สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2696

“การแข่งรอบที่สองคืออะไร?”

เมื่อมองไปที่วงแหวนหลายสิบวงที่โผล่ขึ้นมาในพื้นที่โล่ง เขาตกใจเล็กน้อยและถามด้วยความสับสน

“การต่อสู้ครั้งที่สองคือการต่อสู้แบบต่อเนื่องกัน!” อ้ายหร่านอธิบาย

“การต่อสู้แบบต่อเนื่อง?”

"ใช่ สังเวียนศิลปะการต่อสู้สี่แห่งถูกแบ่งเป็นกลุ่ม ผู้เข้าแข่งขันในสังเวียนทั้งสี่จะต่อสู้เป็นรายบุคคลก่อน จากนั้นผู้ชนะจะแข่งขันกับผู้ชนะของอีกสังเวียน ผู้เข้าแข่งขันจะต้องชนะสามเกมก่อนที่จะเข้าสู่รอบต่อไปของการแข่งขันได้..”

“ดูเหมือนง่ายทีเดียว” หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม

"มันไม่ง่ายอย่างที่คิด! ความรุนแรงของการต่อสู้ติดต่อกันสามครั้งนั้นสูงมาก และมันง่ายมากที่จะหักกำลังกายของเจ้าในระหว่างการต่อสู้ ดังนั้นเจ้าจึงไม่สามารถรับมือกับการต่อสู้ครั้งต่อไปได้ เพราะเจ้าจะไม่มีเวลาที่จะพัก หากเจ้าได้อันดับหนึ่งเพื่อชัยชนะในกลุ่ม เจ้าก็จะต้องต่อสู้กับผู้ชนะในกลุ่มต่อไปทันที และหากเจ้าชนะในสังเวียนต่อมาอีก ก็จะต้องต่อสู้กับผู้ชนะของกลุ่มต่อไปทันที เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆเจ้าถึงจะชนะเท่านั้น!”

“แล้วถ้าการต่อสู้ในสนามที่สองยังไม่จบล่ะ? ข้าก็ต้องขึ้นไปด้วยงั้นเหรอ?”

“เจ้าก็ต้องคอยอยู่ข้างๆ หากเป็นเช่นนี้ เจ้าก็จะถือโอกาสนี้พักผ่อนและฟื้นฟูพละกำลังสักหน่อย”

"นั่นก็ไม่เลว"

"เจ้าไม่เคยคิดบ้างว่า ถ้าการต่อสู้ของเจ้ายังไม่จบ และผู้ชนะของกลุ่มที่สองกำลังรอคุณอยู่ แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?" อ้ายหร่านจ้องที่เขาและพูดอย่างจริงจัง "ในกรณีนั้น ต่อให้เจ้าชนะ ก็จะไม่มีเวลาพักผ่อน

ทันทีที่เจ้าเสร็จสิ้นการต่อสู้ ผู้ชนะของกลุ่มที่สองจะขึ้นมาบนเวทีเพื่อท้าทายเจ้าทันทีและเจ้าจะไม่มีแม้แต่โอกาสจะหายใจ สถานการณ์การต่อสู้ดังกล่าวหลีกเลี่ยงไม่ได้ และโอกาสที่จะแพ้ก็มีสูงมากเช่นกัน ดังนั้นเจ้าไม่ควรหาทางเอาชนะคู่ต่อสู้ของเจ้าเท่านั้น แต่ยังต้องต่อสู้อย่างรวดเร็วและตัดสินใจอย่างรวดเร็วด้วย เพื่อที่เจ้าจะได้ได้เปรียบในการต่อสู้ครั้งต่อไป! เข้าใจไหม? "

“นี่ก็ต้องแข่งเหรอ?”

หลินหยางรู้สึกประหลาดใจมาก

"ความโหดร้ายของการแข่งขันใหญ่รอบที่สองจะไม่มีวันด้อยไปกว่าเขาวงกตรอบแรก! เพราะทุกคนต่างก็ต้องการที่จะแข่งกัน ดังนั้นหลังจากขึ้นเวทีแล้ว พวกเขาจะออกไปอย่างเต็มที่และพยายามให้ดีที่สุด! ครั้งที่สอง รอบการแข่งขันใหญ่จะต้องมีคนตายอีกกลุ่มใหญ่อย่างแน่นอน” อ้ายหร่านพูด

หลินหยาง พยักหน้าอย่างเงียบ ๆ

ในเวลานี้ชายชราในศาลาพูด

"ทุกคนโปรดเงียบ!"

ฉากดุเดือดเงียบลงทันที

สายตานับไม่ถ้วนจับจ้องไปที่ชายชรา

"เราจะสุ่มเลือกผู้เข้าแข่งขัน 40 คนจากผู้เข้าแข่งขัน 400 คนที่ก้าวเข้าสู่ 20 เวทีในทิศเหนือเพื่อแข่งขัน แปดคนในสี่เวทีจะถูกใช้เป็นกลุ่มเพื่อดำเนินการดวลแบบแพ้คัดออก ในที่สุดหนึ่งในแปด ผู้เข้าแข่งขันจะได้เลื่อนขั้นสู่รอบชิงชนะเลิศโดเมนสุดท้าย!"

"โปรดสังเกตวงแหวนหมายเลข 1 ถึง 20 วงแหวนเหล่านี้กำลังจะสร้างตัวเลขสองชุด ตัวเลขเหล่านี้เป็นหมายเลขของผู้แข่งขันที่ต้องการแข่งขันบนเวที ผู้เล่นที่มีหมายเลขของตนเอง โปรดไปที่เวทีเพื่อ ดวลกันทันที ไม่มีการจำกัดเวลาการแข่งขันจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะสู้ไม่ได้จนกว่าจะยอมแพ้!"

“ทุกคน มีคำถามอะไรไหม?”

ชายชราตะโกน

"ใช่ ความแข็งแกร่งของคนกลุ่มนี้บนเวทีนั้นไม่แข็งแกร่ง หากเจ้าอยู่บนเวที ด้วยความแข็งแกร่งของหมอเทวดาหลิน เจ้าจะก้าวไปข้างหน้าได้อย่างง่ายดาย!"

“เข้าใจแล้ว” หลินหยางพยักหน้า

"คุณหนูอ้ายหร่าน สิ่งที่คุณคาดหวังไม่ควรเป็นเช่นนี้ แต่เราไม่พบคนอย่างเสินกงชางหรือเหวยหว่อมิ่ง ไม่อย่างนั้น การพ่ายแพ้ไม่น่ากลัว แต่เกรงว่าจะสูญเสียชีวิตของเรา!"

เสียงหัวเราะที่ไม่แยแสมา

ผู้คนหันศีรษะไปมอง และฉู่ชิวกำลังเดินอยู่

จางฉียังคงตามหลังเขาเหมือนเดิม

ไม่ไกล ฉีหยางผลักฉี ก็มาถึงเช่นกัน

“อะไรนะ ทำไมคุณถึงไม่เตรียมการในส่วนพักผ่อนของคุณล่ะ” หลินหยาง ถามด้วยรอยยิ้ม

“สิ่งที่ต้องปรับเกือบถูกปรับแล้ว ไม่มีอะไรต้องเตรียมสำหรับการต่อสู้ ข้าไม่มีอะไรทำ ฉันเลยมาดู” ฉู่ชิวยิ้ม

"แล้วเจ้าล่ะ? ข้าคิดว่าอาการบาดเจ็บของฉีหยางจะไม่รักษาสักพัก แล้วทำไมคุณยังเที่ยวเตร่อยู่" หลินหยางมองไปที่คนของหุบเขาฉีเฟิง

"คุณหลิน ฉันมาที่นี่เพื่อบอกคุณว่าหุบเขาฉีเฟิงของเรากำลังจะขอให้ใครสักคนดูแลคุณในนัดต่อไป เพื่อที่ฉันจะได้พบคุณ เพื่อให้คุณก้าวหน้าได้อย่างราบรื่น" ฉีหนาง กล่าวอย่างขมขื่น .

“อะไรนะ?” หลินหยางตกตะลึง