สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2636

ตระกูลอวี่

ผู้นำตระกูลอวี่เพิ่งจะต้อนรับเจี่ยนเทาเสร็จ

จู่ๆอ้ายหร่านก็หายไป ทำให้เจี่ยนเทาโมโหมากรู้สึกว่าอ้ายหร่านจงใจทำให้เขาขายหน้า

ตอนนี้ตระกูลอวี่เลือกเจี่ยนเทาแล้ว แน่นอนว่าจะต้องดูแลคนผู้นี้ดีๆ ด้วยเหตุนี้จึงปลอบใจและสัญญาว่าจะพาอ้ายหร่านกลับมาภายในสามวันนี้

พอเป็นแบบนี้ เจี่ยนเทาถึงได้ใจเย็นลง จากนั้นกลับไปที่ห้องพักด้วยร่างกายที่มีกลิ่นเหล้าตลบอบอวล

อวี่เจิ้นเทียนนั่งขมวดคิ้วเป็นปมเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ที่ศาลาในสวนดอกไม้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ถึงได้มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมา

คนผู้นั้นคือผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่!

“พี่ ตรวจสอบแล้ว”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่เดินเข้ามา และพูดขึ้น

“เด็กคนนั้นไปไหน?”อวี่เจิ้นเทียนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“จากที่ได้ยินคนนอกดินแดนพูดกัน เด็กคนนั้นเตรียมตัวจะเดินทางไปสำนักชิงเซวียนกับแซ่หลินนั่น”

“ไปสำนักชิงเซวียน?”อวี่เจิ้นเทียนสีหน้าตื่นตะลึง

“ใช่”

“สองคนนั้นวิ่งไปทำอะไรที่สำนักชิงเซวียน?”

“พี่ พี่ลืมแล้วเหรอ? เมื่อก่อนอ้ายหร่านเป็นลูกศิษย์ของสำนักชิงเซวียน แต่ถูกขับไล่ออกมาภายหลัง”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่พูดขึ้น

“เรื่องนี้ฉันรู้ดี ผู้นำสำนักชิงเซวียนเป็นอาจารย์ของเด็กน้อยนั่น แต่สำนักชิงเซวียนทำให้ตำหนักเทียนเสินไม่พอใจ เพื่อไม่ให้พวกอ้ายหร่านได้รับผลกระทบด้วย ผู้นำสำนักชิงเซวียนเลยขับไล่พวกเขาออกจากสำนัก”อวี่เจิ้นเทียนพูดขึ้น

“ไม่ผิด แต่ตอนนี้อันตรายของสำนักชิงเซวียนไม่ใช่ตำหนักเทียนเสิน พวกเขายังมีอันตรายภัยคุกคามที่น่ากลัวกว่าตำหนักเทียนเสินอีก”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่พูดขึ้น

“หืม?”

อวี่เจิ้นเทียนเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ถามว่า“หมายความว่ายังไง?”

“ได้ยินว่าปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ถูกใจภูเขาสำนักชิงเซวียนมาก รู้สึกว่าสถานที่นั้นฮวงจุ้ยดี อยากจะใช้สถานนั้นปรับร่างกายด้วยการอาบยาที่นั่น ดังนั้นเมื่อเดือนที่แล้ว นักปราชญ์เสวี่ยอี๋เลยออกคำสั่งไปยังสำนักชิงเซวียนว่าให้ผู้คนของสำนักชิงเซวียนย้ายออกจากภูเขาชิงเซวียนทันที ไม่อย่างนั้นจะฆ่าคนสำนักชิงเซวียนทั้งหมด เพื่อครอบครองภูเขา! "ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่พูดขึ้น

“อะไรนะ? ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋?”

อวี่เจิ้นเทียนสีหน้าเปลี่ยน พูดว่า“แต่นั่นเป็น….คนติดอันดับรายชื่อวายร้ายใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว วายร้ายนักปราชญ์เสวี่ยอู๋….”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่พยักหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว….

อวี่เจิ้นเทียนสีหน้าเคร่งขรึมอีกครั้ง เขาคิดอยู่สักพักหนึ่งถึงพูดว่า“ในเมื่อเป็นแบบนี้ รีบส่งคนไปเรียกยัยเด็กแสบนั่นกลับมา”

“ส่งคนไปเรียกแล้ว เด็กนั่นนิสัยโผงผาง ไม่ยอมกลับมา”

“ไม่ยอมกลับ? ถ้าถึงขั้นจะต้องมัดยังไงก็ต้องทำ ! สำนักชิงเซวียนนั่นมันเป็นอะไรกัน เธอยังไม่รู้อีกเหรอ? ตอนนี้สำนักชิงเซวียนไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว! เป็นสำนักที่ย่ำแย่ อีกอย่างสำนักชิงเซวียนยังทำให้ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ไม่พอใจอีก! เธอไม่เคยได้ยินชื่อปรมาจารย์เสวี่ยอู๋เหรอ? คนผู้นี้โหดเหี้ยมเลือดเย็นมาก! เธออยู่สำนักชิงเซวียนคืออยากจะเอาชีวิตทิ้งไว้นั่นเหรอ?”อวี่เจิ้นเทียนพูดด้วยความโมโห

“พี่อย่าเพิ่งโกรธ พี่วางใจ ผมจะรีบแจ้งคนที่ส่งไปว่าให้เอาเสี่ยวหร่านกลับมาให้ได้!”

“ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋อยู่ในรายชื่อวายร้าย แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงอันดับที่สิบ แต่คนไหนในรายชื่อไม่โหดร้ายและบนมือไม่มีชีวิตคนมากมายบ้าง? ในสายตาของพวกเขา ชีวิตมนุษย์คือขี้หมูราขี้หมาแห้ง ยัยเด็กคนนี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? บอกคนของพวกเราว่าถ้ายัยเด็กแสบนั่นยืนกรานไม่ยอมกลับ ส่งโลงศพให้สำนักชิงเซวียนแล้วให้พวกเขาเก็บศพเอง!!"

“คือ….”

“รีบไป!”

“ได้….ได้…”

หลินหยางกับอ้ายหร่านรีบเดินไปทางสำนักชิงเซวียน

เพราะสภาพแวดล้อมของดินแดน รถเลยขับเข้าไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นเลยต้องอาศัยเดินเท้าและม้า

แม้ว่าม้าที่นี่จะกินสมุนไพรจิตวิญญาณ แต่พวกมันก็แข็งแกร่งมากและสามารถเดินทางได้หลายพันไมล์ต่อวัน แต่ถ้ามีเรื่องด่วนพวกมันจะเดินเร็วขึ้นด้วยขาของพวกมันเอง

“คิดไม่ถึงว่าสำนักชิงเซวียนของคุณจะมีเรื่องราวมากมายแบบนี้?”

ระหว่างเดินทาง หลินหยางได้ฟังที่อ้ายหร่านแนะนำสำนักชิงเซวียน และพอจะรู้แล้วว่าหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้สำนักชิงเซวียนประสบกับปัญหาใหญ่ หลินหยางเลยอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น

“ครั้งนี้เกรงว่าสำนักชิงเซวียนจะต้องแตกพ่ายแล้วล่ะ”

อ้ายหร่านส่ายหน้าพูด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเปล่าเปลี่ยว

“ยังไง? ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋นั่นเก่งมากเหรอครับ?”หลินหยางถามขึ้น

“พี่หนานเฟิง ไม่เจอกันนานเลย”อ้ายหร่านพูดขึ้น

“ไม่ใช่….น้องอ้ายหร่าน เธอไม่ใช่กลับไปแล้วเหรอ? ทำไมถึงกลับมาอีก? รีบไปๆ รีบกลับไปที่บ้านเธอซะ ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ รีบไป!”

ลูกศิษย์คนนั้นรีบร้อน บอกปัดอ้ายหร่านไม่หยุด คิดไม่ถึงว่าอยากจะให้เธอรีบลงจากภูเขาไป

“ศิษย์พี่หนานเฟิง! รอก่อน รอเดี๋ยว…”อ้ายหร่านจนปัญญารีบพูดขึ้น

“รออะไรล่ะ? เธอรู้ไหมว่าสำนักชิงเซวียนของพวกเราลำบากแล้ว? เธอรีบกลับไปเถอะ อยู่ที่นี่อันตรายมาก”ลูกศิษย์คนนั้นรีบพูดขึ้น

“ฉันรู้ ก็ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องของปรมาจารย์เสวี่ยอู๋เหรอ ฉันได้ยินตั้งนานแล้ว!”

“เธอได้ยินแล้วยังกล้ามา?”

“รุ่นพี่ ฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องจะคุยกับท่านอาจารย์ รอถามเสร็จฉันก็จะกลับ”อ้ายหร่านพูดอธิบาย

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ แต่เธอรู้ว่าตัวเองอยู่ก็ไม่มีประโยชน์ ช่วยเหลืออะไรไม่ได้

ความเป็นจริงหนึ่งเดือนก่อนหน้าหลังจากรู้เรื่อง เธอได้เขียนจดหมายมาบอกท่านอาจารย์กับลูกศิษย์ให้ละทิ้งภูเขาชิงเซวียน ถอยออกจากที่นี่

แต่ผู้นำสำนักชิงเซวียนไม่ยอมไป เขาไล่กระจายลูกศิษย์กลุ่มใหญ่ให้หนีออกไป หมายจะเฝ้าภูเขาคนเดียว อยากจะรักษาเกียรติสุดท้ายของสำนักชิงเซวียนไว้ ต่อต้านกับนักปราชญ์เสวี่ยอู๋เป็นครั้งสุดท้าย

ถึงแม้นี่จะเป็นการฆ่าตัวตายอย่างไม่ต้องสงสัยก็ตาม

แต่เขาไม่ลังเลใจ

หลายคนต่างไม่เห็นด้วย หลายคนเกลี้ยกล่อม แต่กลับไม่มีประโยชน์

อ้ายหร่านรู้นิสัยของอาจารย์ตัวเอง ก็ทำได้เพียงปล่อยวาง

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ถ้าพวกเธออยากเจอท่านอาจารย์ งั้นฉันจะพาไป แต่ศิษย์น้องอย่าอยู่นานนะ วันที่นักปราชญ์เสวี่ยอู๋กำหนดครบแล้ว ตอนนี้เขามาที่นี่ได้ตลอดเวลา ถ้าเขามา งั้นก็แย่เลย!”ลูกศิษย์คนนั้นพูดอย่างอึมครึม

“สบายใจได้ศิษย์พี่ พวกเราไม่อยู่นานหรอก”อ้ายหร่านพยักหน้า

“งั้นก็ดี พวกเธอตามฉันมาเลย!”

พูดจบ ศิษย์พี่หนานเฟิงก็เดินนำหน้าพาหลินหยางกับอ้ายหร่านไปเจอผู้นำสำนักชิงเซวียน