดินมาข้างหน้า พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“พี่ใหญ่ ผมว่าที่เจี่ยนเทาช่วยครอบครัวเรา จะต้องมีอะไรแอบแฝง มีจุดมุ่งหมายแน่นอน กลับกันหลินหยางเพื่อนของเสี่ยวหร่าน แรงจูงใจในการช่วยเหลือเป็นเพียงไมตรีจิตเท่านั้น และบวกกับเขาเป็นคนที่มาจากนอกดินแดนดังนั้นจึงไม่มีข้อพิพาทที่ซับซ้อนมากมายในดินแดนแห่งความเงียบและความตายของเรา ในความคิดของผม ผมว่าส่งคนไปตามหลินหยางกลับมาดีกว่า จากนั้นเราก็พูดดีๆขอโทษเขา ผมว่าเขาเห็นแก่เสี่ยวหร่าน บางทีเขาอาจจะยกโทษให้เราและต่อสู้เพื่อครอบครัวของเราก็ได้! "

“พี่รอง นี่พี่พูดเพ้อเจ้อเหรอ! ฉีกหน้ากันไปแล้ว ยังจะไปตามคนกลับมา? นี่ไม่ใช่ไร้สาระเหรอ? อีกอย่างถ้าฝ่ายตรงข้ามไม่ตอบตกลง งั้นตระกูลอวี่ของพวกเราไม่ขายหน้าเหรอ? ถูกคนนอกดินแดนปฏิเสธ ยิ่งน่าอับอาย!”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่ขมวดคิ้วเป็นปมพูดขึ้น

“เจ้าห้า พวกคุณแค่ดูถูกคนนอกดินแดน แค่รู้สึกว่าคนนอกดินแดนจะทำให้คนของตระกูลอวี่ของพวกเราขายหน้าเท่านั้นเอง!”ผู้เฒ่ารองตระกูลอวี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เดินหน้าไม่คิดถอยหลัง! พี่ใหญ่ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว พี่ตัดสินใจเลย!”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่ขี้เกียจพูดไร้สาระ จึงไปให้อวี่เจิ้นเทียนตัดสินใจเลย

อวี่เจิ้นเทียนหลับตาลง คิดอยู่สักพักหนึ่ง

สายตาของคนตระกูลอวี่จับจ้องมองมาที่เขา

อ้ายหร่านเองก็มองอยู่เงียบๆ

คำพูดของคุณอารองเธอก็ได้ยิน เธอรู้สึกว่าทำอย่างที่คุณอารองบอก ยังจะมีความหวังอยู่บ้าง เมื่อสามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของหลินหยางที่มีต่อตระกูลอวี่ อย่างน้อยเธอกับหลินหยางก็ยังเป็นเพื่อนกันได้

แต่คำพูดที่ตามมาของอวี่เจิ้นเทียนทำให้ความหวังของอ้ายหร่านพังทลาย

“เดินหน้าไม่คิดถอยหลัง เจ้าห้าพูดถูก ฉันได้ตัดสินใจแล้ว ก็ไม่ควรเปลี่ยนแปลง”อวี่เจิ้นเทียนลืมตาขึ้น พูดช้าๆ

“พี่ใหญ่…..”ผู้เฒ่ารองอ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

อวี่เจิ้นเทียนยืดตัวขึ้น เดินไปทางเจี่ยนเทา ตามด้วยประสานมือคารวะ พูดว่า“มือเทพเจี่ยน โปรดระงับโทสะ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นแน่นอน ตระกูลอวี่ของผมเชิญคุณมาเป็นตัวแทน แน่นอนว่าไม่มีทางเปลี่ยนแปลง! ขอมือเทพอย่าได้เข้าใจผิดนะครับ”

แต่มองหาแล้วรอบหนึ่ง กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเสี่ยวหร่านเลย

“เสี่ยวหร่านล่ะ?”อวี่เจิ้นเทียนขมวดคิ้วเป็นปม ตะคอกถามขึ้น

ทุกคนถึงมองไป กลับไม่เห็นเงาอ้ายหร่าน จึงพากันงงงวย

“คุณหนูไปไหน?”

“ไม่แน่ใจ เมื่อกี้ก็ยังอยู่”

“แวบเดียวเผ่นไปไหนแล้ว?”

อวี่เจิ้นเทียนเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ รีบตะโกนว่า“เร็ว! รีบสั่งคนไปเอาตัวคุณหนูกลับมา! เร็วเข้า!”

“รับทราบ!”

ทุกคนกระโจนออกไปจากงานเลี้ยง