สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 27

เขาถึงขั้นไปนั่งลงบนเก้าอี้แล้วหยิบไวน์ขึ้นมาดื่มโดยไม่สนใจคนที่อยู่รอบข้าง หลังจากนั้นยื่นมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบกระดาษที่ถูกพับไว้ออกมาสองสามแผ่นวางลงบนโต๊ะ

เสียงหัวเราะโดยรอบเริ่มเบาลง

"นี่มันอะไร?"

มีคนทนไม่ไหวถามขึ้น

"หนังสือยกเลิกสัญญา" หลินหยางดื่มไวน์แล้วพูด "ขอเพียงแค่พวกคุณเซ็นชื่อลงบนสัญญาฉบับนี้ โครงการเขตชิงซานก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกคุณอีก"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ มีผู้คนมากมายที่หลุดหัวเราะออกมาอีกครั้ง

มีบางคนถึงขั้นใช้สายตาที่กำลังมองคนปัญญาอ่อนมองหลินหยาง

"เอาไปเอามา ดูเหมือนคนคนนี้จะเป็นคนบ้า" มีผู้ชายที่สวมชุดสูทอิตาลีคนหนึ่งส่ายหัวแล้วพูด

"คุณชายหม่า อย่าเสียเวลากับคนแบบนี้เลย โยนมันออกไปเถอะ!" ชายวัยกลางคนที่มีท่าทางอวบอ้วนเล็กน้อยคนหนึ่งพูดขึ้น

คราวนี้แม้แต่ซูเหยียนก็เริ่มทำสีหน้าไม่เข้าใจ

เธอมองไปทางหลินหยาง ในแววตาเต็มไปด้วยความลำบากใจ

"คุณย่า หมอนี่คงจะไม่ได้เป็นบ้าเพราะได้รับผลกระทบต่อจิตใจมากเกินไปหรอกมั้ง?" ซูเหม่ยซินเดินตรงเข้ามา พูดกับคุณนายซูอย่างระมัดระวัง

"บ้าไปแล้วก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา หลังจากผ่านพ้นวันนี้ เสี่ยวเหยียนก็จะกลายเป็นคนของตระกูลหม่า ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหลินหยางอีก หลินหยางจะต้องไสหัวออกจากบ้านของเสี่ยวเหยียนวัยนี้!" คุณนายซูพูด

"เหอเหอ พูดมาก็ใช่"

"ตั้งแต่วันนี้ หม่าฟงก็จะกลายเป็นน้องเขยของผมแล้ว"

"หนึ่งในสี่คุณชายเจียงเฉินเป็นน้องเขยของฉัน ว้าว…แค่คิดก็มีความสุขแล้ว"

"วันที่สวยงามของตระกูลซูกำลังจะมาถึงแล้ว ฮ่าฮ่า…"

คนของตระกูลซูคาดหวังด้วยความตื่นเต้น

ในมุมมองของพวกเขา พวกเขาได้อาศัยร่มเงาของต้นไม้ใหญ่อย่างตระกูลหม่าสำเร็จแล้ว

อนาคตที่สวยงามกำลังอ้าแขนรอพวกเขา

คุณชายหม่าก็ได้ยินคำพูดของคนตระกูลซูเหมือนกัน

มุมปากของเขากระตุกขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูถูก คิดในใจ

"ไอ้พวกปัญญาอ่อน ฉันก็แค่อยากสนุกกับซูเหยียนก็เท่านั้น คิดว่าฉันจะแต่งงานกับซูเหยียนจริงหรอ? เหอเหอ ผู้หญิงที่เคยแต่งงานแล้วจะมาเป็นเมียของฉันได้ยังไง? ไร้สาระสิ้นดี!"

แน่นอน คำพูดพวกนี้เขาไม่สามารถพูดออกมาได้ อย่างไรก็ตามผู้หญิงยังไม่ได้มาอยู่ในมือของเขา

เขาหรี่ตาลงแล้วพูดกับหลินหยาง "คุณถึงขั้นเตรียมสัญญาแบบนี้มาเองเลยเหรอ หลินหยาง คุณคงจะไม่ได้ตั้งใจมายกเลิกสัญญากับทุกคนใช่หรือเปล่า?"

"ใช่แล้ว" หลินหยางพยักหน้า

"ฮ่าฮ่าฮ่า…"

เสียงหัวเราะยิ่งรุนแรงมากขึ้น

หลินหยางจะไปมีสัญญาแบบนี้อยู่ในมือได้ยังไง? เห็นได้ชัดว่าสัญญาที่อยู่ในมือของเขาเป็นของปลอม!

ไม่ว่าใครก็ต้องคิดแบบนี้

"ได้ได้ได้ ผมเซ็น ผมเซ็น!"

มีผู้ชายหัวล้านคนหนึ่งหัวเราะฮ่าฮ่าแล้วเดินออกมา เขาหยิบปากกาที่วางอยู่ด้านข้างของหลินหยางขึ้นมาเซ็นชื่อของตัวเองอย่างให้ความร่วมมือ หลังจากนั้นยิ้มแล้วพูด "ประธานหลิน พอใจหรือยัง?"

"ไม่เลว"

หลินหยางกลับพยักหน้าด้วยท่าทางที่ดูเหมือนจริงมาก "คนต่อไป"

"โอ๊ย แสดงได้สมจริงมาก!"

"ได้ งั้นก็เล่นเป็นเพื่อนคนบ้าคนนี้หน่อย! ฉันเซ็น!"

"ผมก็เซ็น!"

"ตลกชะมัด"

บรรยากาศดูคึกคักมาก ทั้งงานเลี้ยงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

ซูเหยียนยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

เธอไม่เข้าใจการกระทำของหลินหยาง

เธอถึงขั้นกำลังสงสัยว่าเป็นเพราะหลินหยางแบกรับทุกอย่างไม่ไหว จิตใจได้รับการกระทบกระเทือน จึงส่งผลให้สติของเขาผิดปกติไปแล้ว

"เสี่ยวเหยียน คนปัญญาอ่อนแบบนี้ ยังมีอะไรที่คู่ควรให้คุณอาลัยอาวรณ์อีก?"

คุณชายหม่าเดินตรงเข้ามา พูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกซึ้ง "ผมตามจีบคุณมากี่ปีแล้ว? ผมคิดยังไงกับคุณคุณยังไม่รู้อีกเหรอ? ผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างคุณไม่ควรมาเสียเวลากับคนไร้ค่าแบบนี้! คุณควรจะเป็นของผมตั้งแต่แรก เสี่ยวเหยียน ยอมรับผมเถอะ!"

หลังจากพูดจบ คุณชายหม่ายื่นมือออกไปจับมือของซูเหยียน

แต่ซูเหยียนชักมือของตัวเองกลับตามสัญชาตญาณ หลังจากนั้นก้าวถอยหลังไปหลายก้าว