สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2683

"เห็นกันแล้วใช่ไหม?"

ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งพร้อมกับจ้องมองเข้าไปในเขาวงกตอย่างจดจ่อ

"ผู้นำ ไม่แน่อาจเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้!" คนที่อยู่ข้างๆ รีบกล่าว

"บังเอิญ? ฉันคิดว่าไม่ใช่ เขาสามารถกำจัดเข็มนกเหยี่ยวของหุบเขาเราได้โดยง่ายดายและเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น เรื่องนี้คนธรรมดาสามารถทำได้อย่างนั้นเหรอ?" ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่กล่าวอย่างเย็นชา

"ผู้นำ เขาต้องแอบศึกษาทักษะเฉาพของหุบเขาเราแน่ๆ! เขาสมควรตาย!" ผู้พิทักษ์มังกรที่อยู่ข้างๆ กล่าวอย่างเยือกเย็น

อันที่จริงเขาเองก็พอคาดเดาได้ว่าหลินหยางอาจรู้ทักษะวิชาเข็มนกเหยี่ยวจึงสามารถทำให้เขากำจัดออกได้ แต่นี่เป็นเพียงความคิดและมีความเป็นไปได้น้อยมาก เขาไม่คิดว่าหลินหยางจะมีพรสวรรค์อันน่าทึ่งมากขนาดนี้

"เขาสมควรตาย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม คอยดูว่าหลาวยิงจะจัดการเขายังไงต่อ!"

ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่กล่าวเสียงแหบแห้งและเผยให้เห็นความโกรธแค้นในดวงตา

ไม่ว่าเขาจะแอบเรียนหรือว่าเพราะพรสวรรค์อันน่าทึ่ง ถึงอย่างไรเสียเขาคนนี้ก็สมควรต้องตาย

ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่ไม่ใช่คนที่มีจิตใจดี

หลินหยางได้ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหุบเขาจ้งหลงกู่แล้ว ฉะนั้นพวกเขาจำเป็นต้องกำจัดเขาอย่างถึงที่สุด

"ผู้นำวางใจได้ เขาคนนี้ต้องตาย ในการแข่งขันครั้งนี้ หลาวยิงจะต้องเป็นฝ่ายชนะ คุณอย่าลืมสิว่าเขาได้ถือไพ่ไม้ตายสำคัญของเราไว้!" ผู้อาวุโสที่อยู่ข้างๆ กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ไพ่ไม้ตายเก็บไว้ใช้ตอนสุดท้าย ทางที่ดีคือเก็บไว้ใช้กับตระกูลเสินกงคนนั้น อย่าเอามาใช้ให้เปล่าประโยชน์กับคนต่ำต้อยไร้ค่าแบบนี้เลย!" ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่กล่าว

เมื่อคนข้างๆ ได้ยินก็รีบก้มหน้าลง

"ครับ ผู้นำพูดถูก!"

ทุกคนต่างมองเข้าไปในเขาวงกต

คนของหุบเขาฉีเฟิงเองก็ร้อนใจมากเช่นกัน

"เจ้าหุบเขา ผมจะไปหาคนของหุบเขาจ้งหลงกู่เดี๋ยวนี้เพื่อให้พวกเขาคิดหาวิธีติดต่อกับหลาวยิงที่อยู่ในเขาวงกตให้ได้ เพื่อให้หลาวยิงปล่อยคุณชายไปสักครั้ง!"

ผู้คนของหุบเขาฉีเฟิงต่างร้อนใจอย่างมากพร้อมกับเดินเข้าไปพูดกับฉีจ้งคุน

"อย่าเสียเวลาเลย เขาวงกตได้แยกออกจากที่นี่แล้วและคนนอกไม่มีทางติดต่อกับคนข้างในได้ อีกอย่างคนของหุบเขาจ้งหลงกู่ไม่มีทางสนใจอะไรพวกเราหรอก" ฉีจ้งคุนกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"แต่..."

คนของตระกูลฉีต่างทำหน้าเศร้าและแสดงถึงความกังวลใจ

ฉีหยางตกอยู่ในเงื้อมมือของหลาวยิงแบบนี้ จะต้องเป็นอันตรายอย่างมากแน่

"คุณพ่อ ตอนนี้คงต้องรอดูว่าคุณหลินหยางจะช่วยพี่ชายได้ไหม"

ฉีสุ่ยซินแสดงสีหน้าซีดเผือดและเธอเองก็รู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก

ตอนนี้เธอทำได้เพียงโยนความคาดหวังทั้งหมดไว้กับหลินหยาง

แต่เธอเองก็รู้ดีว่าไม่มีทางจัดการกับหลาวยิงได้อย่างง่ายดายแน่นอน

หุบเขาจ้งหลงกู่จะต้องลงมือด้วยไม้เด็ดไม้ตาย

หวังเพียงหลาวยิงจะพลาดโอกาสให้กับศัตรูและหลินหยางก็มีโอกาสจัดการกับเขาได้

ฉีสุ่ยเยว่ถอนหายใจและได้แต่ภาวนา

สำนักชิงเซวียนและคนของวิหารหยุนเซียวเองก็ต่างสับสนงุนงงอย่างมาก

พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน แต่จากเท่าที่เห็นดูเหมือนว่าหลินหยางและฉู่ชิวพร้อมกับคนอื่นๆ จะรวมกลุ่มกัน และดูเหมือนว่าหลินหยางยังคงพยายามหาพรรคพวกเข้ามาอยู่กับตัวเอง

เป็นเรื่องที่น่าแปลกประหลาดอย่างมาก

อ้ายหร่านคอยจับจ้องไปที่หลินหยางและขมวดคิ้วเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไร

ขณะนี้เอง น้ำเสียงที่ดังแสบแก้วหูก็ดังขึ้น

"คุณอ้ายหร่าน คุณคงคาดหวังว่าเจ้าหมอนั่นต้องสู้กับหลาวยิงได้ใช่ไหม? ?"

อ้ายหร่านตกใจและหันไปมอง

คนที่เดินเข้ามาคือเจี่ยนเทา!

"มือเทพเจี่ยน มีธุระอะไรหรือเปล่า?" อ้ายหร่านแสดงความเกลียดชังและกล่าวออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

"ฮึ คุณอ้ายหร่าน คุณเก็บความรู้สึกได้ดีมาก แต่ผมคิดว่าคุณคงไม่รู้สินะว่าเจ้าหมอนั่นไม่มีทางรอดแน่!" เจี่ยนเทาหัวเราะชอบใจ

สีหน้าของอ้ายหร่านเปลี่ยนไป "คุณหมายความว่ายังไง?"

"ทำไม? คุณอ้ายหร่าน คุณไม่รู้อะไรเลยเหรอ? ผมได้ยินมาว่าครั้งนี้หุบเขาจ้งหลงกู่ได้มองสมบัติล้ำค่าอย่างหนามมังกรจ้งหลงให้กับหลาวยิงแล้ว! ! คุณคิดว่าเจ้าหมอนั่นจะรับมือกับหนามมังกรจ้งหลงได้อย่างนั้นเหรอ?" เจี่ยนเทาหัวเราะเสียงดัง

เมื่อพูดจบสีหน้าของอ้ายหร่านก็ซีดเผือดพร้อมกับหันไปมองในเขาวงกตด้วยความตื่นตระหนก

ผู้นำสำนักชิงเซวียนที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินเข้าก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปเช่นกัน

"หนามมังกรจ้งหลง? เป็นไปได้ยังไง? สิ่งนี้ไม่ใช่สมบัติสืบทอดของพวกเขาหรอกเหรอ? หุบเขาจ้งหลงกู่ได้ออกกฏว่ามีเพียงผู้นำเท่านั้นที่สามารถครอบครองสิ่งนี้ได้! ทำไม...หลาวยิงถึงได้สิ่งนี้ไปครอง?" ผู้นำสำนักชิงเซวียนหันไปถามเจี่ยนเทาทันที

เขาจะผ่านไปได้หรือไม่นั้นก็ยากที่จะคาดเดา!

เวลานี้ หลาวยิงได้เริ่มลงมืออีกครั้ง

จากนั้นก็เห็นเขายกมือทั้งสองขึ้นและเข็มเงินรูปดาวจำนวนมากก็ลอยขึ้นมาปรากฏขึ้นระหว่างกลางฝ่ามือของเขา จากนั้นเขาก็ผลักออกไปข้างหน้า

ควับ!

เข็มเงินพุ่งออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้พวกมันไม่ได้พุ่งมาเพื่อฆ่าหลินหยาง แต่วนเวียนอยู่รอบตัวเขาและในที่สุดก็เจาะร่างกายของหลินหยาง

"หนามพลังปราณ?"

หลินหยางขมวดคิ้วและเข้าใจเจตนาของหลาวยิงทันที

เขาใช้เข็มพลังงานกับหลินหยางโดยตั้งใจที่จะใช้เข็มเงินเพื่อรบกวนพลังงานของหลินหยาง เพื่อที่เขาจะได้ไม่มีที่ว่างในการกระตุ้นการเคลื่อนไหวของเขา!

หลินหยางรีบเอื้อมมือไปดึงออก

เมื่อเห็นเช่นนี้หลาวยิงก็รีบพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โจมตีและจัดการหลินหยางด้วยฝ่ามือของเขาราวกับพายุ

ฝ่ามือแต่ละข้างมีสารพิษนับหมื่นชนิดซึ่งน่ากลัวอย่างยิ่ง

เขาไม่ต้องการให้หลินหยางมีโอกาสดึงเข็มออก

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินหยางก็เลิกดึงเข็มออกและยกฝ่ามือขึ้นเพื่อต่อต้านอย่างบ้าคลั่ง

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม....

ทั้งสองประสานมือกัน และแรงปะทะแต่ละครั้งทำให้เกิดหมอกพิษขนาดใหญ่กระเด็นออกมา

คนรอบข้างต่างรีบถอยห่างโดยไม่กล้าเข้าใกล้แม้แต่นิดเดียว

การสัมผัสพิษเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะฆ่าพวกเขาได้

หลังจากสู้กันแบบนี้อยู่ระยะหนึ่ง ทั้งสองฝ่ายก็แยกจากกันทันที

ฝ่ามือของพวกเขาที่เผชิญหน้ากันได้ปรากฏเป็นหมอกพิษหนาทึบขึ้น หมอกพิษกัดกร่อนพื้นดิน แม้กระทั่งกำแพงและผนังก็เกิดการแตกร้าวสึกกร่อน จินตนาการได้ว่าหมอกพิษเหล่านี้น่ากลัวมากเพียงใด

หลินหยางขมวดคิ้วพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นและตรวจดู จากนั้นก็เห็นว่าฝ่ามือของเขามีสีดำสนิท เห็นได้ชัดว่าถูกพิษเข้า

ในทางกลับกัน หลาวยิงกลับยืนอยู่ในระยะไกลราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขามองลงมาที่หลินหยางด้วยความภาคภูมิใจ

"คุณไม่มีทางเอาชนะผมได้ เพราะช่องว่างระหว่างคุณกับผมนั้นมากเกินไป! ผมเป็นถึงอัจฉริยะ! และคุณ! คุณเป็นใครก็ไม่รู้!" หลาวยิงกล่าวอย่างเฉยเมยโดยเอามือไพล่หลัง