สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2796

ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่เหล่าหม่าถูกโจมตี ทำให้การป้องกันของหอเหลยเจ๋อเทียนแน่นหนาขึ้นอย่างมาก

ทุกบริเวณเต็มไปด้วยบรรดาลูกศิษย์ที่คอยเดินลาดตระเวน มียอดฝีมือคอยเฝ้าอยู่ทุกจุดตรวจ ทำให้การป้องกันของหอเหลยเจ๋อเทียนแน่นหนาและแข็งแกร่งมั่นคงมาก

และเป็นแบบนี้จนถึงเช้าวันที่สามก็จบลง

เวลาเช้าตรู่

บริเวณห้องโถงด้านข้าง

"คุณหลิน คุณเตรียมพร้อมดีแล้วหรือยัง? ใกล้ได้เวลาแล้ว เราควรออกเดินทางได้แล้ว!" เหลยหู่ยืนเรียกอยู่ข้างนอก

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูใหญ่ก็ถูกเปิดออกและหลินหยางก็เดินออกมา

เหลยหู่รู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อยเมื่อเห็นหลินหยาง

หลินหยางในตอนนี้ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย เขายังเหมือนเดิมที่ยังคงสวมชุดยาวของหอเหลยเจ๋อเทียน เส้นผมดกดำและแววตาเปล่งประกาย

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

เหลยหู่รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

ต้องรู้ว่า หลายวันมานี้หอเหลยเจ๋อเทียนได้มอบยาขนานวิเศษให้กับหลินหยางเป็นจำนวนมาก เพื่อต้องการบำรุงร่างกายภายในของหลินหยางให้แข็งแกร่ง

และหนึ่งในนั้นคือยาวิเศษที่หายากอย่าง "ยาจี้เย่" หรือยาฉลองรัตติกาล

นี่คือยาที่ผู้นำหอเหลยเจ๋อเทียนเป็นผู้คิดค้นปรุงกลั่นขึ้นเอง มันมีส่วนผสมของยาสมุนไพรหายากจำนวนกว่าสามร้อยชนิดและไม่สามารถประเมินค่าได้

ผู้นำของหอเหลยเจ๋อเทียนใช้เวลาในการจัดเตรียมยานี้เป็นเวลาสามสิบปีเต็ม ตัวยาสมุนไพรต่างๆ ล้วนเป็นคนของหอเหลยเจ๋อเทียนเป็นผู้ออกค้นหาไปทั่วทั้งดินแดนแห่งความเงียบและความตาย

เมื่อกินยานี้เข้าไปจะสามารถต่อสู้กับก๊าซเกราะป้องกันภายในสุสานได้ในระดับหนึ่ง

ทว่าเมื่อกินยานี้เข้าไป เส้นผมของผู้ที่กินเข้าไปจะเปลี่ยนเป็นสีขาว ดวงตาแดงก่ำเหมือนกับปีศาจ

แต่ดูหลินหยางตอนนี้กลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เกิดขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว

หรือว่า....ยาที่หอเหลยเจ๋อเทียนมอบให้เขานั้นไม่มีฤทธิ์ใดๆ เลย

"คุณเหลยหู่ ทำไมเหรอ?"

เมื่อเห็นเหลยหู่จ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ หลินหยางก็อดไม่ได้ที่จะทักขึ้นมา

"อ๋า? อ้อ ไม่...ไม่มีอะไร..."

เหลยหู่ยิ้มและกล่าว "คุณหลิน ไม่ทราบว่าคุณกินยาจี้เย่เข้าไปหรือยัง?"

"คุณเคยบอกว่ายาจี้เย่คือยาที่เป็นเกราะป้องกันตัวของผมในการเข้าในไปสุสาน แล้วแบบนี้ทำไมผมจะไม่กินเข้าไปล่ะ?" หลินหยางกล่าว

"งั้นก็ดี งั้นก็ดี..." เหลยหู่ยิ้มและไม่พูดอะไรอีก

เขาไม่อยากพูดความจริงออกมาและกังวลว่าหากไม่พูดความจริงออกมา หลินหยางอาจรู้สึกกลัวและเปลี่ยนความคิดได้ ฉะนั้นเขาจึงเลือกที่จะเก็บความลับนี้ไว้

สำหรับหอเหลยเจ๋อเทียนแล้วนั้น หลินหยางเป็นเพียงหนูทดลองสำหรับพวกเขาเท่านั้นเอง

หากหลินหยางต้องตายลงที่นี่ แม้พวกเขาจะรู้สึกเสียดาย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร

"ถ้างั้นเราออกเดินทางกันเถอะ!"

เหลยหู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและโบกมือ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน