สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2672

ฉากนั้นเงียบและได้ยินเสียงเข็มร่วงหล่น

ทุกคนตกตะลึง จ้องมองอย่างงุนงงไปยังหญิงสาวในรถเข็นที่ยกมือขึ้น

แม้แต่ตัวหญิงสาวเองก็ยังตะลึงงัน

ฉันเป็นอัมพาตนี่นา?

ไม่ใช่ว่าฉัน....ฉันขยับแขนขาไม่ได้เหรอ?

แล้วทำไม

ฉีสุ่ยเยว่เบิกตากว้าง ครุ่นคิดด้วยความงุนงง จิตใจของเธอว่างเปล่า

แน่นอนว่าไม่มีอะไรน่าตกใจไปกว่าหลาวยิง

เดิมทีคิดว่าแค่ฝ่ามือเดียวก็จะจบลง แต่ไม่คิดว่าจะถูกจับได้ และคนที่รับการโจมตีของตนก็คือผู้ชายที่เป็นอัมพาตคนนี้จริงๆ!

เขารู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น

แต่ท้ายที่สุดแล้ว หลาวยิงก็คือหลาวยิง คนที่สามารถเติมเต็มตำแหน่งเจ็ดอัจฉริยะแทนงฉีสุ่ยเยว่ จะเป็นเพียงคนธรรมดาที่ได้อย่างไร

ด้วยเสียงคำราม เขาเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างสูญเปล่าและเขย่าฉีสุ่ยเยว่อย่างรุนแรง

บูม!

บูม!

บูม!

วงกลมแล้ววงเล่าของก๊าซพิษที่น่าสะพรึงกลัวปะทุออกมาจากฝ่ามือนั้น ราวกับว่าจะฉีกทุกสิ่งออกจากกัน ร่างกายทั้งหมดของ ฉีสุ่ยเยว่ถูกห่อหุ้มด้วยก๊าซพิษ

แต่หลังจากที่ก๊าซพิษสลายไป ฉีสุ่ยเยว่ก็ปลอดภัยดี

ฝ่ามือพิษที่ฟาดใส่ร่างของเขาแทบจะขยับต่อไปไม่ได้...

อวัยวะภายในของ หลาวยิงดูเหมือนจะสั่นเทา และเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น

แม้ว่าจะใช้พลังทั้งหมดของเขา ก็ไม่สามารถกระแทกฉีสุ่ยเยว่กลับได้?

เขาไม่ได้เลื่อนรถเข็นเข้าไปใต้ก้นของคู่ต่อสู้ด้วยซ้ำ!

เกิดอะไรขึ้นกับฉีสุ่ยเยว่?

ในขณะที่หลาวยิงกำลังตกใจ ฉีสุ่ยเยว่ซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นก็ลุกขึ้นยืนและชกหลาวยิงอย่างแรงที่หน้าอก

บูม!

หลาวยิงไม่ทันตั้งตัวและถูกชกจนตัวปลิวไปทันที ร่วงลงสู่พื้นอย่างแรงและไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

เมื่อมองแวบแรก เข็มปราน 5 เล่ม เจาะเข้าที่หน้าอกของ หลาวยิงซึ่งทั้งหมดโดนจุดสำคัญ เข็มปรานผนึกเลือด ทำลายเส้นเลือดลมปรานของเขา และทำให้เขาสูญเสียพลังการต่อสู้ส่วนใหญ่ไป!

หมัดนี้ยังปิดฉากการต่อสู้ระหว่างทั้งสองได้อย่างสมบูรณ์!

“หลาวยิง!”

"นายท่านราว!"

“ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันควรเป็นความดีความของของคุณหลิน เมื่อกี้เขาป้อนยาอายุวัฒนะให้ฉัน บางทียาอายุวัฒนะนั้นอาจรักษาฉันได้!”

ฉีสุ่ยเยว่นึกถึงบางสิ่งและพูดอย่างรวดเร็ว จากนั้นมองไปที่หลินหยางด้วยสายตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความขอบคุณ

"คุณหลิน! ขอบคุณมาก! จ้งคุนเคยทำให้ขุ่นเคืองมาก่อน แต่คุณหลินไม่ใส่ใจถือสาเรื่องเล็กน้อย และยังช่วยรักษาหญิงสาว นี่เป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ และหุบเขาฉีเฟิงจะไม่มีวันลืมพระคุณ!"

ฉีจ้งคุนรีบไปข้างหน้า จับมือของเขาและโค้งคำนับ เอวของเขางอเก้าสิบองศา

ถ้าเขาไม่ได้เป็นเจ้าหุบเขาฉีเฟิง และมีคนนับไม่ถ้วนยืนอยู่รอบ ๆ เขาคงคุกเข่าลงกราบหลินหยางไปแล้ว

เมื่อคนรอบข้างได้ยินก็นึกขึ้นได้

พวกเขายังเห็นหลินหยางป้อนยาให้ฉีสุ่ยเยว่ ก่อนหน้านี้ และพวกเขาคิดว่ามันเป็นยาแก้ปวดและยารักษาอัมพาตบางชนิด แต่เมื่อกี้นี้ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่ยาสำหรับฉีสุ่ยเยว่

แต่ หลินหยางส่ายหัวและพูดเบาๆ ว่า"คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน และคุณไม่จำเป็นต้องมีความสุขมากเกินไป ยาที่ฉันให้คุณฉีสุ่ยเยว่ เป็นเพียงเพื่อชะลอการบาดเจ็บของเธอและยับยั้งสารพิษในร่างกายของเธอ ยานี้ไม่ใช่ว่ารักษษหายสนิท ดังนั้นฉันคิดว่าอีกนาทีหนึ่ง คุณฉีสุ่ยเยว่ก็จะกลับมาเป็นอัมพาตอีกครั้ง ฉันแนะนำให้คุณฉีสุ่ยเยว่รีบไปนั่งรถเข็นโดยเร็ว ก่อนที่ฤทธิ์ของยาจะหมดลง แล้วจะล้มลงไปคงไม่ดีนัก"

"อย่างนั้นเหรอ"

จู่ๆ ตระกูลฉีก็ตระหนักได้ และทุกคนดูผิดหวังอย่างมาก

ดูเหมือนว่าเป็นโอกาสที่น่ายินดี

แต่ผู้เฒ่ารองฉีและฉีจ้งคุนก็ยังคงมีความสุขมาก

แม้ว่ายาอายุวัฒนะที่ได้รับจากหลินหยางจะไม่สามารถรักษาฉีสุ่ยเยว่ ได้ แต่ก็สามารถทำให้เคลื่อนไหวได้ ซึ่งหมายความว่าหลินหยางรู้จักอาการบาดเจ็บของฉีสุ่ยเยว่เป็นอย่างดี และเป็นไปได้ที่จะรักษาได้!

สิ่งนี้ทำให้ ฉีจ้งคุนและคนอื่นๆ มีความหวัง!