สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2769

ทุกๆ คนมุ่งหน้าไปที่ประตูใหญ่ทันที

และในเวลาเดียวกันนี้ ในทางเดินที่ขรุขระของดินแดนสุเมรุ

หลินหยางเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

เส้นทางนั้นเงียบสงบ ปราศจากผู้คน แต่เต็มไปด้วยวัชพืชและพุ่มไม้ที่มีหนามจำนวนมาก บวกกับอยู่ใกล้ที่อยู่ของเทพอย่างดินแดนสุเมรุแล้ว บริเวณนี้จึงมีพุ่มไม้มีหนามที่เต็มไปด้วยพิษรุนแรง หากได้รับบาดเจ็บ มันง่ายมากที่จะตายทันที

"ฉันออกมาแล้ว พวกอ้ายหร่านก็น่าจะปลอดภัยแล้วใช่ไหม?"

หลินหยางหันกลับไปมอง และถอนหายใจ

คาดไม่ถึงว่ามีดเทียนเซิงจะนำไปสู่เรื่องราวหลายสิ่งหลายอย่างเช่นนี้

เพียงแต่จะให้หลินหยางพ่ายแพ้มีดเทียนเซิง มันก็เป็นไปไม่ได้

มีมีดนี้อยู่ ถือว่าเป็นไม้ตาย ในอนาคตในการจัดการนักปราชญ์เย่เหยียน อย่างน้อยๆ หลินหยางก็จะมีวิธีการมากกว่าหนึ่งวิธี

หลินหยางกวาดสายตาไปมองมีดเทียนเซิง และเดินทางต่อไป

แต่ในเวลานี้ ฝีเท้าของหลินหยางก็ค่อยๆ ช้าลง ท้ายที่สุด เขาก็หยุดอยู่กับที่

หลินหยางมองไปยังถนนข้างหน้าอย่างระมัดระวัง เพ่งสายตามอง จากนั้นก็หยิบเข็มเงินออกมา และแทงเข้าไปบนร่างกายของเขา

ฮู!

เข็มเงินแทงเข้าร่างกาย ลมปราณของเขาเริ่มพลุ่งพล่าน การฝึกฝนพุ่งสูงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

"ออกมาเถอะ!"

หลินหยางจัดการกับเข็มไปด้วยและกล่าวไปด้วย

โดยรอบไม่มีการเคลื่อนไหว

หลินหยางส่ายหัว และกล่าวอย่างเฉยเมย : "หรือจะให้ฉันเชิญพวกคุณออกมา??"

"หึๆ คุณหลินหาพวกเราเจอได้ยังไง?"

ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่หัวเราะเบาๆ และเดินออกมาจากต้นไม้ข้างๆ

เขาถอนเข็มเงินออกจากร่างกาย ฉับพลันคนทั้งคนก็ปรากฏตัวออกมา

หลินหยางมองไปยังเข็มใจมือของเขา ก็ค่อนข้างแปลกใจ

เข็มนี้สามารถเปลี่ยนสีผิวของผู้นำหุบเขาจ้งหลงได้ มันทำให้ผิวหนังของเขาราวกับกิ้งก่า กลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อม และบรรลุผลของการล่องหน

ไม่อยากจะเชื่อเลย!

"พุ่มไม้มีหนามที่นี่ ถูกเอาออกไปจนหมด จึงคิดว่ามีคนผ่านมาที่นี่แล้ว เส้นทางห่างไกลความเจริญเช่นนี้ หากมีคนมา เช่นนั้นจะต้องมารอฉันอย่างแน่นอน!" หลินหยางกล่าวอย่างสงบ

"ดูเหมือนว่าอันดับหนึ่งของการแข่งขันอวี่เจวี๋ย มันเหมาะสมกับคุณจริงๆ! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราจะไม่ปิดบังอีกแล้ว!" อวี่เจิ้นเทียนเดินออกมาจากพุ่มไม้ข้างๆ จากนั้นก็โบกๆ มือ

ทันใดนั้น คนเป็นร้อยคนก็ปรากฏตัวขึ้นทั้งสองข้าง จ้องมองหลินหยางด้วยสายตาดุร้าย

"อวี่เจิ้นเทียนเหรอ?"

หลินหยางขมวดคิ้วแน่น และกวาดสายตามองไปทางด้านนั้น : "ดูเหมือนว่าคุณจะสมคบคิดด้วยกันกับคนของหุบเขาจ้งหลงกู่ซะแล้ว!"

"นี่ อย่าพูดให้มันดูไม่น่าฟังแบบนั้นสิ สมคบคิดอะไรกัน? เพียงแค่ร่วมมือกันก็เท่านั้น" ผู้นำหุบเขาจ้งหลงกู่ กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"หลินหยาง ตระกูลอวี่ของฉันไม่ใช่ไม่ให้โอกาสคุณนะ เดิมทีฉันได้ส่งน้องรองไปไกล่เกลี่ยเพื่อสงบศึกกับคุณแล้ว แต่คุณกลับทำตัวยกตนข่มท่าน ไม่ยอมเลิกรากับตระกูลอวี่ของฉัน เช่นนี้ เมื่อฉันจะทำแล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด ฉันจะเอาชีวิตของคุณ ก็อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน" อวี่เจิ้นเทียนกล่าวอย่างสงบนิ่ง

"จริงเหรอ?"

หลินหยางขมวดคิ้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน